Hüzün sarmalayýnca dört bir yanýný, zamana tutunmaya çalýþýrsýn (ikisinin ortaklýðýndan habersiz). ‘Denize düþen yýlana sarýlýr’ misali bir þeydir bu. Zaman, senden daha hýzlý ve daha ataktýr. Böylelikle hep ardýndan gidersin. O, engebeli, uçurumlara sýfýr, taþlýk yollara dönüþür; sense hazýrlýksýz ve eksik bir yolcuya. Bu yolu, sonu yok gibi görürsün. Bir yýlan gibi süzülür ayaklarýnýn altýndan. Soðukluðunu hissedersin, insanlar ölümü soðukluðuyla niteler ya; iþte bu da en az ölüm kadar soðuktur. Ölüm kadar soðuk; ama hüzünden daha az korkutucu ve daha az cani.
Zaman, dirilip tekrar ölendir; hüzün, acýmadan defalarca öldüren. Hüzün; baþý dumanlý bir daðdýr. Zaman; geçmiþin, þimdinin ve geleceðin tek sahibidir.
Sen zamanýn üzerinde yol alan bir yolcusun. Eli tetiðe basmaya hazýr -avcýya benzeyen- bir yolcu. Çoðunlukla içinde yaþadýðýn o aný ve varacaðýn yeri düþünürsün, ardýna bakmaya korkarsýn; çünkü geçmiþ vardýr orada. Onun barýndýrdýklarýna karþý savunmasýz olduðunu bildiðinden dolayý ürkersin. Her halükârda zamandan daha sýcak, hüzünden daha masumsun çünkü. Yol kenarýna geçip sýyrýlma lüksüne sahip olmadýðýný da bilirsin.
Þimdiki zaman kabul etmez hüznün ev sahipliðini, gelecek zamanda öyle. Hüznün en iyi konaklama yeri zamanýn derinlikleri yani geçmiþtir. Tüm acýlar, tüm yýkýmlar, yenilmiþlikler kendilerine yurt olarak geçmiþi seçerler. Misafirperver bir ev sahibidir o. Hüzün her zaman baþköþe konuðudur orda. Sevinçleri de alsa içine, duldasýnda saklý tutar kederleri. Geçmiþ, soðuk nefesini hissettirir ensende. Seni her an yakalayýp o ürküten yalnýzlýða ve karanlýða mahkûm etmek için yol üzeri pusuya yatar. Geçmiþ sinsice yaklaþýr ve vurmak istediðinde düþmanca vurur. Merhametsizdir. Diz çöküp önünde merhamet dilesen bile deðiþen bir þey olmayacaktýr. O acýmadan tüketen hüzünle iþbirliði yapmaktadýr çünkü.
Ömür boyu sürecek bir maçtýr bu ve ikisi de seni alt etmeye ant içmiþtir. Bilinen bunca þey karþýsýnda yapýlacak bir þey yok deyip, salýverirsen kendini; iþte orada tükenirsin alevinden korkan bir mum gibi. Yenik düþersin zamana ve hüzne. Þayet yaþamýnda yer yoksa yenilgiye: Yeri geldiðinde gözyaþlarýnla boðabilmelisin hüzünleri (umut dolu gözyaþlarýyla tabi). Maðrur bir edayla durup geçmiþi ezebilmelisin bakýþlarýnla. Yaþadýðýn olumsuzluklara raðmen gülebilmelisin zamana ve hüzne. Senden daha üstün olmadýklarýný hissettirmelisin onlara. Güçlü olan sensin. Farkýnda olmalýsýn bunun. Onlar ne kadar siyahsa sen o kadar beyazsýn. Onlar ne kadar karamsarsa sen o kadar umut dolusun. Onlar ne kadar savaþçýysa sen o kadar barýþçýsýn. Hüzün sýzmýþ olsa da geçmiþine; þimdi ve gelecek senin yanýnda unutma. Bütün güzelliklere engel olan hüznü bulaþtýrma þimdine ve geleceðine. Huzur aþýla düþlerine ve hep gül geç ismi kötüyle anýlan her þeye.