Çabaladýkça, çýrpýndýkça içine çeken bir girdaptýr, her güven hamlesini boþa çýkaran arsýz yüreklerin eseridir belki de bu hüzün kim bilir. Kýrgýnlýðýnýz kime, neye unutursunuz boðulurken, sel misali akan yaþlarýn esiri olduðunuzda... Aldatýlmak ölü topraðý gibi aðýrdýr üzerinizde, ayrýlýk kaçýnýlmaz son. Geriye ne býrakýr da hâlâ içinizin alevi sönmez, dinmez, Sel olup akan yaþlar bile çare olmaz. Bu mudur “aþk”? Ýhanetlerle mi dolu, yalanlarla… Onlarca soruyu sýralarsýnýz peþi sýra. Hani bahara gebe gönüllerin bahar müjdecisiydi “aþk”, hani bahçelerinde papatyalar, güller, gelincikler olurdu. Nerde? Nerde hani? Siz mi þaþýrmýþsýnýzdýr yolunuzu da dikenlerin, çalýlarýn içinde yürümüþsünüzdür onca zaman. Ayaklarýnýza takýlan taþlardan düþüp her yanýnýz yara bere içinde kaldýðýnda mý anlarsýnýz, o gelinciklerle bezenmiþ tarlalarý bulamayacaðýnýzý… “Nerde o masallara konu aþklarýn büyüklüðü? Hani nerde? Masallarda mý kaldý” dediðiniz anda alacaðýnýz cevaplardan korkarsýnýz. Susarsýnýz… Susturursunuz tüm sesleri… Bir gün bulunacaðýna inanýp, kendinizi kandýrmayý devam etmeyi yeðlersiniz. Kim bilir Ýçinizdeki sýzýyý hafifletir belki de bu aldanýþ...

Aðlar, susarsýnýz. Kýrýlýr, susarsýnýz. Canýnýz yanar, susarsýnýz. Ve bir gün Susar ve gidersiniz. Arkanýza bile dönüp bakmadan sessizce yol alýrsýnýz buðulu gözlerle. Vazgeçmek, unutmak istersiniz. Kimdendir bu kaçýþ? Nedendir aslýnda bilmezsiniz. Giden mi olmuþsunuzdur, kalan mý çözemezsiniz.

Kýrýlýrsýnýz, kýrýk dökük öylece kalakalýrsýnýz bir baþýnýza, her kýrýk içinizde öyle derin yaralar açar ki, kaçarsýnýz… Kaçtýkça daha da derinleþir yaralarýnýz, derinliklerinde kaybolursunuz yüreðinizin… Ne zaman sonra fark edersiniz ki buralar en güvenli yerlerdir. Kapatýrsýnýz yüreðinizin kapýlarýný, mühürlersiniz. Ben… “Ben” dersiniz “kendi kendime yeterim, sararým yaralarýmý, kýrýklarý temizlerim, yaralarda zamanla iyileþir, kimseye ihtiyacým yok benim. Hele ki ona… Hýýhh… Ben yoksam o kim ki, ben varsam var o da. Ýçimdeki bu “aþk” olmasa, bu özlem, hasret olmasa ne anlamý var…” derken büyük konuþtuðunuzu anlarsýnýz. Önceleri umursamaz dolaþýrken ortalarda, adým attýðýnýz her yerde izlerden kaçmakta zorlandýðýnýzý fark edersiniz. Þehrin her yerinde adýmlarýnýz, gülüþleriniz, gülüþlerinizden çok kavgalarýnýz, uzaktan da olsa duyduðunuz melodiler… Gitgide daralýrken yaþam sýnýrlarýnýz, bir gün fark edersiniz ki adým atacak yeriniz kalmamýþ. Bir sokaktan kaçarken öbüründe yakalanmýþsýnýz. Bir melodi diðerini çoktan yakalamýþ…

Susarsýnýz… En aðýr geleni de bu olsa gerek. Çünkü kaçarsýnýz. Susmak da kaçmak gibidir aslýnda, ama aðýrlýðýný taþýmak zordur. Sustukça içinizdeki isyanlar büyür. Fýrtýnalarý dinmez bir türlü yüreðinizin, oradan oraya savrulursunuz. Gizli bir mavinin derinliklerinde bulduðunuzda kendinizi artýk çok geçtir. Çabalamaktan vazgeçer, yenilgiyi kabul edersiniz. Bu da yetmez… Anlarsýnýz ki kabullenmekte yetmeyecektir. Ayný þehirde ayný havayý solurken, ayný sokaklarda ayak izlerinizi býrakarak peþi sýra yürüyemez… Ayný gökyüzüne bakýp, ayný mehtabý izleyip, ayný yýldýzlara bakýp… Off. Gitmelisiniz bu þehirden.

Gidersiniz… Aylarca baþka baþka þehirlerde nefes almaya çalýþýrsýnýz. Kaçar… Gidebileceðiniz, yaþayabileceðinizi sandýðýnýz þehirler bulursunuz. Olmaz, kaçtýkça daha çok yakalanýrsýnýz. Ne zaman yüzünüzü çevirseniz gökyüzüne ayný gökyüzü, ayný yýldýzlar, ay… Ay yerinde sabit. Volkanik patlamalarýna esir olduðunuz zamanlar, nice yaþlar yetmez alevlerini söndürmeye gönlünüzün. Ýçinizde yeþeren ne varsa bir bir yanar, ama izleri yangýnýndan daha da acýtýr canýnýzý… Yine susarsýnýz… Yine de susarsýnýz. Yakalandýkça suskunluðunuz büyür içinizde. Sustukça sancýnýz artar. Geçer sanýrsýnýz, kurtulurum sanýrsýnýz bu ýzdýraptan. Yoksa kýyacaksýnýzdýr canýnýza o olacaktýr. Bunu yapmazsýnýz bilirim yapamazsýnýz ama içinizdeki sýzýnýn da yaptýðý bundan farksýzdýr. Diri diri gömmediniz mi kendinizi o topraða. Selâsý okunmadý mý þehrin en büyük camiinde. Cenazenizi kaldýrmaya gelen bile olmadý, musalla taþýnda öylece yatarken. Bir hoca, etraftan tanýmadýk yüzler. Arada gözleri yaþlý dolaþýrken yolda karþýlaþtýklarýnýza benzeyen ama bilmediðiniz, hiç görmediðiniz o yüzler. Allah rýzasý için gelenler, hepsi hepsi birkaç kiþi iþte. Üzerinize atýlýrken topraðýnýz sizden baþka aðlayan yoktur, kimsesizler mezarlýðýna defnederlerken… Mezar taþýnda adý yok, doðum tarihi bile belli deðil. Þaibeli bir ölüm sizinkisi… Faili meçhul bir cinayet…

Dönersiniz… O þehre yeniden dönersiniz. Gücünüz mü kalmamýþtýr, sahi nedir sebebi bilemezsiniz ama dönersiniz. Þaibeli de olsa ölümü, topraða verdiðinizi sandýðýnýz o beden sancýlarýyla yeniden canlanýr… Kaçmakla olmayacaðýný anlarsýnýz sonunda. Nereye giderse gitsin, insan kendini býrakamýyorsa ayrýldýðý yerde, aklý da düþünceleri de onunla geliyorsa ne yazýk ki çözümü olmaz kaçmanýn anlarsýnýz…

Bununla, bu sancýyla yaþamayý öðreneceksinizdir. Ýçe dönük yaþamak yerine, hayata baþka bir pencereden de bakabilmeyi öðrenecek. Bunu da denersiniz. Yeni bir iþ, yeni bir çevre, yeni insanlar, kurslar, sosyallik adýna yapýlabilinecek ne varsa. Tamamen kontrollü bir hayat. Ýnsanlara yaklaþýmlar mesafeli, ama dost sohbetlerine katýlacak kadar yakýn. Ýstemeseniz de üzerinize üzerinize gelen aþk adýmlarý… Bu da mý iþe yaramýyor ne? Ne yöne baksanýz aþk dolu sözler, ille de aþk... Hüznün gözlerinizdeki yansýmasýný, farklý farklý deðerlendirenler… Ýçiniz yanarken, mutsuzluðunuzu anlamayacak kadar kör gözler. Ýnsanlar aþka bu kadar mý susamýþ? Ya da bu kadar mý basit bu duygu? Ýlk gün hoþlanýp, ikinci gün sevip, üçüncü gün aþkýndan ölenler ne kadar da hafife aldýlar hislerinizi. Sizi anlayamayacak kadar bencillerdir. Tekrar denemek istersiniz, hayata ve aþka tekrar merhaba demek. Birini sevebilirsiniz yeniden. Sahi sevebilir misiniz gerçekten? O kadar büyüktür ki bu duygu içinizde, deðmeyecek biri uðruna harcadýklarýnýzý düþününce bir baþkasýna o þansý vermemek ne büyük hatadýr.

Denersiniz bir þans verebilmeyi, bunun için önce dinlersiniz… Önce onlarý dinlersiniz. Birini sevebilme ihtimaliniz var mýydý? Olmalýydý… Konuþmalarýna, kendilerini anlatmalarýna fýrsat verirsiniz. Baþkasýndan duymaya hazýr olmadýðýnýzý bile bile o sevgi, aþk sözcüklerinin kulaklarýnýzdan kalbinize inebilme ihtimaline karþýlýk sessizce dinlersiniz. Öyle bir duvar örmüþsünüzdür ki kendinize, deðil kulaklarýnýzdan kalbinize inmesine izin vermek, gözleriz baþkasýný bile görmüyordur anlamazsýnýz. Her geleni onun yerine koymaya çalýþýrsýnýz… Ne büyük hata… Her þeye raðmen inanmak istersiniz, olmaz. Yine olmaz… Yapmacýk aþklarýyla kumdan heykeller gibi karþýnýzdadýrlar. Ýlk rüzgarda ve tek dalga da yerle bir olurlar teker teker. Ve yeniden susarsýnýz. Suskunluðunuz baþkalarýnýn öfke sebebi olur. Kendilerini korumanýn yolunu sessizliðinizde ararlar.

Gözleri aþkla bakan kimseyi göremezsiniz. Sevdiðini söylerken yüzü kýzaran, gözleri parlayan, avuçlarý terleyen… Yüreðinin kuþlarý insaný ele verir. Bu insanlar aç kalýnca o kuþlarý vurup yiyenlerdendir belki de kimbilir.

Ýþte hazin son… Susmak yegane çare. Sustukça içinizdeki ses daha da yükselir, çýðlýklarýný duyduðunuzda da yaðmurlara býrakýrsýnýz kendinizi. Bilinçsizce yürürsünüz þehrin ýslak sokaklarýnda. Hangisidir sizi sýrýlsýklam yapan bilemezsiniz. Yollar hep ayný, ayaklarýnýz hep ayný yöne gider. Ýçiniz de öyle her þeye raðmen fütursuzca ona akar.

“O”na hissettiðiniz þeyin adýný koymakta hâlâ zorlansanýz da, aylar sonra “O”nu birlikte yürüdüðünüz yollardan birinde, tek baþýna yürürken gördüðünüzde hissettiðiniz þeyin “ACI”dan baþka bir þey olmadýðýný anlarsýnýz. Gururunuz baskýndýr, yýllarýn gurursuzluðuna inat. Vazgeçtiðiniz sevgisi deðildir, siz “O”ndan vazgeçmiþsinizdir… “O”nu yokluðunda sevmek daha az acý verir… “Sevmek” seviyor mu diye sormazsýnýz bile, seviyordur, sevmiþtir elbette… Bazen sadece sevmek de yetmez, sevmeyi de bilmek gerek anlarsýnýz…

“O“ yokken bile hâlâ sevebilmek… Canýnýz yansa da, “O” çoktan baþka limanlara demirlese de sizinleyken bile, laftan anlamaz iþte o gönül, seversiniz yine de, hak etmediðini bilseniz bile… Ýçinizdeki o yemyeþil bahçe darmadaðýn olmuþtur, sanki yýrtýcý sürülerce yaðmalanmýþtýr. Ne filizler kalmýþtýr yerlerinde, ne kelebekler, ne de kuþlar… Kurak, bir çöl misali… Dolup dolup taþan yaþlarla sularsýnýz gönlünüzün kuraklýktan çatlamýþ topraklarýný.

Size kalan koca bir hüzün, birkaç damla gözyaþý, kýrýk bir kalp…
Bir daha sevemeyecek, güvenemeyecek, yorgun…
Kapanmayacak bir yara ve mühürlü bir yürek…
Yine de susarsýnýz ya iþte…

24.09.2008