Yaþanmýþ bir olaydan;
BÝR DÝLÝM ÖZGÜRLÜK ÝÇÝN



Eylül'ün üzerinden yaklaþýk beþ ay geçmiþti.Bu gece de týpký diðer geceler gibi ürperticiydi.Mevsim þubat olmasýna raðmen onun bedeninde soðuðun deðil sýcaðýn hükmü sürüyordu.Her gece olduðu gibi bu gece de kan ter içinde kalmýþtý.Elbiseleri terden derisinin rengini almýþtý.Ayný kabusu görüyor olacak ki bir saða bir sola dönüyordu.Bir balýk misali kapýldýðý aðýn içinde çýrpýnýyordu.Çýrpýnýyordu ama belli ki kurtuluþ için bir yýrtýk bulamýyordu.Dönme esnasýnda üzerinden sýyrýlan yorgan,irili ufaklý yara bulunan kollarýný ve bacaklarýný açýkta býrakmýþtý.Bu morluklar gördüðü kabustaki çektiði ýzdýrabýn sadece bir parçasýydý.
12 Eylül'ün kanlý rüzgarýyla savrulan fidanlardan biriydi Mustafa.Hayatta ki tek hayali sonu olmayan özgür bir dünya kurmak ve umut iklimine yelken açmaktý.Kendi gibi bu hayale gönül vermiþ,bunu dava edinmiþ fidanlarla çýkmýþtý dönüþü olmayan yola.Fakat bu yol onlarý sonu olmayan bir dünyaya deðil,onlarý dört duvarla sýnýrlý karanlýk günlere mahkum etmiþti.Bir anda her þey Eylül'ün bu kanlý rüzgarýyla uçup kaybolmuþtu.
Yapýlan askeri darbe normal hayatý durdurmuþ,çoðu fidan için yeni bir mechul zaman dilimi baþlamýþtý.Mustafa da týpký diðer arkadaþlarý gibi bu mechulun esiri olmuþtu.Günlerce,aylarca çeþitli iþgencelere maruz kalmýþ,narin bedeni iþgencelere karþý yenik düþmüþtü.Hayatta ki tek hayalini gerçekleþtirme yoluna düþen fidan,zulmün kapkaranlýk gölgesinde kalmýþ,özgürlük güneþine yetiþemeden solup gitmiþti.
Yaklaþýk dört ay geçirdiði karanlýk günlerden sonra nihayet demir parmaklýklar ardýndan bir aydýnlýk görünmüþtü.Ama bu aydýnlýk ona arkasýnda karanlýk olan baþka bir yolun habercisiydi.Yapýlan iþgenceler onun hazin bir hastalýðýn pençesine düþmesine neden olmuþtu.Doktorlarýn koyduðu teþhis onun þizofren olduðu noktasýndaydý.Serbest kaldý.
Hayatta ona bu zor gececek yeni günlerinde yardým edecek kimi kimsesi de kalmamýþtý.Babasý Ramiz Bey eskicilik yapan,þerefli,haysiyetli bir adamdý.Helal kazanç uðruna sabah ezanýyla beraber kalkar akþama kadar sokak sokak dolaþýr eski alýp eski satardý.Geçirdiði ince hastalýk onu günden güne bitirmiþti.O öldüðünde Mustafa henüz çok küçüktü.Baba þefkatinden mahrum olarak büyümüþtü.Annesi ve þehirde ki daysýsýyla yapayalnýz kalmýþtý.Mustafa'yý büyütmek için bütün yük annesinin üstüne kalmýþtý.
Mübarek bir kadýndý Ayþe Haným.Elinden Kur'an dilinden dua eksik olmazdý.Bir inekleri vardý.Sütünü saðar,birazýný oðlu için saklar,kalanýný da satardý.Komþulardan gelen üç beþ kuruþla da geçinip giderlerdi.
Mustafa genç bir delikanlý olmuþ,kafasýný dolduran sýnýrsýz fikirlerle beraber köyün sýnýrlarý ona dar gelmiþti.Ve bir sabah aniden çantasýný toplayýp ana ocaðýný terk edip þehre gitmesine anasýnýn yüreði dayanmamýþ,kadýncaðýzýn bu üzüntüyle bütün vücudu tutulmuþtu.Mustafa daysýnýn yanýna gitmiþti ilkin.Ýlk özgürlük hikayelerini daysýndan öðrenmiþti.Dayýsý da týpký Mustafa gibi ayný uðurda bir önceki darbede düþmüþtü karanlýk dört duvar arasýna.Ama o çabuk pes etmiþti.Onun için özgürlük, meyhanesinin duvarýnda asýlý olan resimdeki güvercinin aðzýndaki zeytin dalýnda kalmýþtý artýk.Kabuðuna çekilmiþ meyhanesini iþletiyordu.Ayýk gezdiði günler ise bir elin beþ parmaðýný da geçmiyordu.
Gün ýþýðý nihayet vurdu penceresine.Yeni bir gün onun için yeni bir hayatýn baþlangýcý olur muydu bilinmez bu sabaha da çýðlýklarla uyandý.Yerinden doðruldu.Gözleri bir süre ayný noktaya kilitlendi.Tam ayaða kalkacaktý ki biraz önceki sessizlik yerini tekrar çýðlýklara býraktý.Duvarlara bakýyor,hayýr!gelmeyin üstüme gidin diye haykýrýyordu.Sanki dört duvar üzerine üzerine geliyordu.Baþýný iki elinin arasýna aldý,gözlerini kapattý ve bir öne bir arkaya yataðýn üstünde sayýklamaya baþladý.Biraz sonra ayaða kalktý.Odada bir ileri bir geri yürümeye baþladý.Demin ki korkak ve çaresiz ifadesi kaybolmuþtu.Sanki baþkasý olmuþtu,baþka bir kimliðe bürünmüþtü.Attýðý her adým asker adýmý gibi kendinden emin ve sertti.Ellerini havaya kaldýrdý ve ”Yaþasýn özgürlük”diyerek baðýrdý.Gözleri bir an yataðýn solundaki aynaya iliþti.Aynanýn karþýsýna geçti ve bakýndý.Aynaya öyle bakýyordu ki sanki aynada bir þey arýyordu.Eksik olan bir þey veya bir þeyler vardý aynada.Yüzünü çevirdi tekrar baktý.Çevirdi tekrar baktý.Hayýr bulamýyordu.
Aradýðý þey Mustafa'nýn kendisiydi ama bulamýyordu.O yoktu.Ya da vardý ama o tanýyamýyordu.Birden hýçkýrýklara boðuldu.Gözyaþlarý yaz yaðmuru gibi tane tane akmaya baþladý..Sýcaktý.Her bir damla yüreðinin derin köþelerine hapsedilmiþ söylemek istediði ama söyleyemediði duygularýn belirtisiydi.Gözyaþlarý ve hýçkýrýklar arttýkça sanki günahlarýndan arýnýr gibi rahatlýyordu.Bu yoðun duygular altýnda ezildi.Dört duvar arasýnda küçüldükçe küçüldü.Bir an kendini dýþarý atýp bu eziklikten kurtulmak istedi.Karþýsýnda kocaman bembeyaz bir kapý vardý.El deðmemiþcesine tertemiz bir kapý.Daha önceden gözü kapýya hiç gitmemiþti.Bir an bu kapýdan çýkýpla çýkmamak arasýnda bir ikileme düþtü.Tedirgindi.Kendisinin kendisi olduðuna tam olarak inansa hiç düþünmeden çýkacaktý ama daha kendisinden bile emin deðildi.Kapýdaki beyazlýk ona çok þey ifade ediyordu aslýnda.Kendine gelir gibi oldu tekrar düþündü.Bu beyazlýk acaba ona bir güvercin olup mavi göklere açýlmayý mý yoksa kefen olup tapuda girmeyi mi gösterecekti.Orasýný bilmiyordu.


Mikail DURHAT