Þiir içiyorum yýldýzlý gecelerin koynunda
Kadehe sarhoþ geceler dolduruyorum
Sabahlarýn baþý aðrýyor hep...

Ýçime çekiyorum sevdasýný üzümün
Yavaþ yavaþ dolaþýyor, damarlarýma karýþýyor
Nefesim hýzlanýyor
Biliyorum...Beni hep bu düþünce sarhoþ ediyor...

"Aþk"


Kendime geldiðimde soðuk bir zemin üzerinde çýrýlçýplak uzanýyordum. Beton, ýsýnmak için vücudumdan ýsý çekiyordu ama gittikçe içimi kaplayan bir uyarý ile buna karþý koymaya çalýþýyordum. Uzun bir düþüþ olmuþtu sanki. Her tarafým sýzlýyordu.

Yorgunluk aklýmdan nehir gibi bedenime yol alýyordu. Kararsýz bir iç sýkýntýsý yüreðimi kapladý. Nedenini bilmediðim anlamsýz bir sýkýntý... Oysa burada güvendeydim. Ne bir tehdit vardý ne de mücadele etmek zorunda kaldýðým herhangi bir durum...

Dýþarýda özgürce dolaþmayý, hep birþeyler için varolmayý seviyordum. Ama ne olduysa oldu bu soðuk izbe karanlýða düþüvermiþtim.

Ýçimde oluþan boþluðu doldurmak için seçtiðim yöntem, daha büyük bir boþluk ve acý vererek kaybolmuþtu. Ve o kadar ciddiye aldýðým herþey bir anda bütün anlamýný yitirmiþti. Hiçbirþeyi artýk o kadar ciddiye alamayacaktým, geri dönersem... Her düþünce mýzrak gibi saplanýyordu kalbime ve aðýrlýðý altýnda ezilmeye baþladým. Ne kadar olduðu kestiremediðim bir süre hiçbir þey düþünmemeye çalýþtým. Uðraþtýkça daha fazla düþündüm, her seferinde diðerinden daha fazla caným yandý. Zaman kavramýný kaybettirecek kadar uzun süredir bu hücredeydim. Kendi kendime girdiðim bu hücre artýk bedenimdeki bir uzuvdan farksýz olmuþtum duraðanlýktan dolayý. Odanýn kapýsý açýktý, pencereden her an içeri ýþýk sýzýyordu. Ýçeride zorla tutulmuyordum. Ýstesem istediðim an çýkýp gidebilirdim. Duvarda bir takvim vardý, üzerinde kýrmýzý kalemle iþaretlenmiþti birgün. Yanýna ufak bir yazýyla not düþülmüþtü. “ Ýnan”

Aslýnda günün birinde çýkmýþtým hücreden. Sýrf nerede olduðumu anlamak için. Çýktýðýmda ise bir ormanla karþýlaþmýþtým. Saçlarý daðýnýk birisini andýrýyordu. Dallarýn arasýndan damla damla sýzan ay ýþýðý vardý. Olduðum yerde bir süre kalakalmýþtým. Derin bir sessizlik hakimdi ormana. Ve o gece müthiþ bir fýrtýna kopmuþtu sessizliðin hemen ardýndan. Aðaçlarýn dallarý yere deðecek kadar eðilmiþti selamlar gibi beni. Büyük bir gürültü üzerimden uçup gitmiþti. Ve birden yere yýðýlmýþtým, bayýlmýþtým. Sabaha karþý kendimi bu gizemden kurtararak (kendime gelerek) hücreme geri dömüþtüm. Bu ilk ve son çýkýþým olmuþtu hücremden...

Þu an hücrede baþka birisinin varlýðýný hissettim ama görünürde kimse yoktu. Hücre yine yanlýz, yine sessizdi.

Zamanla, “zamanýnda nerede olduðum, /nereden geldiðim” gibi cevaplar aklýmdan uçmaya baþlamýþtý. Üstelik çok güvendiðim aklým bana böyle bir oyunu nasýl oynayabilirdi? Sanki kimliðime yeni bir kimlik ekleniyor gibiydi.. Sarhoþ gecelerden geride kalan sabah ki baþ aðrýlarý, sevgilerin ardýndan kalan yanlýzlýk. Ýþte þimdi hücredeyiz.

Hücremdeki uzun gecelerimde kendimden önce yaþayanlarý düþündüm durdum ve hücrelerinde yalnýz kalanlarý...Bir insanýn çocuðuna býraktýðý deðiþmez miras genleridir ve çocuðununda çocuðuna býraktýðý yine ayný genlerin farklý dizilimleridir ama onlar ayný genlerdir, kimi çekinik kimi baskýn...Demek ki önceden de bu karmaþalarý yaþayanlar oldu, demek ayný çýkmaz sokaklarda farklý insanlarda bekledi o hiç gelmeyen treni. Ve her biri kendini farklý sokaklara attýlar özgür irade denen þey bu mu?

Bu aklýmdaki ses hiç olmadýk zamanlarda gelir giderdi. Caným yandý yine...Hiçbirþey düþünmemeliydim.

Artýk bu can yangýsý öyle durum almýþtý ki diðerinden daha güçlü acý veriyordu. Bir yönüyle bunlarda bir nevi alýþkanlýða dönmüþtü. Týpký yaþamak, seviþmek ve sevginin ilerleyen zamanlarý gibi...

Hücrede birisinin varlýðýný daha yakýndan hissetmeye baþladým. Etrafýma baktým...Rüzgar doldu içeriye toz bulutunu havalandýrdý ve odanýn içinde bir nesneye çarpýp tozlar daðýldý. Orada bir þey vardý...

- Kimsin, nesin? dedim

Cevap alamadým ama üzerimde bir aðýrlýk hissettim...Ayak sesleri yaklaþmaya baþladý, hiçbir yere kaçamýyordum olduðum yerde çakýlý kaldým. Duvarda asýlý olan takvimde iþaretlenen gün parlamaya baþladý.

Takvimde o gün iþaretlendiði anda birþeylerin deðiþeceðini sezinlemiþtim. Hücre bazen insan sesleriyle doluyordu bazen denizin sahile hafif dokunuþu sesi ile dinginleþiyordu..Ve her olan biteni ciddiye almamakta rahatlatmýþtý hatta içinde bulunduðum durumu da ciddiye alamýyordum.

Ýçeride bulunan diðer varlýðýn konuþmaya niyeti yoktu ve sadece karþýma geçip durdu derin gözlerinden hançer gibi saplanan bakýþý belli oluyordu..

Kendi kendime durumun analizini yapmaya çalýþtým, çözemediði bir problem karþýsýnda bir ilkokul çocuðunun yaptýðý gibi..

- Hücredeyim...Her yer beni üþütmeyen bir soðukla kaplý ve karþýmda duran bir þey var...Sen de mi ben istediðim için buradasýn?...Sanmam...Böyle birþey istediðimi hatýrlamýyorum...Git desem gider mi acaba?...Sen kimsin ?!

Yine cevap alamadým. Gece hücrenin içine yavaþça sokulmaya baþladý. Ýçerideki hava dýþarý doðru akmaya baþladý ve içerinin havasý boðulmaya baþladý. Hafif bir ürperti ile içim titremeye baþladý ve birden hücre var gücü ile sarsýldý. Duvarlarda hafif çatlaklar oluþmaya baþladý ve sanki dýþarýdaki ormana alev deðmiþ gibi bir anda kül olduðunu gördüm pencereden. Ürkmüþtüm yerimden doðrulmaya çalýþtým zorlukla, birazda baþardým aslýnda. Ama birden yeni bir hareket oldu ve sanki hareketsiz gibi duran o varlýk birden geldi ve kafamý olanca gücü ile iterek yerime oturttu. Bu tepki karþýsýnda hem sinirlenmiþtim hem de sinikleþmiþti hücrenin kapýsýndan koþup kaçma düþüncesi. Bu sefer hiddetlenerek baðýrmýþtým.

- Kimsin sen ?!!

Sadece karþýmda dikiliyordu ve sanki odadan dýþarý çýkmamý engellemek için gelmiþti. Durumu süzemiyordum bile. Geriye doðru çekildim ve duvarýn dibinde dizlerimi göðüsüme çekerek oturmaya baþladým. Öfkemden kalp atýþlarýmý kulaklarýmda duyuyordum. Bu arada korkunç bir uðultu odanýn üzerinde yankýlandý kulaklarýmý týkadým. Sinirle çarpan kalbim bu sefer korku ile çarpmaya baþladý. Ve odanýn ortasýna gelip tekrar dizlerimi göðüsüme çekerek oturmaya baþladým. Dýþarýya bakmaya da korkuyordum.

Böyle ne kadar zaman geçti bilinmez ama o zaman boyunca odanýn içinde kah dolaþýyor kah odanýn kapýndan dýþarýya bakacak oluyordum ama bir þekilde ya o adam tarafýndan yerime oturtuluyor ya da içeriye süzülen bir korku sonrasý yere yýðýlýp kalýyordum, galiba bayýlýyordum. Olduðum yerde bir ileri bir geri yürümeye baþlamýþtým. Bazen caným sýkldýðýndan duvarlarý tekmeliyor bazen de bir ses duyuyordum sanki bir melek uzaklarda þarký söylüyor gibi bir name dökülüyordu odaya o zaman odanýn yukarýda olan penceresine doðru sýçramaya çalýþýyordum görebilmek için ama olduðum yerden hiçbir þeyi göremiyordum.

Bazen odanýn içinde tok bir ses dolaþýyordu. O sesin özgüvenli, güçlü ve güven verici bir hali vardý. O sesi duyduðum zaman odada beraber bulunduðum adamý bile yenebileceðime dair bir cesaret buluyordum. Bu iki ses nereden geliyordu?

Böyle bir müddet daha geçti zaman. Günlerden bir gün odanýn içindeki adam kolumdan tuttu olduðum yerde beni doðrultu konuþmadýðý için ne yaptýðýný sormamýn gereksiz olduðunu anladým. Ama mücadelede etmiyordum. Kendimi tamamen býrakmýþtým. Gözlerimi sýmsýký kapadým sanki süpriz bir partiye giden doðum günü çocuðu gibi. Sonra bir yerde durduk. Bana gözlerimi açmamý söyledi. Bende açtým kocaman bir ýþýk hüzmesinin karþýsýnda duruyorduk. Öyle ki gözlerim kamaþtý. Cevap vermeyeceðini zannederek gayri ihtiyari adama sordum.

- Neden buradayýz?

Ve ilk defa beni yanýtladý.

- Artýk senin gitme vaktin geldi.

- Nasýl yani dedim daha önce gitmeye çalýþýrken engelliyordum þimdi kendi ellerinle beni kapý dýþarý ediyorsun hem ben alýþtým odama gitmek istemiyorum geri döneceðim... dedim huysuzlanarak. Sonra o cevap alamadýðým soruyu konuþmaya baþladýðýna güvenerek cevap alabilirim belki diye tekrar sordum...Hem kimsin sen?

Durdu ve bana dönerek dedi ki

- Ben senin için edilen duayým. Yani senin duaným.

Sonra kollarýmdan tutup beni ýþýða doðru fýrlattý. Hemde öyle güçlü öyle hýzlý fýrlattý ki uçmaya baþladým. Sonra hatýrladýðým bir suyun içine düþtüm. Birisi kollarýmdan tutup beni yukarý doðru kaldýrmaya baþladý ve suyun içinden çýkarttý. Ne konuþabiliyordum, ne de dengeli bir þekilde ayakta durabiliyordum. Devler ülkesinde bir cüce gibiydim. Beni hemen bir battaniye ile sardýlar sonra bir çok insan beni kucaðýna almýþ gibi geldi bana. En son beni birisinin yanýna götürdüler...Allahým bu ses...Bu ses.. Bir dakika bu o meleðin sesi deðil mi? Gözlerimi açtým, göz göze geldik. Allahým nasýl bir varlýk ki içim huzurla doldu birden, gülümsedim, baþýmý göðüsüne yasladým. Ve kulaðýma baþka bir ses geldi bu da o tok ses içim bu seferde güvenle doldu. Sanki yüksek daðlarýn bile tepesinden bir sýçrama ile geçebilecek gibi güçlü hissettim kendimi..Sonra çok fena yorulduðumu hissettim bu huzur ve güven içinde rahatlýkla uyuyabilirdim artýk.
..
..
..

- Kaç sefer erken gelmeye kalktý. Çok þükür zamanýnda doðdu en sonunda.

Odaya giren doktor doðumun baþarý geçtiðini ve kilosunun normal olduðunu söyledi ve tebrik ederek çýktý, içeriden gelen bir diðer çýðlýða doðru...

Aslýnda bu tam bir inanma durumu deðildi, belki cesaret belki de sabýr. Beni kürtajla aldýrmak istedikleri zamaný atlatarak doðuma kadar bana sabredebilmiþlerdi. Teþekkürler.....

( Hiçbirimiz bu dünyaya isteyerek gelmedik elbette ve hatta kimimiz gelemedik kimimiz geldik ve daha sonra koþarak kaçtýk buradan ama geldiðimiz dünyada bizim gelmemizi isteyenler vardý onun için geldik biz bu dünyaya...Canýn çok fazla sýkýlacak olursa ve içinden çýkamadýðýn problemleri yaþýyorsan, tüm dikkatini ufak bir çocuða ver, onu dikkatle dinle ve ona dikkatli sorular sor, onunla oyunlar oyna sanki dünyada seni bekleyen herhangi bir sýkýntý yokmuþ gibi...Ve o, tekrar o enerjiyi içine dolduracaktýr..)