Yükseklikten korkmayan ay
saðarken sütünü bembeyaz ve soðuk
pencerelerimden
bir anlam kazanýyor karanlýk
duvarlar, kiþilik sahibi oluyor
oralarýna buralarýna sýçrayan gölgelerle.

Ay, ýþýðýyla emziriyor ne varsa odamda
masa, kitap, sandalye ve ben ve diðerleri
karýþýyoruz duvarlarda birbirimize
hepsi birer anlam kazanýyor;
ben, hiçbir yere varmayan cümle oluyorum.

Ay, ýþýðýyla emziriyorken ne varsa bulduðu
büyüdükçe büyüyor gölgeler
sütten kesilmiþ yaþlý bir çocuðum
anlamsýzlýk süt býyýðý halinde býrakýyor kendini
gölgem yitiriyor tüm kiþiliðini
sanýrým bu bir idam
bu daraðacý ne zamandan beri odamda,
hatýrlayamýyorum.

Aðzý süt kokan ceset
güneþle beraber siliniyor usulca.