Gözleri, ters dönmüþ sandallara takýlmýþtý. Deniz, ardý ardýna açýyor kollarýný, kucaklýyordu sandallarý. Ýki kolunun gövdesine deðmesi arasýnda çekiyordu deniz kendisine sularýný, sandallarýn gövdelerinden aþaðýya iniyordu sular, kalçalarýnda süzülüp tekrar sahibine geri dönüyordu damlalar. Oysa gün ne kadar da güzel baþlamýþtý.

Belli ki görülmemiþ bir hesabý vardý gökyüzünün.

Bir su damlasýnýn çapý, bir okyanusun ýslaklýðý kadar bir adam, evine giden karanlýk yolu adýmlýyordu. Elleri cebinde yürürken düþünceleri; ayaðý mazgalýn boþluklarýna takýlýr gibi takýlýrdý üst bilinci ile alt bilinci arasýndaki o ince zara. Zarý yýrtarcasýna geçerdi üst bilincine anlam veremediði ama sinirlendirdiðinden emin olduðu toz parçacýklarý. Dayanamazdý toza. Hapþýrtmaya baþlardý toz O’nu. Burnunu, boðazýný kaþýndýrýr, haykýrýrdý içindeki bütün nefesi. Uzun sürerdi onun hapþýrýðý, bir giriþ-geliþme ve sonucu vardý. Sonunda da iç geçirerek, gözlerinden yaþlar gelir bir iki damla, silerdi gömleðinin koluyla.

Ay, bu gece yolunu aydýnlatmýyordu. Elleri ile arýyordu evini. Ýki uzun el, on uzun, ince parmakla dünyaya dokunuyor tutamýyordu dünyayý. Kayýyordu ellerinden dünya. Kayarken avucunu yalýyor, dünyanýn her yerine dokunduðunu düþünüyor ama daha hissedemeden düþüyordu baþka ellere. Tek eliyle tutuyordu, diðer eli güneþe dokunuyordu. Düþerken tutamýyordu diðer eliyle dünyayý. Sað eli, güneþe deðen eli yanýyordu, daha sýký tutuyordu, öldürebileceðini sanýyordu sýkýnca, yanýlýyordu, yanýyordu. Ay olduðunu düþünüyordu ama evine giden yolunu aydýnlatamýyordu.

Sokaklar ne kadar da birbirine benziyordu bu gece. Sanki her köþe baþýnda, sokak ortasýnda evi vardý. Ama sanki hiç evi olmamýþtý. Ne kadar özgürdü, tüm sokaklar onun tüm evler onun eviydi sanki. Yürüyor, hiçbirinin önünde durmuyor, hiçbir evinin anahtarý onda bulunmuyordu. Elini cebine atýyor, karýþtýrýyor, sadece ellerine bozuk paralar geliyordu. Kaðýt paralardan bozdurulmuþ bozuk paralar. Onlar da metaldi, anahtar da, soðuktular ama ayný þey deðillerdi.

Islak bir adamýn yüzü ne kadar da buruþuktu. Ne kadar da dik yokuþlar vardý hiç yaðmur girmemiþ ormanlar gibiydi. Hiç nemlenmemiþ hiç yüzünü yýkamamýþtý sanki. Su damlalarý ardý ardýna deðiyordu yeryüzüne. Ýsyan ediyordu gökyüzü bu kuruluða. Adamýn yüzüne deðmiyordu damlalar, dallarýna, yapraklarýna deðiyor yeryüzüne kavuþuyordu. Adam, yüzünü gökyüzüne çeviriyor, gözlerini kýsýyor sanki gözlerine deðeceklermiþ gibi damlalar. Kuruyordu gözleri, kapanýyordu. Bir iki damla bile deðse bir süre daha görebilirdi belki sokaklarý ama deðmiyordu iþte. Gözlerini kýsarak yola çeviriyor mücadele veriyordu görebilmek için birbirinin aynýsý olan yollarý. Yollar, iki noktayý birbirine baðlamak için mi varlardý? Sonsuz noktayý birbirine baðlayan yollar vardý. Hangi noktaya varacaktý ki? Bilemiyordu. Yürüyordu.

Damlalar bile yalnýz yaþayamýyordu. Bir araya gelince bir yerleri oluyordu yeryüzünde. Su birikintisi oluyorlar, insanlarýn üzerinde uzun süre iz býrakabiliyorlardý. Adam ise yalnýzdý. Sokak yalnýzdý. Evler, sokak lambalarý. Herkes, her þey yalnýzdý. Bir tek damlalar yalnýz deðildi. Birbirlerinin içine giriyor, akýyorlardý yokuþ boyunca.

Gökyüzü kabarmýþtý. Yeryüzü onun nefesini hissediyordu üzerinde. Soðuk nefesini. Yoldaki tek canlý adamdý. Sokak köpekleri bile bulmuþlardý baþlarýný sokacak bir yer. Ama adam aramýyordu bile. Yürümenin anlamsýz geldiðini düþünerek bir köþe baþýnda durdu. Kaldýrýma dikti gözlerini. Köþe baþýndaki kaldýrým taþý kýrýlmýþtý, yanlarýndaki iki tanesi de artýk yoktu. Bir slogan sesi geldi kulaklarýna. Elleriyle kapattý kulaklarýný. Bu da nereden çýkmýþtý þimdi etrafýna bakýndý. Sevinmelimiydi üzülmelimiydi bilemedi. Hissedemedi. Sonra unuttu duyduklarýný. Gözlerini tekrar yere çevirdi. Bulduðu ilk kaldýrým taþýnýn üzerine oturmaya karar verdi. Öyle de yaptý.

Adam kendisine bakmaktan vazgeçtikçe gökyüzü yeryüzüne daha çok yaklaþýyordu. Gözlerini yerden hiç kaldýrmýyordu adam. Ýþte tam o sýrada büyük bir su birikintisi geçti ayaklarýnýn arasýndan. Ýlk kez görüyordu böyle bir þeyi. Bütün akþam yürümüþtü, ne kadar da yol kat etmiþti ama su birikintilerinin aktýklarý yol gibi yolu olmamýþtý hiç. Daha hýzlý akabiliyorlar böylece diye düþündü. Kendi ayaklarýna baktý. Sinirlendi. Ne hýzlý yol alabiliyorlardý, ne de tarifli yollardan geçiyorlardý. Evine götürmüyordu bu ayaklar onu. Zihninde bir þimþek çaktýðýný hissetti ama yine yanýlmýþtý gökyüzü artýk isyanýna sesini de katýyordu. Ýncecik kolunu bir kýlýç gibi indirdi adamýn üzerine. Ayný anda adamýn bacaklarýna bir serinlik indi. Gözlerini yere çevirdi, ayaklarý eski yerlerinde deðildi artýk. Ama gövdesi nasýl duruyordu öyleyse, bilemedi. Derin bir nefes almaya çalýþtý, baþaramadý. Gövdesini doðrulttu. Gökyüzü bu sefer eline gelen camsý taþlarý atmaya baþladý adamýn üzerine.. Gözleri… Onlarý kýrpmadan yaþayabilirdi. Gözlerini kýrptýðýnda kuruluðundan açamýyordu onlarý o da kýrpmadan yaþamaya baþlamýþtý. Ama þimdi göremiyordu göz bebeðinin önünde damlalar buza dönüyordu. Kirpikleri, göz bebekleri donuyordu. Derin bir nefes almaya çalýþtý. Bu sefer gövdesi þiþti, ciðerleri taþlaþtý. Bir patlama oldu gövdesinde. Karþýsýndaki sokak lambasýnýn bacaklarýnýn 50 cm ayaklarýný iki kere gördü. Adamýn kafasý yokuþ aþaðýya yuvarlanmaya baþladý.

Zýplayarak yol alýyordu kafasý. Keþke yokuþ olmasaydý diye düþündü. Çok hýzlý yol aldýðýndan göremiyordu yollarý. Kafasý çukur bir yerden ilerlemeye baþladý. Ayný anda gözleri ýslanmaya baþladý. Damlalarý bu sefer çok yakýndan görüyordu, gözlerinin içine giriyordu damlalar. Aðzýnýn saðýna bir gülücüktür oturdu. Gülücük kahkahaya dönüþtü, aðzýnýn içine damlalar giriyordu. Aniden bir þeye çarptý. Acýmýþtý caný. Görüyordu. Karþýsýnda iki uzun el, on ince parmak gördü. Bu eller onundu. Kafasýný gittiði yoldan durdurmuþlardý. Ama neden yapmýþlardý bunu. Elleri hareket etmeye baþladý bu sefer de… Yaklaþtýlar, yaklaþtýlar. Gözlerini kýsýyordu adam. Kendisine ne yapacaklardý? Þimdi de yükselmeye baþlamýþtý. Elleri, kafasýný taþýyordu. Yokuþ aþaðýya adýmlýyorlardý. Köþe baþýnda durdu eller. Karanlýk iki yolu baðlýyordu bu köþe. Sokak lambalarý yoktu bu yollarýn. Adam karanlýktan korkardý. Eller, adamýn kafasýný iki kaldýrým taþý arasýndaki ince boþluða yerleþtirdi. Eller, önünden geçti. Her þeyi görebiliyordu gözleri. Yumuyordu, göz kapaklarý ile bastýrýyordu açtýðýnda yine görüyordu. Görmemelimiydi? Bilemedi.

Eller, yolun karþýsýndaki köþe baþýnda durdu. Avucunun içini adama doðru açtý. Sallanýyorlardý; bir saða bir sola. Geri döndü ve yokuþ aþaðýya inmeye devam etti. Adam yokuþun sonuna doðru baktý. Bir sandal gördü. Güneþ, ufuk çizgisinden kafasýný çýkartýyordu. Gökyüzü açýlmýþtý. Yaðmur ne zaman durmuþtu, hatýrlamadý.