Bir hayatýn bitiþini izlemek, farkýnda olmak bile insanoðlu için kaldýrýlmasý güç bir hadisedir her zaman. Nedendir bilmem insan her zaman sevdiklerinin kýymetini onlarý kaybettiði zaman anlar. Keþkelerdir insan hayatýnýn temelini sarsan. Zamanýnda evde binbir zahmetle, özenle sarýp piþirdiðiniz, küçük bir tabak içine koyup da komþularýnýza veremediðiniz bir yaprak sarmasý bile böyle bir anda sizi kalbinizden yaralayabilir. Gözlerinizden akan birkaç damla yaþ içinizin kanamasýný engelleyemez o an. Dünyanýn dört bir köþesinde farkýnda bile olmadýðýnýz bir çok hayat baþlayýp biter her gün.

Akrep ve yelkovanýn birbirlerini kovalarken çýkardýklarý ses bir senfoni misali gecenin sessizliðini delip geçiyordu. Çalýþma masasýnda duran bilgisayarýn ekranýna dalýp kalmýþ, elleri tuþlara bir türlü gitmiyordu. Harfler kelime, kelimeler cümle, cümleler paragraf, paragraflar ise onun elinden hikaye olmak için sýraya girerlerdi hep. Karanlýk odayý aydýnlatan ufak bir çalýþma lambasýnýn kör ýþýðý ile bilgisayar ekranýndan yansýyan parlamaydý. Masasýnýn üzeri üst üste özensizce yýðýlmýþ kitaplarla doluydu. Kimbilir kaç kere karýþtýrýlmýþ, içlerinde yaþayan kahramanlarýn hayat hikayeleri kaç kere okunmuþtu. Kitaplarýn aralarýna konmuþ ufak kaðýtlar, üzerlerine alýnmýþ notlar göze çarpmaktaydý. Kitaplardan arta kalan alanda bir mürekkepli kalem, bir adet mavi mürekkep kutusu, bir adet büyükçe kahve fincaný, kemik çerçeveli bir gözlük, bir sigara paketi ve eski bir çakmak vardý. Zaten bir yazarýn bu saydýklarýmdan baþka nesi olabilirdi ki.

Epeyce bir süredir ustura vurmadýðý sakallarý artýk iyice beyazlamýþ, yüzündeki çizgiler belirginleþmiþ, saçlarý aðarmýþtý. Kalbinde ise hala yüzünde rahatlýkla görülebilen o yaþlýlýk alametlerine inat ufacýk bir çocuðun sahip olabileceði heyecan ve enerji vardý. Elleri titremeye baþladýkça kalbi de bir o kadar hýzlý ve coþkulu atar, gözleri zor seçer oldukça, gördüðünü bir daha hiç unutmaz olmuþtu. Ama yine de yaþlanmýþtý. Zeki, yaratýcý, entelektüel, ileri görüþlü ve yenilikçi bir kiþiliðe sahip olarak yaþamýþtý hayatýný. Yýllardýr en güzel roman kahramanlarýna can verdiði daktilosunu, bilgisayar hayatýna girince bir anda terkedivermiþti. Ama sadýk bir dost gibi hiçbir zaman yanýndan ayýrmadý yýllardýr en güzel anýlarýna þahitlik eden daktilosunu.

Bir ara gözlerini bilgisayar ekranýndan kurtarýp karþý duvarda loþ ýþýkta güç bela sezilebilen tabloya çevirdi. Yazý yazmaktan kazandýðý ilk parayla kendine aldýðý en güzel hediyelerden biriydi. Hala dün gibi aklýndaydý, kimin eseri olduðunu bile bilmediði tabloyu eski bir semt pazarýndan almýþtý. Ýlk bakýþta aþk gibi görür görmez tutulduðu tabloyu hiç düþünmeden alývermiþti. Tabloda annesinin kucaðýnda hiçbirþeyden habersiz uyuyan minik bir bebek resmedilmiþti. Çocuklarý her zaman çok sevdi. Mahallesindeki tüm çocuklar okul çýkýþ kapýsýný çalar, her hafta mutlaka almayý ihmal etmediði rengarenk þekerlerinden bir tane almadan evlerinin yolunu tutmazlardý. Annenin çocuðuna bakarken yüzüne yerleþen o sevgi yumaðýný hayatý boyunca hiçbir sahnede tanýklýk edemediðini düþünürdü.

O gece neye baksa dalýp kalýyor, derin düþünceler içinde boðulma tehlikesi geçiriyordu sanki. Kendini düþüncelerden kurtardýðý an aklýna sigara yakmak geliyordu. Doktorun yýllardýr ýsrarla yaptýðý uyarýlarýna raðmen aðzýndan sigarasýný hiçbir zaman düþürmezdi. Elini yavaþça kutuya uzatýp, içinden bir tane aldý ve çakmaðý ateþleyerek büyük bir keyifle sigarasýný yaktý. Ýçine çektiðinde tütünlerden çýkan ses gecenin sessizliðinde büyük bir keyif verdi. Yazmak için gecenin en güzel anlarýndan biriydi. Zihninde beliren konularý sýraya dizmekte zorlanýyor, peþ peþe gelen fikirlerin hangisine öncelik verip, nereden baþlayacaðýný belirleyemiyordu. Hayatý boyunca hep böyle olmuþtu. Ellerinin beyninin hýzýna yetiþemediðinden dolayý birçok noktayý atladýðýný düþünür, hiçbir zaman yazdýklarýndan tatmin olmazdý.

Yine o gece farklý farklý yerlerde farklý farklý yazarlarýn elleri heyecanla tuþlara giderken, dýþarýda ýlýk bir hava, aydýnlýk bir gökyüzü üzerinde parýldayan yýldýzlar ve þehri aydýnlatan ay ýþýðý gecenin hakimiydiler.

Ellerinde ekmek ve gazete torbalarýyla apartmana girdikten sonra ilk onun kapýsýný çalardý kapýcýsý. Her gece sabaha karþý uyumasýna raðmen yýllardýr her sabah erkenden uyanýr, kapýcý Sedat’a kapýyý açar, gazete ve ekmeðini almayý ihmal etmezdi. Uyanýr uyanmaz çayý koymak, bir dilim beyaz peynir, bir küçük domates, bir küçük salatalýk, iki dilim ekmek ve biraz da yeþil zeytinden oluþan kahvaltý menüsünü hazýrlayýp, mutfakta gazeteleri karýþtýrmak en büyük zevklerinden biriydi. Her sabah mutlaka bu aný yaþar, sonra tekrar biraz daha uyumak için yataðýn yolunu tutardý.

Her sabah olduðu gibi Sedat, aðzýnda ýslýk çalarak söylediði bir türkü ile kapýsýný çalmýþtý. Biraz bekledi, kapýyý açan olmadý. Sonra tekrar zile bastý, aradan biraz zaman geçti ve tekrar zile bastý. Kapý açýlmýyordu. Endiþelenmeye baþlamýþtý. Yýllardýr tek bir gün bile aksatmadan kapýyý açýp gazete ve fýrýndan yeni çýkmýþ sýcak ekmeðini almayý ihmal etmeyen o yaþlý amca bu sabah kapýyý açmýyordu. Kendisine haber vermeden hiçbir bir yere gitmiþ olamazdý. Yýllardýr hiçbir eþ dostunu görmemiþti. Hem bir yerlere gidecek dahi olsa mutlaka arka bahçesindeki kedileri beslemesi için anahtarýný verir, kendisini tembihlerdi sýký sýkýya. Mutlaka bir terslik olmalý diye düþündü. Son bir kere daha zile bastý ve kapý açýlmayýnca koþar adým merdivenleri çýkarak yöneticiye haber verdi. Kýsa bir zamanda kýpýrtýlarý duyan herkes ayaklanmýþ ve ne olup bittiðini anlamaya çalýþýyorlardý. Astsubay emeklisi yönetici Osman Bey, kapýsýný sertçe yumrukluyor, bir yandan da zile basýyordu. Tüm apartman sakinleri koridorda toparlanmýþ kapýsýnýn niye açýlmadýðý hakkýnda yorumlar yapýyordu. Kimi kimselere haber vermeden buralardan çekip gittiðini, zaten köyüne yerleþmek istediðini, kimi endiþelenmiþ baþýna birþeyler gelebileceðini, kimi ise zaten çok yaþlandýðýný ve uyuya kaldýðýný panikleyecek birþeyin olmadýðýný savunuyordu.

Kýsa bir süre sonra apartmanýn önünde bir polis arabasý göründü. Çok geçmeden birileri polise haber vermiþ olmalýydý. Arabanýn içinden inen iki tane irice polis memuru zaman kaybetmeden kapýsýnýn önüne geldi ve apartman ahalinden olup bitenler hakkýnda bilgi aldý. Kapýsý biraz daha çalýnýp açýlmayýnca, polisler içeri girmenin uygun olacaðýný düþündüler. Herkes merakla olup bitenleri izlerken polislerden bir tanesi kapýyý açmak için arabadan arasýra bu tür iþler için kullandýklarý ince bir demir getirdi ve kapýyý zorlamaya baþladý. Çok geçmeden kapýyý açtýlar ve iki polis apartman yöneticisini de yanlarýna alarak, diðer insanlara dýþarýda kalmalarý için tembihte bulunup içeri girdiler. Derin bir sessizlik oluþmuþtu, salona yöneldiklerinde gördükleri karþýsýnda hiç kimsenin aðzýndan en ufak bir kelime çýkamadý. Polisler ve Osman Bey yalnýzca birbirlerine bakakaldýlar ve kimse ne diyeceðini bilemedi. Çalýþma masasýnýn hemen yanýnda sandalyeden düþerek yere yýðýlmýþ olarak gördükleri o yaþlý adamýn bakýþlarý duvarda duran tabloya kilitlenmiþti. Nefes almadýðý uzaktan bile rahatlýkla anlaþýlan yaþlý adama ilk önce kimse yanaþmaya cesaret edemedi. Komiser Celil güç bela adýmýný atýp yaþlý adamýn nabzýný yoklamasa zaman duracaktý nerdeyse.

Evin kapýsýndan hastanenin morguna kaldýrýlmak üzere ambulansa doðru götürülen her tarafý kapalý o büyükçe siyah torbayý gören herkesin gözlerinden birkaç damla yaþ akmaya baþlýyordu.

Olay yeri inceleme ekibi kendilerini çok da fazla yormayacak bir vaka olduðun bildikleri için üstün körü inceliyordu çevreyi. Ölüm sebebi belliydi ne de olsa. Damar týkanýklýðýna baðlý olarak kalp krizi ve sigaranýn neden olduðu akciðer yetmezliði çoktan raporlara yazýlmýþtý. Polislerden biri bilgisayarýn hala açýk oduðunu ve beklemede olduðunu keþfetmekte gecikmedi. Bilgisayarýn açma kapama düðmesine yavaþça dokundu. Kýsa bir ekran titremesi ve monitöre yansýyan hafif bir elektrik akýmýndan birkaç saniye sonra ekrana görüntü gelmekte gecikmedi. Birkaç satýr yazýnýn yer aldýðý kaydedilmemiþ bir doküman hala açýktý. Ýncelemeyi yapan birkaç polis okumaya baþladýlar yazýlanlarý.

“ Bu gece de diðer geceler gibi masamdayým. Yanýbaþýmda her zaman olduðu gibi bugüne kadar kalemimle can verdiðim dostlarýmdan baþka hiç kimsem yok. Ne garip deðil mi hayat? Hepimiz elimize bir kere geçen sevgileri, dostluklarý, aþklarý bir daha asla bulamayacaðýmýz yerlere saklar, hayatýmýz boyunca da onlarý aramakla geçiririz. Onca yýl sonra öðrendim ki hayat onlarý bulamayacaðýmýz kadar kýsaymýþ. Hayatýmýn sonuna doðru yaklaþýrken yanýmda görmek istediklerim benden çok uzakta bile olsalar en azýndan onlarý sakladýðým yeri öðrenebildiðim için huzurluyum. Evet kalbim bu iþ için seçilmiþ mükemmel bir kasa oldu yýllardýr benim için. Sadece bu zamana kadar hiç aklýma gelmediði için biraz þaþkýným. Ama kaderin insanlar için nasýl planlar kurduðunu kaçýmýz bilebiliriz ki? Ben bilemedim. En çok da elimde her an bir kalem olmasýna raðmen sizleri ne kadar çok sevdiðimi dile getiremediðim için üzgünüm. Hoþ, hiçbir terzi de kendi söküðünü dikemez ya, o hesap bizimkisi.

Bu gece öyle uzun uzun yazmaya hiç niyetim yok. Artýk yoruldum. Annenizin vefatýndan sonra çekilmez bir ihtiyar olduðumu ve sizleri pek mutlu edemediðimi biliyorum. En çok da kapýyý çarpýp kendi maceranýza doðru yola çýktýðýnýzda sizlere durun diyemediðim için piþmaným. Yalnýzlýðýmla baþ baþa kalmak beni bitirdi. Yýllardýr sizlere olan hasretimi yazdýklarýmla gidermeye çalýþtým, olmadý. Olamazdý. Sizleri ne kadar ...”

Polisler tamamlanamamýþ yazýyý bitirdiklerinde kapý sesi irkildiler. Gözlerinde yaþlarla içeri giren orta yaþlarda iki erkekti. Diðerine oranla daha yaþlý olanýn aðzýndan zorlukla birkaç kelime çýkabildi:

“Babacýðým, bizi affet”