Bahar sabahlarý…
Islak bir güneþ doðar, yýldýzlý gecelerin ardýndan. Bir ferahlýk kaplar içini, uykunun mahmurluðunu bir kenara býrakýrsýn. Üzerindeki gecelik gibi bir kenara çýkarýverirsin; belki bir çekmeceye hapsedersin.
Bir balkon, belki açýk bir pencere, topraðýn kokusunu getirir sana, canlanan doðanýn, canlanan þehrin kokusuyla karýþýk. Bir nefes çekersin hayattan, bin ömürlük. Býrakmak istemezsin, içindeki canlanmýþ nefesi. Durulursun önce, sonra bir þeyler kýpýrdanýr içinde. Belki Kýzýlýrmak coþar damarlarýnda, belki Fýrat…
Sabah güneþini gözlerinde hissedersin; güneþ gözlerinde tekrar doðar.