Zorlama yaþýyoruz zorlama... Kaç iþi içimizden gelerek, hakkýný vererek, sindirerek ve daha da önemlisi hem kendimize hem baþkalarýna faydalý olacak þekilde yapýyoruz? Bazen baþkasýný ön planda tutarak, bazen de kendimizi, baþkalarýný kapatacak þekilde önde tutarak ya zorlama davranýyoruz ya da zorlama 'davrandýrýyoruz'.

Hiç hesapta yokken çýkýp gelen misafire zoraki gülümsüyoruz, "biran önce gitse" diyen bakýþlarýmýzý kolayca baþka yöne çeviriyoruz ve zorlama bir samimiyetle bütün tadý kaçýrýyoruz ya da 'güya' sayýsal zekanýn sözel zekadan daha önemli olduðuna inanan insanlarýn arasýnda, psikolojik baskýya dayanamayýp, 'zorla' sayýsal bölüm okuyan ve istemediði bir mesleði seçerek hayatýný zorlama bir çizgide devam ettirenlerin sayýsý sizce az mýdýr?... Sýrf çocuklarý doktor çýksýn, ele güne karþý havalarý olsun diye, evlatlarýnýn bütün ilgi alanlarýný, zevklerini hiçe sayan kaç tane ebeveyn vardýr? Mutlu bir çift gibi görünmeye çalýþarak bütün huzursuzluklarýný hayatlarýnýn dibine gömüp, zorlama iliþkilerinde kürek sallayarak bir gün kayalara çarpacaðýný bilmeden ilerlemek kimin iþine gelecek? Kim bilebilir ki...

Baþkalarý için yaþamaktan býkmadýk mý? Ne zaman kendimiz olacaðýz? Ne zaman içimizden gelenle, dýþýmýzda gösterdiðimiz birbirini tutacak? "Elalem ne der, komþu ne der, þu ne der, bu ne der" lerle daha ne kadar kafamýzý, beynimizi, dahasý kiþiliðimizi harcayacaðýz?

Hayat geçiyor, ömür bitiyor... Saçma sapan iþlerle uðraþýrken ve yapamadýðýmýz þeylerin ukdesi içimizde büyürken bir de bakmýþýz ya yaþ geçmiþ, ya da ölüm gelmiþ... Öyle ya da böyle, hayatýn içinde yuvarlanýp giderken, ona buna yaranmak için, þunun bunun gözüne girmek için atmadýðýmýz takla kalmazken, kolumuzu bacaðýmýzý kýrmýyoruz belki ama ruhumuzun en iþlek caddelerinde trafiði öyle bir týkýyoruz ki ne bir müzik duyuluyor ne de sevinçler etrafta dolanýyor... Sadece gürültü ve kirlilik var, baþka da bir þey yok!

Zorlamadan ve zorlanmadan, þöyle içimizden geldiðince gür bir kahkaha atabilsek kendimize gelir miyiz dersiniz? Ya da hiç utanmadan, özgürce aðlasak, gözyaþlarýmýzý saymadan...

Ýçimizden geldiði gibi yaþayalým, içimizden geldiði gibi davranalým... Yoksa ardýndan gelen piþmanlýk anca kaymaklý ekmek kadayýfý olur da sonra midemize oturur!..