Tendeki tuz yüreklere dökülünce,
Yüreðin bedendeki gizli ayinidir.
Aþk, bütün sýnýrlarýn kesiþtiði,
Tanýmlanamaz, suskun bir ilahidir…

Köpükten kulelerim vardý benim, toprakla örttüm üstünü, sevgileri aldým bir tek içinden. Duygularýmý, sezgilerimi, korkularýmý ve inançlarýmý týktým kafeslerine. Göðsünün çatal baþlarýnda þehveti duyumsamak isterken gözlerinin bozkýrlarýnda yittim.
Saçlarýnýn dalgakýran uçlarýnda zemheriler doldu içerime. Serseri bir mayýncasýna dolaþtým çevrende. Gecelerden tuzaklar kurup, gündüzlerin ufkunda sevdalarýmý sundum yüreðine. Hiç sorulmamýþ nice sorular üretip, hiç söylenmemiþ kelimeleri türettim senin için. Mutun ve mutsuzluðun en çözülmez bozgunlarýnda yaþayýp, yalnýzlýðýn kocaman halkasýnda günün kederlerinden içtin.
Sevinç bizim için güneþte dinlenen üzümlerin mahzende beklemesidir. Düþ diye gördüðümüz nice güzellikler çaðlayan bir ýrmaðýn denize dökülüþüdür. Aþk güzelim, o asla tatmadýðýn aþk, her dokunuþta ölü bir beden gibi durduðun, anlamýna ve tadýna asla ulaþamadýðýn suskun bir ilahidir.
Beni iyi anlaman, ya da anlamaya çalýþman, ara sýra gözlerini iri iri açman, asla büyüyemeyen çocuk yüreðinle sevdama kafa tutman, yeni bir tutkunun mozaik ýþýltýlarýndan baþka bir þey deðil. Sevdalar hep böyle baþlar, ama hep böyle bitmez anlayacaðýn. Uzun bir kervan gibi güneþte yol almak, yasak seviþmelerin ininden uzak kalmak, bütün zamanlarýn en denklemsiz sevgilerini bir kuþun kanadýðýný okþar gibi sevmek senin iþin deðil.
Böylesi bir dostluðun son nefesinde, bir kayýða binmiþ kürek çekiyordum aþka. Buncadýr hep ayrý dilleri konuþmuþ, ayný düþünceleri tatmýþtýk belki de. Bundan böyle, adýný asla koyamadýðýn ayrýlýklarýn kentinde yaþayacak, geriye asla bakamayacaðýn yalnýzlýk yollarýnýn kilometrelerinde aynalar arayacaksýn kendine bakacak. Sorgularýný yorumlayan dostlar gün inince denizlere, kaçacaklar senden birer birer.
Akrepler kemirirken yüreðini, yeryüzünün bütün tahta köprülerinden geçeceksin sen de gizemin kýzý. Yýldýzlarýn dansa durduðu karanlýk sokaklarda, elindeki kör býçaklarla saldýracaksýn özüne. Sevdanýn püfür püfür rüzgarlarýnda saçlarýn daðýlacak, tüm giysilerin savrulacak þafaða doðru koþacaksýn. Kelimeleri yýldýzlarýna yükleyerek nostalji faytonunda dolaþacak, geçmiþte kalan bir muhallebicide aþký arayacaksýn.
Çok sýr verdim daðlara ben. Acýlarýmý aðaçlar dinledi topraða söyledi, toprak kýzdý, yýldýzlara müjdeledi, yýldýzlarýma sor söylesinler sana. Küskün geçen her sabahýmda, gecelerin beni saran hüzün yaðmurlarýnda ýslanma bir daha. Birazdan gün yepyeni elbisesini giyer penceremden içeri girer. Beni besleyen acýlarýmý çekip çýkarýrým fýrýnýmdan ve karalarým kahýr defterimi.
Evet küçüðüm. Sabredersen büyür yüreðin senin de. Özlemlerinden yeni yarýnlar yaratýrsýn kimbilir. Duvarlarýný yýkar, yýkýlmýþ kentlerinden kaçar, düþlerinin bilinmeyen iksirlerini sunarsýn seni sevenlere. Bölüþülmüþ tüm acýlarýndan kurtulur, aynalarda asla göremediðin gerçeklerle nöbet pansumanlarýna durursun.
Kim bilir bir gün, el deðmemiþ karalarýnda korsanlar cirit atar, ruhunu dizginleyen, aklýný sürükleyen, yüreðini titreten özgür mavilerde kaybolursun belki de. Mantýðýnýn köhne duvarlarýnda kaybettiðin anahtarlarý aramaktan bitap düþersin. Naftalin sürdüðün mendillere gözyaþlarýný silerken aynalara gözün iliþir, masallar ülkesindeki o yaþlý balýkçýya bahçendeki yetiþtirdiðin fesleðenleri sunar, sevda sularýndan hep boþ çýkan oltaný denizlere hýþýmla atarsýn…

Selahattin Yetgin