Kendimi yorgun mu hissediyorum? Öyleyse belki biraz dýþarý çýkmayý denemeliyim. Birbirini büyük bir umursamazlýkla boðazlayan o insanlarýn içinde dolaþmak iyi gelebilir. Ya da evimde oturup yodanýn ölmesini beklerim. Bu elbette çok vaktimi alýr ama ayný zamanda en garantili yoldur da. O ölmek için odasýna gittiðinde ben de televizyonu açýp Teri nin gelmesini beklerim. Bir gün geçer beþ yýl geçer , þanssýzsam elli yýl geçer. Böylece bir saçma bekleme safhasý daha geçmiþ olur ve ben onlarýn hepsinin geçip bitmesini öylesine çok istiyorum ki. Sonra benim arkamdan bir þarký söylediðinizde yattýðým yerden kalkýp kapatýn çenenizi be derim. Teri gelir.Terinin olma ihtimali , benim olmama ihtimalim ve biz hepimiz birlikte mutlu mesut yaþayýp gideriz. Ýþte gerçekten mutlu mesut yaþamak da budur.
Eskiler buna hayalcilik derlerdi. Mesela dedem. Ona göre herþey aptallýktý.Onun istediði kadar uzun olmadýðým için eksik olmaya doðuþtan mahkum olan da bendim ama yinede beni severdi. Mesela ananem. Bunlarý anlatsaydým bana inanabilecek yegane insan ananemdi. Çünkü ananem Cüneyt Arkýnýn her seferinde öldüðüne de inanýyordu. Annemi , babamý ve kardeþlerimi ise tek tek saymak istemiyorum burda.
Ýþte benim yaþamak için kendime seçtiðim yol bu anlattýklarýma benzer bir þey. Temiz hava, bol güneþ ve insanlar. Benim özellikle kaçýndýðým gerçekler hepsi. Týpký hikayenin sonunun "ve herþeye raðmen küçük çocuk kurtarýlamadý" diye bitmesi gibi. Bir gün belki küçük çocuk öldüðünde arkasýndan aðlayan çok insan olacak. Nede olsa o küçük bir çocuktu, küçük çocuklarý herkes sever ve küçük çocuklarýn ölümüne herkes üzülür. Ama o küçük çocuk yine de hiç bir þeyi anlamamýþ olacak. Bense o gün geldiðinde ancak þunu söyleyebirim. Hiçbir zaman sahip olamadým. Öyleyse kaybetmeminde bir anlamý yok.
Öyle deðil mi?