Bugün günlerden ne olduðuna dair hiçbir fikrim yok. Her þey o kadar daðýnýk, o kadar karmaþýk ki. Bir þeylerin ucundan tutayým diye uðraþýrken öbür taraftan býraktýklarýmý düþünüyorum.

Anýlarýmdan uzakta baþka bir deniz kasabasýndayým þimdi. Bilmediðim caddelerde dolaþýyor, tanýmadýðým yüzlere bakýyor, akþamlarý dalga sesleriyle o eski þarkýyý dinliyor, deniz kýyýsýndan midye topluyorum.Ve kimseler bilmiyor o midyenin bana neler anlattýðýný.

Martýlarýn çýðlýklarý arasýnda oturup denizi izliyorum. Ufuk çizgisinde bitiyor gibi gözüken denizin aslýnda bitmediðini hatýrlayýp öbür tarafta yine o sýnýra bakan insanlarý düþünüyorum. Onlarýn hayatlarýný, bizim hayatlarýmýzý ve kendi hayatýmý…

Geçmiþe bakýp, o tozlu raflardan yaþadýklarýmý alýp hepsini teker teker yaþayýp, bütün unutulmuþ dakikalarý yeniden yaþamayý, kimsenin bilmediði gizli saklý anlarý, baþkalarýnýn asla bilemeyeceðini düþünerek yaþadýðým zamanlarý, her þeyi… Yeniden yaþamak istiyorum. O aynadaki görüntüleri hatýrlamamýþ gibi yapýp , yeniden oynamak istiyorum. Ama olmuyor. O kaçtýðým gerçek ‘’þimdi’’ dalgalarýn malozlarý deniz kýyýsýna götürdüðü kirler gibi takýlý kalýyor gözlerimde.

Deniz kasabasý demiþtim evet. Öyle barlar, þezlonglar, sýrayla dizilmiþ oteller, turlar falan yok burada. Bir kasaba burasý. Çoðu insanýn beklentilerini karþýlamayacak tarzdan bir yer. Oysa ben hiçbir zaman anlamadým o insanlarýn eðlencelerini, bütün bir yýlýn stresini oralarda nasýl attýklarýný. Yýðýlmýþ insanlar, birbirinin içinde görüntüler, kimin bakýþýnýn kimde olduðunun belli olmadýðý ya da koruduðunuz bakýþlarýnýzý hatta bedeninizi izleyen gözler… Ayrý bir huzur veriyor burasý bana. Kendini taþýmaktan yorulmuþ birinin yorgunluðu geçer umuduyla geldiði bir yer benim için.

Uzaklýklar beni yeniler diye düþünmüþtüm. Oysa þimdi, buraya gelince ayný yorgunluðu, bir þeylerin deðiþmediðini fark edip yine yoruluyorum. Ve anlýyorum ki, uzaklýklar karar vermeyi kolaylaþtýrmaktan çok zorlaþtýrýyor. Onun beni uðurlamak için geldiði otobüs garýnda ümitsiz, vazgeçmiþ, yýkýlmýþ gözlerle bana bakýp kulaðýma fýsýldadýðý o þeyler aklýma geliyor. Bir cam gibi kalbime saplanýyor.

‘’Nereye gidersen git her þey seninle gelir, o yüzden gitme. Yanýmda kal…’’ demiþti. O an hak vermemiþtim ona. Gitmenin, o býrakmam gereken þeyleri býrakmam için ilaç olacaðýný sanmýþtým ve þimdime dönüp, bu kayalýklarda oturan bedenimi hissedip, ellerimdeki teri, ayak uçlarýmýn üþüdüðünü fark ettikçe anlýyorum. Gitmek çare deðilmiþ. Çantamdaki küçük not defterimi çýkarýp ona yazmaya karar veriyorum.

Deniz kuduruyor, kapýya asýlý midyeler rüzgarla dans ediyor, uzaklarda bir köpek havlýyor bu serin aðustos gecesinde, senin bilmediðin bir kasabadan seni hatýrlayýp aslýnda aklýmdan hiç çýkmadýðýný ama unutmak için unutmuþ gibi oynadýðým rolü deðiþtirip sanki birden seni hatýrlamýþ, aklýma yeni düþmüþsün gibi sana yazýyorum.

Sevgilim,

Sana haksýzlýk ettiðimi en baþýndan beri biliyorum. Ve senin bu gerçeði týpký benim gibi en baþýndan bilerek benimle olduðunu da biliyorum. Beni deli gibi sevdiðini, bütün planlarýný bana göre ayarladýðýný,evlenme yaþýnýn çoktan geldiðini belki de birçok insana göre geçtiðini; ama hala beni beklediðini, ailen ve çevrenin sana baský yaptýðýný ve bunlarýn hiçbirini belli etmeyip benim hazýr olmamý beklediðini de biliyorum. Benim için her þeyi yapabilecek kadar bana çok baðlý olduðunu, bana bakarken, bana dokunurken, ýslak tenini hissederken, vücudunun titrediðini, seni býrakýrým korkusuyla yaþayarak, bunu içinde hep taþýyarak yaþadýðýný ve tüm bu karýþýklýðýn hiçbirini söylemeden, belli etmeden, sorgulamadan, susarak geçirdiðini de biliyorum. Biliyorum…

Bütün bunlarý bildiðim birine ayrýlmamýz gerektiðini nasýl söyleyebilirim diye düþünüyorum ve sanki kararým kolaylaþacakmýþ gibi bir sabah küçük bir valizle buraya geliyorum.

Dört yýldan sonra artýk yanýnda olamayacaðýmý, zamanlarýmýzý birlikte paylaþamayacaðýmýzý, birlikte güldüðümüz, birlikte aðladýðýmýz zamanlarý, birbirimize aldýðýmýz hediyeleri, birlikte gezdiðimiz þehirleri, dudaklarýnda gezinip tükürüðünü emdiðim gecelerimizi, seni keþfe çýkýp sanki her dokunuþta baþka bir kapý araladýðýmýzý sandýðýmýz anlarý bir daha yaþayamayacaðýmýzý nasýl söyleyebileceðimi düþünmek için geldim buraya.

Buraya geleceðim sabah yanýma gitme diye geldiðinde artýk bitmeli demeyi planlamýþtým.Gözlerindeki o korku, o bitmiþlik nasýl acýttý içimi. Sen beni delicesine severken, ben böyle bir anda senden uzaklaþýrken, bunu sana nasýl açýklayabilirdim? Dürüst olmam gerekecekse de bunu nasýl yapabilirdim? Böyle bir durumda dürüstlüðü oynayabilir miydim diye sordum kendime…

Her þeyden çok çabuk sýkýldýðýmý fark ettiðin bir zamanda çok korkuyorum demiþtin bana. Birgün senden sýkýldým demenden çok korkuyorum. O gün bu iliþkideki en temel sorunu (aslýnda olmuþ ve olacak tüm iliþkilerimdeki) bulmuþtuk da o zamanlar anlayamamýþtýk bunu. Yaþadýkça, zamanlar içimizi parçaladýkça, geriye dönüp paylaþýlanlarýn adlarýný deðiþtirdiðimizde anlayacaktýk. Þimdi, þu an anladýðým gibi… Ve baþka bir gerçek. Sense daha anlayamamýþtýn.

Yaþadýðým her þey bir yerde bitiyordu. Zamanlar kýrýlýyor ve hiçbir þey birbirine yakýn olamayacak kadar uzaklara düþüyordu. Seni yaþýyordum, seni hissediyordum, seni keþfediyordum ve sonra… Her þeyde olduðu gibi bitti dediðim noktada býçakla keser gibi her þey bitiyordu. Dursam, gitmesem… Yaþadýklarým sanki ayný ve yaþam deðiþmiyor bense sayýklýyorum sanki durduðum yerde. Bitti diyorum. Ve korkuyorum. Görüntülerin deðiþmemesinden çok korkuyorum. Seninle kalmaksa görüntünün donup kalmýþ bir parçasý gibi…

Ýþte bütün bunlarý hissedip yaþarken bazen denize giriyorum. Özellikle sabahlarý ve akþam kýzýl güneþ yýldýzlarla uzaktan uzaða konuþurken. Kuma uzanýp dalgalar bedenimi yaladýkça, beni kollarýna alýp kucakladýðýn geceler geliyor aklýma. Ve sonra nedense ürperiyorum. Ýçimdeki boþluklar büyüyor. Her gün her þeye yeniden baþlama düþüncesiyle baþlýyorum. Yeniden baþlamalarým ve hep yarým býrakmalarýmla ne kadar tükendiðimi fark edip üzülüyorum. Yýllarýn geçtiðini anlýyorum, yüzümdeki çizgilerin arttýðýný, gözlerimin daha fazla acý taþýdýðýný belki de yaþlandýðýmý düþünüyorum.

Ve aslýnda bu hayatta en baþýnda tükenenlerden olduðum gerçeðiyle yüz yüze kalýyorum.

Yarýda mý býrakýyorum yoksa bitmiþ bir mektup mu bilmiyorum. Ona gönderir miyim ya da bir þiþeye koyup denize býrakýr mýyým onu da bilmiyorum.

Burada çok rahatým. Telefonlarým yanýmda deðil. Kimse nerede olduðumu bilmiyor. Herhangi bir yerde, herhangi bir deniz kasabasýndayým. Herhangi biriyim…

Bir yýldýz seçip kendime onunla konuþuyorum arada. Uzaktaki köyün bütün ýþýklarý yanýp sönüyor sanki. Kýrýk dökük bu aþkýn acýlarýný çekiyorum. Gecenin serinliðine aldýrmadan içimdeki yangýný dindirebilmek için denize giriyorum. Bir yýldýz kayýyor, bir dilek tutuyorum. Ama ne dilediðimi bilmiyorum.

Ay denizi nasýl aydýnlatýyor bir bilsen. Kýrýk bir aþka bürünmüþ kalbimi alýp dalgalarýn vurduðu kýyýda býraktýðým havluma sarýlýp uyumaya gidiyorum…

03.08.08 / BARTIN
Çaðla GÖKDENÝZ