Yýllar yýllar önceydi... Benim bile zar zor hatýrladýðým yýllar. Lakin unutmadýklarým vardý ya da unutamadýklarým. En çokta Pazar Çantamýz...
e-sistem olamasa da bilmediðimiz sistemde iþleyen okullarýmýz vardý. Öðretmenlerimiz vardý önünden geçemediðimiz. Bazen saygýdan çoðu zamanda korkudan geçemezdik onlarýn önünden. Býrakýn önünden geçmeyi görmekten bile korkardýk. Kitaplarýmýz vardý. Siyah ve beyaz. Geçen onca senenin tanýklýðýný yapan kitaplarýmýz.
Bir de çantalarýmýz okul çantalarýmýz vardý. Çoðu pazar çantalarýndan bozma okul çantalarý. Pazar çantalarý bizden daha þanslýydý. Babamýn pazar çantalarýný bizden daha çok sevdiðine inanýr hüzünlenirdim. Babamdan sonra, þehri en çok gören ve en çok bizim evde þehre giden pazar çantasýydý.
Kaç kere istemiþtim babamla þehre gitmeyi. Ama her seferinde beni deðil onu götürüyordu babam. Hasbelkader unutacak olsa. Babamýn sesi duyulurdu. Sevmediðim o sesi.
-Pazar çantasýný unutmuþum! Haydi getirin! Geç kalacaðým.
Babamýn bu sözünden sonra kendime bir köþe bulur için için aðlardým. Belki de ilk kýskandýðým þeydi pazar çantasý. Ýlk masum kýskançlýðým
Daha sonra ne oldu biliyor musunuz? Nerden bileceksiniz. Köyümüze pazar kuruldu. Babam götürmese de artýk istediðimde pazara gidiyordum. Pazar kurulunca, olan bizim pazar çantasýna oldu. Babam bir daha onu þehre götürmedi. Hem ondan çok ben gittim pazara. O ancak babam götürünce gidiyordu bense her istediðimde gidiyordum.
Köye pazar kurulduktan sonra pazar çantamýza bakýp az ohhh olsun demedim deðil.
-Oh olsun iþte ohhh olsun