Kimsesizler mezarlýðýnda dolaþýyorum, gece soðuk. Paçalarýmdan kan damlýyor mezarlarý birbirinden ayýran küçük çimenliklere. Aslýnda saygý duyduðumdan deðil ölülere, topraðýn içeri gömülmesinden hoþlanmýyorum ve o yüzden basmýyorum mezarlara. Hem nesine saygý duymalýyým? Yarýn benim de geleceðim yer burasýyken… Benim gibi, daha birkaç dakika önce at pisliðine basmýþ biri gelip dolaþmayacak mý mezarýmýn üzerinde sanki? Köpekler ayaklarýný bile kaldýrmaya tenezzül etmeden iþemeyecek mi, ölü topraðýmýn üzerinde bitmiþ yaban otlarýna. Yo, hayýr… Göstermelik saygýya hiç gerek yok. Daha demin bir kedinin kasap tarafýndan tekmelendiðini gördüm. Hangi yaþayan bir baþkasýna saygý duyuyor ki ben adý bile ölüm kayýtlarýna geçmemiþ birinin böcek dolu topraðýna saygý duyayým.

Bu gece sis var burada. Mezarlýðýn sonundaki taþlýklarý seçemiyorum. Aslýna bakýlýrsa gözlerim eskisi kadar da iyi görmüyor. Kimi zaman burnumun ucundakini bile göremiyorum. Yine de sisi bahane etmek daha cazip þimdi. Zaten karanlýkta uzaðý seçsem ne olur seçmesem ne olur. Bedenimde doðru dürüst çalýþan neresi var ki gözlerimi dert edeyim. Koku bile alamýyorum uzun zamandýr. Üzerime sinmiþ olan yalnýzlýk ve sokak kokusu, çoktan köreltti koku algýlarýmý. Sorun þu ki artýk kokularý tanýyamam da. Oysa bütün kokular bize doðuþtan öðretilmiþti deðil mi? Karýþtýrmýyorduk taze ekmek kokusuyla tuzlu deniz kokusunu. Hoþ nicedir taze ekmek kokusunu almadým, yâda sahile inmedim güneþli günlerde ama þimdi bu kokularý duyumsasam da tanýyabileceðimi sanmýyorum.

Gece ayaz yaptý yine. Üzerimdeki çaput da iyice eski. Uzaktan bakýnca, özellikle geceleri keþiþlere benziyorum. Þu sürekli yanýmda taþýdýðým buzdolabý kartonu olmasa, insanlar huzur yolunda olduðumu düþünecek. Fakat bu karton beni ele veriyor. Sokaktayým ve evim bu karton. Kimi zaman yataðým, kimi zaman çatým bu benim. Gerçi yaðmurlardan sonra kaskatý kesildi. Bir de kenarlarý çok yýprandý artýk. Yenisini bulsam bir dakika durmaz atarým diyemiyorum çünkü kaç zamandýr beni koruyor.

Her neyse, bütün gün etrafta aylak aylak dolaþýnca insan sarsaklaþýyor. Bazý anýlarým canlanýyor gözümün önünde. Þimdi normalde mezarlýðýn ortasýnda, gecenin bu kör vaktinde oturup kendime anýlarýmý anlatacak deðilim. Yine de konuþacak birini arýyor insan. Ýnsan dediðime de aldýrmasam iyi olur. Ýnsaniyet kisvesi içinde deðerlendirilecek bir tarafým yok. Çünkü artýk insan gibi düþünmüyorum da sanýrým. Daha ilkel olmadýðý kesin, ama kime, neye hizmet ediyor bu düþünceler hiç bilmiyorum. Cahil biri sayýlmam toplum düzeyinde ölçülürsem ancak toplum içinde bir nokta olmadýðýmda benim tahsilim geçersiz sayýlýyor. Bir de okuma yazma öðrettiðim onca köpek, yâda logaritma anlattýðým güvercinler durup düþünüyorlar mý derdimi? Hiç sanmýyorum. Esasýnda kimseye derdimi anlatmak derdinde olmadým. Öfkemi çýkardým sadece köpeklerden, güvercinlerden ve ödevini zamanýnda getirmeyen kedilerden. Çünkü sokak böyle bir yerdir. Ýnsanlar benden öfkesini çýkarýr, ben börtü böcekten.

Mezarlýðýn ortasýnda, gece ayazý… Þiir gibi deðil mi? Aslýnda düþünürsem kimsesizler mezarlýðýnda dolaþmanýn hiçbir mantýksal yaný yok. Hani belki yeni gömülmüþ biri olsa, ama biliyorum ki bizde kefen diye bir teolojik adet var. En fazla kendime bir çarþaf edinirim, o da kimsesizleri kefene sarýyorlarsa…

Sorsam kendime, kimsenin bir þeyine ihtiyacým yok. Genel anlamda üzerime sinmiþ bir aciziyyet var belki. Yine de bu insanlarýn bir þeylerine ihtiyacým olduðu anlamýna gelmez. Evet, hayat standartlarýmý düþündüðümde ortaya çok iç açýcý bir manzara çýkmýyor. Durum böyleyken bile insanlardan bir beklentim yok. Geçenlerde ihtiyar bir teyze, - teyze derken, benden biraz büyük kadýncaðýz ama toplumca teyze addedilecek yaþta- bana eski bir battaniyesini vermek istedi. Ret ettim. Almadýðým için ýsrar etti. Bense kendisine küfrettim. Biliyorum ki onun derdi benim üþümem deðil. Tamamen vicdanýný rahatlatmaya çalýþýyor. Kusura bakmasýn, ben kimsenin vicdan söndürme maþasý deðilim.

Artýk hýzlý adýmlar atamýyorum. Malum yaþ… Bir de bunca yýldýr soðuk, sýcak günü güne uymuyor bu þehrin. Kemiklerim fiziksel çözülmelerini çoktan tamamladý. Aksayan bacaðýmýn düzeleceði günü beklemeyi de býraktým. Hazýr gözlerim de etrafý seçemezken kör topal yaþamanýn tadýný çýkarýyorum.

Þimdi düþünüyorum da uzunca bir süredir ölülerle haþýr neþirim. Morgda çalýþýrdým gençliðimde. Yani kafayý kýrmadan evvel… Mahallemdeki bakkal, kasap erzak istiflerken, ben iþ yerinde ceset istifi yapardým. O zamanlar dolaplarda bir acayipti. Bir göze üç dört ceset koyardýk. Balýk konservesi gibiydi morg. Gece nöbetlerinde küçük bir pikap getirmiþti diðer vardiyadaki arkadaþ. Kýrk beþlik çalardým sabaha kadar. O zamanýn moda þarkýlarý da bir baþkaydý. Þimdi bazen mýrýldanýyorum ya, o soðuðu hissediyorum. Elbette böyle bir gecede o þarkýlarý mýrýldanarak iliðimi donduracak deðilim. Zaten yalan da söyledim. Morgda falan çalýþmadým hiç. Gerçi her zaman çok istedim ama bu birazda korkularýmla ilgili sanýrým. Gecenin tam ortasýnda, kimsesizler mezarlýðýnda olunca insan, ölülere ne kadar alýþýyor. Hem topraðýn altýnda, hem topraðýn üstünde…