Yazmaya baþlarken en çok içerlediðim konuya deðinmek istedim. Olur ya yayýnlanýrsa belki okuyan birileri olur ve o sahipsiz dünyalara sahip olma isteðini yaþarlar. Bir kimsesizin elinden tutar ve onlara güzel bir hayat kapýsý aralarlar. Evet, anladýðýnýz gibi kimsesiz çocuklara yazýyorum yazýmý.
Hayat bazen bize gülümserken bir çoðuna acý yüzünü gösteriyor. Bizler ne bunu biliyoruz ne de algýlayabiliyoruz. Anlýk olarak algýlasak da hafif bir buruklukla yüreðimizin derinliklerine itiyoruz. O küçük eller minik bedenler büyüdükçe hoyratlýða maruz kalan bedenleri görmezliðe vuruyoruz. Hayatýn içinde var olan baþka baþka köþelerden baþlýyoruz her birimiz yaþamaya.
Köþenin bir ucundan tutarak mý baðlanmalý hayata yoksa tutunacak köþe bulamayýp savrulup atýlarak mý? Hayat insanlarýn kapýsýný farklý yerlerden aralýyor. Bazen sýcak bir aile bazense o sýcak aile yuvalarýna hiç benzemeyen soðuk odalar ve acý dolu çýðlýklarla. Tadýnýn ayrýmýný varamýyor yaþamayan insan o soðuk yetimhane köþelerinin. Sessizce ve gözyaþlarýyla yýkanarak atýlan; anne baba, sýcak þefkatli evlerin özlemi ve hatta tokluk hissiyatýna aç olan küçücük çocuklarýn çýðlýklarýna kulak týkýyor veya duymazlýða vuruyoruz kendimizi. Kaybolmuþ yüzler, bedenler ve küçük yürekler gittikçe kaybediyorlar acýmasýz hayat içinde kendilerini. Umudun adýný bile umutsuzluk sayesinde öðreniyorlar. Umutsuzluða sürükleniyor her biri. Dayatmalar dayaklar ve hatta bedensel tacizler… ile anlýyorlar yaþamýn tadýný.
Hayatýn ufuk çizgisinde yok olmanýn tadýný yetimhane köþelerinin pencerelerinden bakarak algýlýyor birçoðu. Her geleni yine yeniden dönecekmiþ gibi sevgiyle sarýlýyor küçük elleri, bir daha gelmeyecek olduðunun farkýna varmak bile istemiyor. Sevginin açlýðýný hissediyor ruhsal bütünlükleri. Annesel dokunuþlar, babasal korunuþlarýn açlýðý yatýþtýrma cabasý ile sarýlýyor küçük elleri onlarý hiç olmazsa ziyarete gelen þefkatli bedenlere.
     Ýnsanlar yaþama umutlarý için sevdalarýný, aþklarýný hatta bedenlerini sattýklarý þu dünyada var olan çocuklar yerine yenilerini var etmek niye? O istenmeyen çocuklara sadece bedensel olarak yeterli olunamadýðýnda mý koþulmalý?
     Hayýr, insan yeni bir çocuk dünyaya getirmek yerine soðuk yetimhane duvarlarýna bakarak yetiþecek olan bir çocuðun elinden tutmalý. Hayat herkese gülümsemiyor ve bir o kadar da hýzla akýp gidiyor. Bencilliðimizden soyutlanmanýn sizce de vakti gelmedi mi?