Hayat üzerine abanýr, çýrpýnmak ve onunla mücadele etmekten yorgun düþer bedenin:

“Býrakmak istiyorum her þeyi…” diyerek baðýrýrsýn, uzun bir yolculuðun gölgesine sýðýnýp onu takip ederek kaybolmak istersin. Savunmak ve güçlü olmak için çabalamaktan býkarsýn, ölüme gitmek ve bir daha geri dönmemek istersin. Masumiyetini kaybeden dünyada kalmanýn anlamý yoktur.

Duygularý anlatmakta zorlanýrsýn. Hele ki aþk ve sevgi kývýlcýmlarý yüreðe düþmüþse, dili kilitlenir insanýn. O yüreðin içine hapsolur ve koy veremez kendini kalebentlikten…

Çýrpýnýrken duygularýn denizinde, dalgalar yüzüne çarpan acýlardýr. Zamanýn ötesinde býrakýlan bir sevdanýn hüznü gözlerine oturur. Kapatýp yaralarýný hayata sarýlýr ellerin. Nafile unutulmaz sevgili…

Öncesinde söylenemeyen onlarca sözle dolu kalan yüreðinden çýkar.

Gözlerini diktiðin kýbledir uzaklarda… Ýçinde bir fýrtýna, kopuþa, kýyamete açýlan boþluk... Titreyen kalbin en büyük korkusu, onsuzluða akacak bir hayatýn dehlizliðinde imgesiz kalan bir bakýþ.

Nasýl bir sevdaysa yaþadýðýn kutsallýða atýfta bulunan bütün deðerleri yerle bir edebilecek kýyamettir, öylesine…

Kuþkuyla dolu benliðin acýsý gidiþlerin dönülmezliði...

Zamanlarýn zamansýzlýðýnda yaþar yürek.

Her yanýnda sevdiðin aklýnýn bir köþesinde onun silik, hayal meyal varlýðý…