Sen gideli sýradan günler gelip geçip gidiyor. Senin yokluðunda günler ayný gün, karanlýk içinde þafaðý hiç gelmeyen bir ömür oldu ömrüm. Ne zaman aklýma düþsen hüzünlü bir sevda düþüncesiyle günümü elemler içinde bitiriyorum. Hayat artýk eski bildik tanýdýk hayat deðil. Yavan öylesine günler var artýk. Bu yavan hayatta dahi evime iþime þehrime dünyaya sýðmaz oldum. Evladýný yitirmiþ bir annenin gözlerine dönüyor zaman zavallý gözlerim. Neredeyse gözlerim kurumaz oldu sanki. Þimdi bir saadet içinde deðil, bir felaket içinde, yaslý bir hayata devam ediyorum. Her þeyin bir bedeli yok mu bu dünyada. Elbette ayrýlýðýnda bir bedeli var. Bu kadar aðýr ve zor olduðunu kim bilebilirdi ki? Ne huzur bulunacak bir yer kalmýþ, ne de huzur saçan bir dost yok etrafýmda. Bir dost olmalý, çekip içimdeki bu acý zehri çekip çýkartmalý.
Her geçen gün aþka muhtaç yoksul birisiyim artýk. Bir an mutlu, çok an mutsuz ve bedbaht. Bir gün acýnýn mutluluðu olur mu bilmem. Þu an hayat acý, hep acý. Acýnýn mutluluðu olmuyor. Ne zaman aynada yüzüme bir parça baksam, hüzünlü acýklý yüzümü uzun uzadýya seyrediyorum. Ýçime kapalý kalan dertlerim yüzüme nakýþ nakýþ iþlenmiþ. Bunca zaman uzun süren, derin izler býrakan bu acýlar zincirinden kurtulmam lazým. Aþk ölürse dertlerim biter mi bilmem. Ýçimde aþký öldürmenin düþünceleri dolanýr durur. Bir sözle ölüp gitmeli, unutulmalý o güzel duygu. Unutmalýyým güzel dediðim o büyülü rüyayý.
Ömrüm yavaþ yavaþ eskimeye yüz tuttu artýk. Ben de her insan gibi ölmek için doðdum. Gitmek için geldim bu dünyaya. Öyle yada böyle. Geçip gideceðim bir gün. Dile söylemesi kolay geliyor. Bir insan ömrü bu. Bir ömrün en büyük güzelliði aþk deðil miydi? Aþkýn en büyük armaðaný huzur olmalýydý. Oysa aþkýn en büyük armaðaný unutulmaz acýlardan ve elemlerden baþka bir þey olmadý.
Uykuyu, dinlenmeyi, gülmeyi, sevinmeyi unuttum çoktan, sevdiðim. Yastýða ne zaman baþýmý koysam, aðýr bir yas baþlýyor hülyalarýmda. Þimdi neredesin ne haldesin? Birkaç parçadan oluþan aciz bu sorular zinciri beni heder ediyor. Bilmem ki ben ne zaman felaha ererim. Korkunç sorular beynime vurulan aðýr bir yumruk darbesi gibi canýmý en derinden acýtýyor. Ya öldüysen? Aman Allah’ým korkunçtan da korkunç acýdan da büyük bir acý bu. En azýndan hayalin var. Belki uzaktan da olsa bir gün yüzünü görebilirim. Olur ki hayat bu, beklenmeyen acýlar getirdiði gibi, bir gün seni karþýma çýkarýr. O gül yüzünü görme hevesi varken, ya ölmüþsen. Ýþte o zaman hepten yapayalnýz kalýrým bu kainatta. Bir kez daha olsun sesini duymak umuduyla avunurken, hepten kaybetmek seni. Acýnýn en beteri olur. Bu umutsuz kara düþünce beynimi adeta gizli bir bakteri gibi kemiriyor. Keþke hep umutlu düþüncelerim olsaydý. Tenimin alev alev yandýðý yaz aylarýnda, buz gibi donup kaldým. Oysa sevdiðim sen, serin berrak bir su gibiydin. Yüzümü gönlümü ferahlatýrdýn. Ya þimdi. Ateþlere atýp gittiðin günden beri huzur nedir bulamadým. Ah uyku ah neredesin. Ömrümde hiç seni bu kadar çok istememiþtim gecelerin en sadýk dostu uykuyu. Öyle hasretim ki sana uyku. Sarsan beni kollarýna, serin ve sessizce uyuya kalsam. Sabah güneþle uyandýðýmda sýcacýk tebessümler yüzümde açsa. Varlýklarý selamlasam. Kucak kucak sevgiler býraksam, sevgiye muhtaç olan her varlýða. Mutsuz varlýklarý mutlu etmenin düþüncesiyle yaþasam.
Allah haramda hayýr yaratmamýþtýr elbette. Acaba büyük bir haramýmý arýyorum ben. Haram demiþtik hani aþka. Biz artýk birbirimize haramýz demiþtik. Ah ki ne ah, bilmeden büyük konuþmuþuz. Aþk haram mýdýr ki?
Öylesine deðil, en derininden dolup dolup boþalýyor gözlerim. Yandýkça yanýyor yüreðim. Ýçimden akan alevler gözlerimden dökülür gider. Bazen tatlý bazen dayanýlmasý yiðitlik isteyen bir acý sarýyor tenimi. Tenimin hangi kuytu köþesinde, neresinde yaþar bu acý ki bilmem. Keþke aþka bende birçok insan gibi koskoca bir hiç diyebilseydim. Koca bir yalansýn sen ey aþk. Koca yalan. Her yalan bir hüsranla bir yýkýmla biter ya, sende yalansýn, bitmeye son olmaya mahkumsun ey aþk diyebilseydim. Beklide bu kadar elemler vermezdi aþk. Sevdayý öðreniyorum artýk. Acýný en derinden en samimi þekilde yaþayarak idrak ediyorum artýk. Neyin acýsýn neyin özlemlerini çekiyorum ah bir bilsen. Bir bilsen ne halde olduðumu. Umutsuz insana ýþýk dahi karanlýk oluyor. Umudu olmayan bir insanýn daha neyi kalmýþtýr ki dünyada. Kuru bir candan tenden baþka. Her yaným karanlýk, karanlýktan daha koyu bir karanlýktayým artýk.
Etrafýmdaki o sýcacýk dostlar ne zaman göç etmiþler hatýrlamýyorum dahi. Bende dostluk kalmadý ki, dostlarda dostluk kalsýn. Ýnsanýn yüreðinde sýcacýk bir sevgi yoksa, etrafýnda dostta yoktur insanýn. Mutsuz eden insanlardan her varlýk kaçar elbette. Kim ne yapsýn benim gibi huzursuz bir varlýðý. Ve anladým ki en büyük sermaye, sevgiymiþ sevdiðim. Ýnsan önce sevgiyi bulup onunla dost olmalýymýþ. Saf katýþýksýz tertemiz bir sevgi. Gelenin aðladýðý, gidene aðlandýðý bu dünyada dostsuz bir baþýma kaldým. Ne aðlayacaðým kimse var nede aðlayacak kimsem. Öylesine, bir baþýna öylesine yaþýyorum. Bana miras býraktýðýn acý sözlerin ve içime ekilen bu nefret kin tohumlarýndan sonra, hayatýnda bir anlamý kalmadý. Kurutmak lazým bu nefret tohumlarýný. Sanki tüm insanlýk suçlu gözümde. Ýnsanlarý kýracak sözleri aðzýmda barýndýrmamalýyým. Kurtulmalýyým bu sefil lekeli hayattan. Ýnsan gibi insan olmalýyým. Ama nasýl bilemiyorum. Bilinmezliklerin içinde eriyorum. Düþüncelerimi kap kara düþüncelerimi boðmalýyým. Iþýksýz evlere döndü beynim. Umudu olmayan, simsiyah fikirli bu nefretle dolu insan ben miyim ey vefasýzým.