VE YOLLARIN TOZUNDA ERÝDÝ GÖZYAÞLARI

Elindeki simitten ufak bir parça koparýp uzattý:

–Al, dedi, gözün kalmasýn.

Omuz silkti çocuk, gözlerini uzatýlan simit parçasýndan kaçýrarak:

–Ýstemem, diye konuþtu. Babam bana her zaman alýyor.

Karþýsýndaki diretmedi:

–Sen bilirsin, deyip arkadaþýna sunduðu simidi bir defada aðzýna týkýþtýrdý. Diðeri yutkunarak baktý ona. Az sonra:

–Senin simit katý, dedi. Babam bana hep taze alýr.

–Ne katýsý? Elle bakalým…

Çocuk kutsal bir þeye dokunuyormuþ gibi çekinerek uzandý, simidi sýktý.

–Tazeymiþ, diye mýrýldandý yavaþça.

Diðeri memnun, yemesine devam ediyordu. Iþýl ýþýl parlayan gözlerle tepeden bakýyordu arkadaþýna. Aniden hatýrlayarak oturduðu çitten atladý. Ayaklarýný pat pat yere vurdu.

–Nasýl? diye sordu. Ayakkabýlarýmý beðendin mi?

–Beðendim, çok güzel.

–Ayný iskarpin gibi, öyle deðil mi?

–Ayný ama iskarpin deðil iþte. Alt tarafý lastik…
–Lastik mastik… Sen görünüþüne baksana… Ýskarpinden ne farký var?

Küçümseyerek arkadaþýnýn ayakkabýlarýna baktý:

–Seninkiler lastik bile deðil; altý üstü naylon iþte… Saðlam olsa neyse, her tarafý yýrtýlmýþ. Kýskançlýðýndan öyle diyorsun.

–Ne kýskanacakmýþým? Bunlarý mý kýskanacaðým yani? Ben babama bir söyleyeyim, hemen alýr.

–Alsýn da görelim!

–Hem de iskarpin cinsinden…

–Alsýn da görelim dedik, fazla konuþma!

–Göreceksin bak.

Diðeri gülümsedi. Cevap vermeye tenezzül etmiyordu. Eðilip yeni ayakkabýlarýnýn tozunu elleriyle sildi. Sonra simidini yemeye devam etti. Þimdi aðýr aðýr, tadýný çýkara çýkara, arkadaþýnýn gözlerinin içine baka baka yiyordu.

Karþýsýndaki maðlûp olmuþ bir kýskançlýkla gözlerini kaçýrdý. Eðilip bir taþ aldý, karþý bahçedeki bir aðaca niþanlayýp attý. Vuramadý. Neden sonra arkadaþýna dönerek titrek bir sesle sordu.

–Azýcýk giyeyim mi?

–Olmaz, babam kýzar sonra. Ama o kadar istiyorsan elleyebilirsin.

Çocuk birkaç saniyelik tereddütten sonra elini uzattý, yeni lastik pabuçlarý þöyle bir elledi.

“Pýrýl pýrýl!” diye geçirdi içinden. “Ayný cilâlanmýþ gibi, ayný iskarpin gibi.” Gözleri kendi ayakkabýlarýna kaydý bir an: Naylon ayakkabýlar… Ýki senedir onlarý giyiyordu. Soldakinin arkasý yýrtýlmýþ. Ýkide bir çýkýyordu ayaðýndan.

–Ne oldu? diye sordu öbürü. Yýrtýk ayakkabýlarýnla benimkileri mi karþýlaþtýrýyorsun?

Çocuk söylenenleri hiç duymadý. Aðýr aðýr doðruldu.“Gidip söyleyeceðim babama.” diye düþündü. “Bugün çarþamba, Pazarköy’ün pazarý. Binsin minibüse, pazara gidip ayakkabý alsýn bana. Murat’a almýþlar. Hem de iskarpin gibi. Bana da öyle alsýn. Bir de kocaman simit alsýn.”

Aniden dönerek koþmaya baþladý. Arkadaþý ardýndan baðýrýyordu:

–Nereye lan Hüseyin?

Henüz on beþ adým gitmiþti ki sol ayakkabýsý çýktý. Ayakkabýyý giymek üzere geri döndü. Murat olanlarý görmüþ, uzaktan kahkahalarla gülüyordu. Ona ters ters bakarak:

–Ne gülüyorsun lan? diye baðýrdý.

Murat hâlâ gülüyor, güldükçe neþeleniyordu. Çocuk, kahkahalarýn ruhunda yarattýðý aceleyle ayakkabýyý eline aldý. Giymeden, yalýnayak koþmaya baþladý. Evin önüne vardýðýnda durdu, biraz soluklandý.

"Almaz." diye düþündü bir ara. "Ayakkabýlar daha yeni, der de almaz. Ne zaman bunlar temelli eskiyecek, giyilmez duruma gelecek ancak o zaman alýr.

Alsaydý, alýverseydi ne olurdu sanki! Taþ çatlasa on lirasý giderdi. Ama onun karþýlýðýnda oðlu istediði gibi koþar, dað bayýr demeden gezerdi. Ýkide bir çýkmaz, kutu gibi sarardý ayaklarýný. Alsaydý bir... Ne iyi olurdu o zaman.

–Eskimeden almaz, diye mýrýldandý somurtkan bir sesle.

Ne yapabilirdi? Muhakkak eskimesi mi lâzýmdý bu ayakkabýnýn? Beyninde þimþek gibi çakan bir fikirle:

–Dur sen, diye mýrýldandý; þimdi buldum iþte.

Aniden geri dönüp dama doðru seðirtti. Az sonra elinde bir keserle çýktý damdan. Saðýna soluna bakýndý; etrafta kimsenin olmadýðýna kanaat getirince öbür ayakkabýsýný da çýkarýp bir taþýn üzerine yerleþtirdi. Sonra kaldýrdý keseri, vurdu. Vurdukça neþeleniyor:

–Geber, pis naylon! diye mýrýldanýyordu.

Ayakkabýlarýn giyilecek tarafý kalmadýðýna emin olunca alýp eve koþtu. Kapýyý açýp eve girmesiyle kaybolmasý bir oldu.

–Anaa, o anaa! diye baðýrarak oturma odasýna girdi. Ýçerde kimsecikler yoktu. Tam odadan çýkacakken yan taraftaki küçük mutfaktan annesinin sesi duyuldu:

–Ne var lan, ne baðýrýyorsun? Mutfaktayým iþte!

Çocuðun sabýrsýz ve cýrtlak sesi mutfaða girerken yine çýnladý:

–Babam orda mý?

Kapýyý açmýþ, babasýný görmüþtü. Yere baðdaþ kurarak oturmuþ, önündeki sofradan yemek yiyordu. Çocuk sevinçle:

–Hah, dedi, buradaymýþ!

Sedirde patates soyan anasý:

–Otur, sen de ye, dedi.

Çocuk babasýnýn yanýna kadar gelip ayakkabýlarý uzatarak:

–Bunlar eskidi baba, dedi. Yenisini al.

Babasý burnunun ucuna kadar sokulan ayakkabýlara, sonra da çocuða ters ters bakarak:

–Çek þunlarý, diye homurdandý. Yemeðin içine düþüreceksin.

Çocuk irkildi. Yaptýðý hatanýn farkýna varmýþtý. Azca gerileyerek heyecanlý bir sesle devam etti:
–Murat’a babasý yepyeni bir ayakkabý almýþ. Bana da al be baba! Ama iskarpin cinsinden isterim. Murat’ýnki lastik.

Babasý oralý olmadý. Çocuða hiç bakmadan yoðurt dolu çanaktan bir kaþýk yedikten sonra:

–Ayakkabýlarýn yeni, dedi. Daha bir sene idare edersin.

Çocuk arzunun kýrbaçladýðý bir aceleyle atýldý:

–Eskidi be baba; baksana, paramparça oldular. Giyilecek hâlleri kalmadý.
Annesi tiz bir haykýrýþla sedirden kalkarak çocuðun elinden ayakkabýlarý aldý:

–Ne bunlar lan, kim parçaladý bu ayakkabýlarý?

Kadýn bir naylon yýðýnýný andýran ayakkabýlarý kocasýna gösteriyor:

–Herif herif, diyordu. Baksana þu ayakkabýlara... Ne hâle getirmiþler?

Babasý önce ayakkabýlara sonra çocuða baktý. Karþýsýnda korkudan tir tir titreyen çocuðun sesi soluðu kesilmiþti.

–Kim yaptý bunu?

Aðlamaklý bir sesle:

–Eskidi, diye mýrýldandý çocuk. Kendi kendine eskidi. Ben bir þey yapmadým.

Babasý her þeyi anlamýþtý. Azca uzanýp çocuðu kazaðýndan kavradý, kendisinden yana çekti. Ufacýk kulaðýný iri parmaklarý arasýnda birkaç saniye ovaladýktan sonra baðýrdý:
--Ulan hayvan herif, kuþ kadar beyninle babaný mý aldatacaksýn? Yepyeni ayakkabýlarý nasýl kesersin? Bu evde hazine mi var?

Çocuðun hýçkýrýklarý arasýndan:

–Eskidi be baba, lâfý zorla çýktý. Sonra odayý küçücük ve tazecik bir yanakta þaklayan bir tokat sesi sardý.

–Yýkýl karþýmdan!

Çocuk geldiði hýzla odadan çýktý. Yalýnayak fýrladý bahçeye. Daða çýkan yolda koþmaya baþladý. Ve yollarýn tozunda eridi gözyaþlarý.
(Son) erturanelmas.megabb.com