ÝPÝN UCUNA DOÐRU!

çok sevdiði elbiselerini katladý önce. vakit ikindiyi geçiyordu. kaliteli bir terk ediþ saati deðildi elbet, fakat gitmenin vakti valizin fermuarý açýlýrken tayin edilmiþ olur.. öyle yaptý. Karpuz kollarý olan diz altý beyaz keten elbisesini almadý bir tek.. "ne kadar da büyükmüþ valizim" diye geçirdi içinden,"sýðmayan hiç bir eþyam yok.." "ya da ben öyle az aidim ki bu eve,bütün varlýðým bir valize sýðacak kadar küçük.."gülümsedi ve devam etti.
hiç bir not yazmadý,kalemle kaðýdý daha önceden terk etmiþti çünkü...bir buçuk yýl evveldi,"ne anlýyorsun durduðun kadar bir þey yazýp çiziyorsun " demiþti bir ses. o ses en yakýnýndan geliyordu evet.hiç zor olmadý,en yakýnýnýn en uzak olmasý o andan sonra..böyle baþladý buz tutmalar içinde..
bir gün kapaðýnda Van Gogh'un yýldýzlý gece resmi bulunan defterinin yýrtýldýðýný gördü o uzak eller tarafýndan..çildiramadi."neye kime olduðu önemli deðil, kelam kutsaldýr,kalem de..."derdi hep.kutsalýnýn yýrtýldýðýný gördü.
valizini hazýrlarken "en üste koy þiirlerimi" diyen þaire sitem etti,"þiir mi kaldý ki,þaire mi kaldý. "oysa yazýyordu,ruhu gibi, kýyameti gibi, hesabýyla azabýyla yazýyordu ve kelimelerine taarruz edileceðini hiç düþünmemiþti önceden.. çizgilerine.. tezhib tablolarýný saldýrýdan kurtaran þey, uhrevi hat yazýlarý olmuþtu. Allah, Muhammed, edep ya hu, elhamdülillah....
"senelerini harcýyorsun þunlara ve tek kuruþ almýyorsun, satmýyorsun!"diyen cümleler felaketi olmuþtu ruhunun.. yetmemiþti,"ciðeri beþ kuruþ etmeyen yazýlar ve tablolarla geçiriyorsun ömrünü" demiþti bir keresinde de..."evet benim ve eserlerimin ciðeri beþ kuruþ etmiyor.beþ kuruþa terk etmiyorum onlarý!" diye cevaplamýþtý o sesi.bu onun ömründe yaptýðý en cesurca savunmaydý.ama ipin ucunu býraktý.
valizini hazýrlamasýna yardým edecek kimse yoktu ve üstelik "kollarýndan çekiyorlardi saatin.." vakit de ikindiyi terk ediyordu.kapý kolunu çevirdi son olmasýný umarak.beyaz keten elbisesine takýldý gözü,yataðýn üstünde duruyordu.eve baktý, evine deðil. "bir çatiysa aranýlan, Allah'ýn arzý geniþtir." deyip merdivenleri indi.
"nereye gitmeli?" dedi.tren istasyonlarý cazibeli durur hep,bir yeri terk edecekseniz. istasyon yakýndý.
siyah kadife pardösüsünü sürüyerek gitti istasyona. gözlerine sürme çekmisti,ruhu hala yeþildi. valizi gittikçe aðýrlaþiyordu.bir þeyi fark etti,aðýrlaþan valize inat o güçleniyor ve daha bir sýký tutuyordu kulpunu valizin...
"nereye gitmeli?" dedi tekrar.deniz görmeyen bir þehri ve içindeki denizi göremeyen bir erkeði terk etmek hiç zor olmadý.
müzehhibeydi, altýný severdi. Ýstanbul'du,taþi topraðý altýndý. "Ýstanbul gibi iki yakam bir araya gelmese de,Ýstanbul'a gideceðim." dedi.atlayýp trene,daðlarý saya saya ilerledi. . .

LEYLA MARANKOZ