MIZRAP

Söz dururken yazýya sýðýndým.

Cama baþým yaslý seni bekliyorum. Bu ayrýlýk acýsý ve kederi nedendir düþünüyorum. Belki bir geç kalma hadisesi. Belki de yanlýþ zamanda sevme anýdýr.

Seni bekliyorum.

Seni göreceðim; içimde bir þeyler koþacak. Belkide sen göremeyeceksin. Ben kederle sevinci duyup dalacaðým kendi kurduðum hayal âlemine.
Kalbimi ben istediðim için senle dolduracaðým. Sonra sana dair beslediðim hülyalara dalacaðým.
Bülbüle eþlik edip sevdiðin tüm þarkýlarý mýrýldanacaðým. Her þeyini senle kurduðum þehirler yaratýp dolaþacaðým.

Boynum aðrýmaya baþladý. Herkes geçti sen gelmedin. Sabahým güneþ yüzü göremeyecek kadar karanlýk.

Gözüme yaþ doldu.

Sabah güneþi; uðurlamaya gelen sevgilinin hüzünlü ama bir o kadar da özlem dolu bakýþlarýný andýran, bir an önce bana dön diyen sözleri gibi bu sabah.
Yol boyu aðaçlar beni selamlamaktalar. Padiþahý selamlayan askerler gibi dimdik ve tek sýra.
Rüzgâr, askerleri hazýr kýta bekleten komutan edasýyla arada bir tatlý tatlý titretiyorlar onlarý.

Susadým.

Gökkuþaðý göresim var.


Doðru olmayan zamanda yaþanan bir aþkýn eseriydim ben. Masum türkü oluyordum. Mavi gökyüzünde yitik bulutlardan þiir oluyor yaðýyordum gönlüne, yansam kavrulsam da nafileydi.
Mýzrap olup yüreðinin tellerine dokunsam feryadý figanlardaydýn. Tutturamadýk naðmelerini bu aþkýn.
Akordu bozuktu.
Bozuyorduk.

Vazgeçtim yola koyulmaktan. Martý motele doðru yola koyuldum. Yaðmur saçlarýmý okþuyor usulca. Belki de içimde kopacak fýrtýnalarý dindirmek adýnadýr.

Kendimi tanýrým köpürmem gerekti. Hiçbir açýklama yapmadan gidiþinin üstünde haftalar geçmiþti.
Ama olmadý. Dingindim. Bir ulu bilgeye dönüþmüþtüm vur kaç darbelerinden.

Ameliyat masasýnda yatan birer hastaydýk. Kan gruplarýmýz uyuþmasýna raðmen, kanlarýmýz vücutta uyuþmuyordu.
Zararlýydýk birbirimize.
Baðýmsýz çok iyi bireylerdik.

Yoruldum!
Bu þehrin beynine, yüreðine kurþun sýkýp gitmek istiyorum; deniz fenerine, insanlar olmasýn.

Kuþlar kanatlarýný bana açýyor. Rüzgâr benim yelkenlerimi doldurmak adýna tatlý bir telaþ içinde. Kýlavuzum güneþ; gidiyorum iþte ey sevgili.

Konuþmayý beceremiyorduk seninle. Yazmayý bu yüzden seviyorum. Konuþtukça batanlar için tek güzel yöntem yazmak olsa gerek.
Daha samimi olmamýz gereken yerde utandýk. Belkide birbirimizi kýrmamak adýna yaptýðýmýz en büyük hata buydu.
Bu çaðýn kaybeden akýllýlarýndandým. Nasýl mý? Buyurun iþte;


Ne istediðimi bilendim. Her karesini kusursuz çizdiðim bir resimdi hayatým.

Hatalar yapmayý, zamansýz aðlamayý, yeni yýkanmýþ balkonlarda akþam sohbetlerini erteledim. Þimdi ertelediðim yerde bile deðilim. Kentlerde sýkýntý, aptal bireylerden düþ kýrýklýðý, ilk karþýlaþmalar da yeterince yanýlgý biriktirdim. Zamansýz evliliðim; ilgisiz, þefkatsiz, sorumsuzluk girdabýndan geçtim. Bin bir gece masallarýnda anlatýlan aþk efsanelerinde kahramandým. Bükülmez tava sapýydý kiþiliðim, eyvallah sýz. Baþkalarýna gerçek, kendime bir ütopyaydým.

Herkes hayatý sadece konuþuyordu; Sýradan, basit, bayaðý cümlelere baðlanýrlarken, her ayrýntýya bir ömür harcadým. Donmuþ göller üstünde söylenmiþ bütün cümlelerden, ateþler yakýp deryalar oluþturuyordum.
Ýnanýlmaz bir yorgunluðun eþiðindeyim. Çýrpýndýkça biraz daha bitkinliðin o dayanýlmaz uyuþmasýný tadýyordum.

Zaaflarýmdan muskalar yapýp, ketumluðumu kutsuyordum. Mutluluk ve aþk abidesi olacakken; oysa içimdeki boþlukla kavrulmakta, boynu bükük gül oldum.
Yalnýzlaþtým.
Yalnýzlýðýn kýyýsýna ektiðim fideler bir orman oldu. Umuda yürüyen bir seyyahtým; aþtýðým her tepelerle yeni Kaf daðlar doðurtuyordum. Gururumun beni terk ettiði yerdeyim. Herkes hayatý yaþadý. Ben aðlayarak izleyen; yazlýk sinema seyircisi oldum, kýþ aylarýnda.

Ýzlemeyi de beceremedim. Bütün ömrüm yanlýþ pencere önlerinde…

Perdeyi her araladýðým da mutluluk ýþýklarý yerine hüzünlü yaprak dökümleriyle karþýlaþtým.

Geç kaldým.

Arayýþlarýmý unuttum.
Öðrenmenin ve unutmanýn garip ve sonsuz hazzýna tutundum. Bunun bir yenilgi olduðunu savladým durdum. Umutsuzluklarýmý görkemli takýlar gibi boynumda taþýdým.
Eleþtiren bir aptaldým.
Mutsuzluk ordusuna katýlan, ardýn sýra takýlan acemi erler gibiydim.

Çok iyi bir cerrahtým. Ameliyat odasýna girebilecek cesareti olmayan.

Deniz fenerini ya da derme çatma varoþ evlerinde ki mutluluðu kýskandým.
Bir hayýflanmaydým.
Herkesin derdine derman bulmaya çalýþan Lokman Hekimdim; mutsuzluk yangýnlarýný içtenlik suyumla söndürmeye kalktým.
Suyum tutuþtu…
Artýk suyun öte yanýndayým.

Þimdi!

Kendime yürüyorum, akýllanmanýn tamda sýrasý.
Yaþanmýþlýklarýmý dinlemeli. Bütün bu üzüntülerime, yenilgilerime bir anlam bulmalý. Talihimle uzlaþmalýyým. Anýlarýmý tanýmlamalý, ruh kýrýþýklýklarýmý düzeltmeliyim.

Birkaç içki masasý muhabbeti, kaçamaklarý; her yanýlgýmdan binlerce ah edindim. Her hamlede binlerce yenilgi biriktirdim zulamda; dokunulmamýþ piþmanlýklarým var. Hüzünlerimi unutmamalýyým; yalnýzlýðýn kýyýsýna ektiðim fideleri kesmeye hazýr çocuklarým var.

Evet, tam da olmak istediðim yerdeyim.

Kendime yürümeliyim.

Bana yol boyu yetecek iþaretlerim var. Ayna da suskun siluetim birikti. Yüreðimde yýllarýn yorgunluðu, boþluðu. Adýmlarýmý saymadan yürümeliyim artýk. Gençliðimin karþýlýksýz hayalleri kýlavuzum, içten gülen gözlerim yoldaþým olmalý. Çocukluðumun duraklarýna uðramalý, içimdeki çocuðu büyütmeli. Geçmiþimi sevmeliyim onu ben yaþadým.
Hatalarým deniz fenerlerim olsun; kýlavuzum. Korkularýmý yenmeli; karanlýk sadece yalnýzlarýn deðil bunu unutmamalýyým.
Çýkarsýz yaþanmýþ bir hayatýn sessiz, yumuþak finalinde, üzerimi örtecek o yýldýzlý boþluðu unutmamalý!
O boþluk bin yýldýzlarla dolacaktý hayata saçtýðým gülümsemelerle.


idriskenc@hotmail.com