Her sabah göçebe gönlümün katarlarýyla, dilimde ayný türkülerle
Sol böðrümdeki sancýyla, hüznün göçlerine vuruyorum bedenimi
Fýsýltý ormanlarýný geçerek, yürüyorum gözlerinin saklý ülkelerine
Sonsuz bir denizdir sevdan, sensizliðin vurgunlarýndayken yüreðim


Serin bir Nisan gecesinin koynunda, uzakta çoban köpeklerinin sesini dinliyorum. Bir baykuþ tünemiþ yaþlý kavaða, uykulara dalan bir köyü huzursuz ediyor. Senin kokunu soruyorum rüzgâra, alýp getireyim dilersen diyor, bir nefes daha çekiyorum tütünümden ve ‘haydi rüzgâr getir bana kokusunu yârimin’ diyorum. Gece susuyor, köpekler sessizliði dinliyor, baykuþ daðlara kanat açýyor. Adam kollarýný açarak yârine, ‘kokundan önce mi geldin gülüm’ diyor.

Mutluluk düþlerimizin sokaðýndan geçince anýlarýn pýnarlarýný arar gözlerimiz. Her kahkahanýn sancýsýyla aralanan dudaklarýmýza ýþýk dolar, kavrulur yüreðimiz. Gecenin kadehinden damarýmýza inen her damla tutkuya dönüþür sonra, el bedeni arar, yatakta alev parlar, dudak deli ormanlar gibi bir küçük yansýmayla cayýr cayýr yanar. Rüzgâr koyuna çekilir sonra, duman uzaklara aðar, bulut olur yaðmurla sohbete dalar. Yar, ah yar gözlerin olmasa, ateþ bile boþuna aðlar.

Durmaksýzýn iþleyen bu zaman çarkýnýn diþlileri arasýndan kendi düþlerimize sýyrýlýnca anlarýz kaybolan anlarýmýzýn paha biçilemez deðerini. Aþýnan yollarý yamarken insanlar, dökülen yaprakta hüznü, esen rüzgârda üþüten güzü ve ýslatan yaðmurda sýrýlsýklam dünlerin sofrasýnda kaderi kaþýklarlar. Kahýrlý bir þarkýnýn unutulmuþ sözlerine benzer oysa hayat, bugünün özünü saklayamayanlar, hep yiten dünlerin kýrýk türküsünü ezbere söylerler.

Yataðýmýzdaki ýsýyý özleyince sýyrýlýrýz bedenimizdeki terden. Gecenin kasýðýna yüklenir, arýnýrýz birikmiþ streslerimizden. Geniþtir gecenin rahmi, solukla genleþir, dokunuldukça titrer arzunun her santimi. Alev göðse sýçrar, el bedeni kavrar ve her kavrayýþla ruh kendi yataðýný parçalar. Gece nefes nefeseyken odaya susku dolar, ardýndan uykulu bir düþün resmi geçidi baþlar.

Sen, kýrmýzý renklerin ýþýltýlý prensesi. Gecemin çeperine düþen sularýn eþsiz alyansý. Sen, dargýn düþlerimin sulh tanrýçasý, avuçlarýndaki billur ýþýklarla ruhumun en eski asasý. Biliriz ki, bilmeliyiz ki her uðraðýmýza bir saray inþa ederek, her hüzün sapaðýna sevginin doðurgan tohumlarýný ekerek ve mutluluk ovalarýný seke seke geçerek varacaðýz buluþmalarýn menziline. Sana koþan bir deli tay olacaðým ve günleri kilitleyeceðim adýný taþýyan nil nehirlerine.

Sancýmýzýn kabaran buluþmalarýný göðsümüzden uzak tutunca yükleriz sarýlýþ karelerini bedenimize. Bitmiþ bir günün perdeleri karanlýðý almaz içeri, bundan aðrýr göðsümüz ve bundan aðuludur sözümüz. Sen aynada inleyiþlerin buðularýný ararken ben öfkenin tabletlerini yutuyordum uzak köylerde. Aðrýmýn koyusunda hüzündüm ve o anlarda seni deðil, sensizliði düþündüm. Özlem kaygan bir düþtü gülüm, eþtikçe yokluðun göðsüme, çok ama çok üþüdüm.

Yüreðimdeki ömürsüz ihtilallerin kahýrlarýyla zümrüt-ü ankanýn asýrlardýr gizlediði gözlerinin derinliklerinde hüznün ilkyazlarýna yürüyorum. Daðlarýn en yükseðinde yalnýzlýðýmýn yedi baþlý ejderhasýný arýyorum günlerdir. Ateþe meydan okuyor dudaklarým, tenim geçmiþin küllerini eþeliyor ve ben düþlerimin hudutlarýnda seviþmelere karantinalaþmýþ odalara kapatýyorum kendimi. Seni her düþündüðümde duman, seni her özlediðimde biraz daha kül olarak geçiriyorum ömrümü.

Her þafakta, her yeni günün esneyen kapýsýnda çaðýldayarak düþüyorum yollara. Ýpek dokunuþlarýnýn en yalýn adresinedir yolum. Yaþamýn soluk haritalarýnda unutmadýðým tek kenttir yaþadýðýn yerlerin. Sana gelen yollarda yeryüzü ateþler içinde yansa da, göðsümdeki ateþle dalarým, gözyaþlarýmla meydan okurum tüm alevlere. Bir gün çýðlýðýmý duyarsýn yaný baþýnda, göðsün pýnarým olur, dizlerin dermaným, seninle bahar tomurcuklarý patlar tüm mevsimlerimin.

Az sonra düþeceksin gözlerimin bentlerine. Bir çýkýþ yolu arayarak iþleyeceksin ruhumun en gizli geçitlerine. Az sonra, yüreðimin öfkelere baðlý halatlarýný çözecek, karþýmda yýkýlmaz surlar gibi dikileceksin, ateþler yanarken çevremde. Az sonra, dünden kalan bütün yaþanmýþlýklarý önüme yýðacaksýn, suskun gözlerle. Nemli dudaklarýnla sarýlacaksýn bu aþk adamýna, sevdayla.

Birazdan, sesinin billur çeþmelerinden sular dolduracaksýn gönül matarama. Birazdan sevda bakýþlým, susacaðýz belki öylece. Bir filmin iki kiþilik sahnesinde var oluþu ve yok oluþu konuþacak, kýrk bir yerinden yamalý gönlümüzü birbirimize sunacaðýz sabýrla. Az sonra aþk bakýþlým, sen geleceksin karþýma, arýnmýþ bir bedenle. Aþk soframýzý kuracak, en doyumsuz þölenlerle sarýlacaksýn bu huysuz sevda adamýna.

Yanan, yakýlan ve parçalanan tüm yerlerimin acýlý geçmiþinde sen varsýn bundan böyle. Ben ruhumun yaðmalanmýþ kentlerinden taþýnarak, sensizliðin fýrtýna mevsimlerini atlatarak, sevdanýn bütün denizlerini aþarak sana geldim. Sevdanýn sivri mýzraklarýný saplasan da göðsüme, eksik yaþanmýþ bir dünün bütün takvimlerini parça parça yýrtarak at önüme. Bundan böyle bana biçilmiþ bu sevda gömleðiyle dolaþsam da pejmürde, senin olduðun bir kâinatta, senin nefes aldýðýn bir evrende varlýðýndan baþka bir düþü görmemeye yeminliyim, ‘bu böyle biline’.

Selahattin Yetgin