Sessizliði gittikçe artýyordu.Ýçine çöken yalnýzlýk
duygusu ürkek ve sitemkar bakýþlarla kendini dýþa vuruyordu.
Kulaklarýný çýnlatan
çileli zamanlarýn içli türküleri bile uzak ve anlamsýzdý sanki.
Her hatýr soruþ kaya sertliðine dönüþüyordu. Alabildiðine sýðlaþan ilgilenmeler,
yalnýzlýðýný körüklüyordu.

Sayýsýz yýkýmlardý tanýk olduðu.

Zamaný aralayarak gözlerini hasat coþkularýna gömdü.
Buðday kokusuyla doldurdu ciðerlerini.
Düvenin üzerinde güneþin etrafýnda dönüyor gibiydi.

Kendi olmanýn tadýydý yüzündeki ýþýk.

Yýkým zamanlarý birer birer çürüyordu.