Yüreðime oturmuþ, yitirme korkusuyla,
En mutlu anlarýmda için için yanarým.
Dudaðýmda hüzünlü gözlerin türküsüyle,
Sen güneþ, ben dünyayým, etrafýnda dönerim.

Aklýmýn köþesine yerleþip sýrýtýrken,
Kaç kere güreþ tuttum, þeytanla senin için.
Sevilmeme kaygýsý gönlümü çürütürken,
Bana sevgini söyle, imanýn dinin için.

Eðer bir gün gitmeyi geçirirsen aklýndan,
Gözlerime bakarak, canýmý al, öyle git.
Zehirli iki sözü çýkararak saklýndan,
‘’Seni sevmedim’’ deyip, ahrete sal, öyle git.

Sana bakan gözlerin sýrrýný okurum da,
Kaç kiþinin düþünde sabahlarsýn kim bilir?
Bülbül gibi öterek, en neþeli durumda,
Elin tutsa birini, seven kalbim irkilir.

Birer birer yolarým, kokladýðýn gülleri,
Seni öven türküyü sazýndan kýskanýrým.
Çocuðunu severken yüzündeki halleri,
Yavrunun sevgi dolu gözünden kýskanýrým.

Mehmet Nacar