Üç gün önce torunum okula baþladý. Ýlk günü ben de gittim anne- babasýyla birlikte. Bize kadar kimse yoktu, bir çocuðu üç kiþi birden okula getiren.

Bir veli olarak okula gitmek yerine, öðretmen olarak gitmeyi çok isterdim. Öðrencileri görünce içimde denizler dalgalanmaya baþladý. Kýyýlarým büyüdükçe büyüyor, içime sýðmýyordu. Damarlarýmda kýzlar kilim dokuyor gibiydi. Öðretmenlik yaptýðým yýllarýn sadece birisinin geri gelmesine bile razýydým. Torunumun öðretmenini çok kýskandým. Keþke onun yerinde olsaydým. Hatta bir ara öðretmen konuþurken, onun yüzünde kendimi gördüm. Gözlerimin içi gülüyordu. Bütün çocuklar avcumun içini gýdýklýyorlardý.

Sýnýfýn, badana yapýlmýþ mý yapýlmamýþ mý bir türlü anlayamadýðým duvarlarýna baktým. Bir önceki öðretim yýlýndan izler taþýyordu. Yeni öðretim yýlýna ait hiçbir iþaret yoktu. Duvardan kaldýrýlmýþ bazý levhalarýn izleri görünüyordu. Çizikler ve lekeler içindeki öðrenci masalarýnýn üzerinde minik eller geziniyordu.Yazý tahtasýnda, bir öðretmene yazýlmýþ veda cümlesi vardý: " Hoþçakalýn öðretmenim ! "… Bir önceki öðretim yýlýnýn son gününe ait bir anýydý bu. Birkaç aylýk tatilden sonra, o cümlenin yazý tahtasýnda nasýl olup da kalabildiðine þaþýrdým.

Koridora çýktým. Yerde, paketlenmiþ kitaplar duruyordu. Altýncý sýnýfa ait daðýlmýþ paketin içinden Türkçe Kitabýný elime aldým. Bir gül tutuyor gibiydim. Nasýl özlemiþim ders kitaplarýný. Kitap elimde kâðýt mendil gibi kaldý. Ýncecikti. Bir yýl boyunca iþlenecek kitap, cetvel kalýnlýðýndaydý.

Sonra sayfalarýný çevirdim yumuþak yumuþak. Mis gibi kokuyordu. Kitabýn sayfa düzeni özensizdi. Okuma parçalarýnýn basitliðine, resimlerin çalakalem oluþuna hayret ettim. Eðer kitabýn üzerinde yazmasaydý, bu kitabýn 3. sýnýf öðrencilerine ait olduðunu sanabilirdim . Bu kitabý 6. sýnýf öðrencisine sunmak, on beþ yaþýndaki bir kýz çocuðuna bebek vermeye benziyordu oynamasý için.

Eðitim - öðretim düzeyini bilerek mi bu kadar basite indirgediklerini sordum kendime. Acaba birileri, çocuklarýmýz daha az þey öðrensin diye gayret mi ediyordu?

Hani az önce, torunumun öðretmenini kýskanmýþtým ya, þimdi ise onun için üzüldüm. Öðretmenlerin etkisiz eleman haline dönüþtürülmeye çalýþýlmasýndan rahatsýz olacaðýna inanmak istedim.

Sonra eve geldim. Baþýmýn birden bire çatlayacak gibi aðrýdýðýný fark ettim. Aðlamak istiyordum. Sokaða çýkýp çýlgýnca koþmak, düþmek, kanayan dizlerim için aðlamak istiyordum.

Tanrým! Sen beni daha farklý yaratmalýydýn ya da þimdikinden farklý olmam için ayrý bir güç vermeliydin. Böyle yerime çakýlmýþken, ne yapabilirim ki çocuklar için?

Þimdi, yüreðimde yüzlerce çocuk gülümsüyor bana yüzünün bir yarýsýyla. Diðer yarýsýnda hüzün var. Gözlerimde ise, duvarý yýkýk bir okul.