Ahmet ile Osman ayný okula giden iki öðrencidirler. Yaþlarý on – on iki civarýndadýr. Bir gün son dersten sonra çocuk parkýnda karþýlaþýrlar. Ahmet, korka korka yaklaþýr Osman’ýn yanýna. Çünkü , kavgacý iki çocuk daha vardýr Osman’ýn yanýnda.


Sorar Ahmet:
- Merhaba Osman ! Hadi gel baþbakancýlýk oynayalým. Ben baþbakan olayým, sen de kim istersen onu ol.
Hemen gürlemeye baþlar Osman:
- Sevsinler seni…Senin annen o kadar güzel mi oðlum ? Baþbakan ben olacaðým. Ýstersen sen de Aydýn Doðan ol.
- Neden ?
- Bütün kartlar elimde olsun istiyorum da onun için düdük!
Ahmet, kibarca sorar:
- O zaman futbol oynayalým mý ? Futbol sever misin ?
- Hem de o biçim…Ben, futbolcunun daniskasýyým Allahýma bin þükür. Hadi oynayalým. Allah utandýrmaz inþallah.
- Ben kaleci olayým, senin bütün ataklarýný keseyim.
- Kesmek mi ? Ne biçim konuþuyorsun lan sen ! Senin ar damarýn çatlamýþ. Allah ýslah etsin seni.
Ahmet þaþýrýr:
- Neden öyle diyorsun Osman ? Kaleci olmak istediðimi söyledim sadece.
- Allahým ! Sen bana sabýr ver. Kimden emir aldýn ? Kim istedi kaleci olmaný ? Satýlmýþ mýsýn sen lan?
- O da nereden çýktý ! Hep senin dediðin mi olacak? Ben kaleci olmak istiyorum.
- Þerefsiz ! Tabi benim dediðim olacak.
- Oynamýyorum iþte. Sana söyleyende kabahat.
- Demek oynamayacaksýn. Utanmaz, sýkýlmaz mýzýkçý seni. Ýçinde Allah korkusu olmayanlar iþte senin gibi davranýr.
- Gidiyorum ben zeten.
- Ananý al da git . Ahlâksýz ! Anca gidersin. “ Cennet, analarýn ayaklarý altýndadýr.”
- Bir daha seninle arkadaþlýk etmeyeceðim Osman . Bana ettiðin hakaretleri herkese söyleyeceðim.
- Yerin kulaðý var, ona göre. Eðer birisine hakkýmda kötü bir þey söylersen, derhal haberim olur Allah’ýn izniyle. Çocuklarýn hepsine söylerim, kimse seninle oynamaz inþallah.
- Oynamasýn . Ben de misketlerimle oynarým.
- Elindeki misketleri çaldýn mý yoksa ? Allah bilir sen bir kaçakçýsýn. Eðer benimle iyi geçinmezsen, iki sene önce bana gelip takým kaptaný olmak istediðini, eðer kaptan olursan benim her türlü davranýþýmda yanýmda olacaðýný söylediðini herkese anlatýrým. Ben de zaten olmaz demiþtim. Takým kaptanlýðý için Çakýr’a söz verdim demiþtim. Çakýr, benim dayýmýn oðlu. O dururken, kaptanlýðý sana verir miyim hiç, dangalak !
- Çocuklar senin nasýl bir oyun arkadaþý olduðunu yakýnda görüp öðrenecekler.
- Sen öyle san. Onlarýn gözleri var görmezler, kulaklarý var duymazlar. Çünkü ben onlara sürekli avanta veriyorum Allah’ýn izniyle, salak ! Allah bize, biz onlara.
- Her þeye raðmen hoþça kal Osman.
- Ne kalmasý oðlum. Siz hoþ kalýn. Biz ise; durmak yok, yola devam.

Osman bildiði yolda yürümeye devam eder. Ahmet ise, misketlerini þýkýrdatarak evin yolunu tutar.


Yazarýn notu: Sevgili Çocuklar ! Lütfen, kendinize doðru arkadaþ seçin.