3. Mektup

Kavurucu bir haziran gecesi. Saat gecenin en olgun vaktine yaklaþtýðý bu vakitte taze bir serinlik çöküyor þehre. Gözlerim görebildiði noktaya kadar bu koca þehri izliyorum. Teker teker kapanýyor evlerin lambalarý. Sanki her ýþýk bir umutsuzluk gibi sönüp gidiyor. Serin mi serin bir hava var þehirde. Tek tük araba sesleri ve nasibini arayan sokak hayvanlarýnýn dýþýnda kimsecikler yok gibi. Kaç vakittir düþünüyorum, hangi düþüncesiz tasasýz beyinler uykuya dalmýþlardýr. Hiç mi hüzünleri düþünceleri yok bu insanlarýn. Hiç mi sabahlayan üzülen yok ki bu güzel þehirde. Radyonun sesi hafiften açýk, yine memleketimin türküleri var, bende inceden inceye akan yaþlar yanaklarýmda, sessiz sakin öylesine akýyor. Belki gerçekten memleketimin acýlarýna aðlýyorum, belki de içimdeki acý gözlerime vuruyor. Kendiliðinden büyüyen o acýyý dýþarý atmaya çalýþýyor zavallý uykusuz yorgun bedenim. Ne büyük þairler yetiþtirmiþ ve ne büyük insanlarýmýz var. Ve halkýmýz en büyük en güzel insanlar topluluðu. Gel gör eskisi gibi deðiliz artýk. Herkes bir baþýna kalmaya baþladý. Kalabalýklar içinde yalnýz insanlar olmaya baþladýk. Ýhanet güvensizlik altýn çaðýný yaþýyor topraklarýmýzda. Sevdiðim bilir misin, bizim topraklarýmýzda, dillere destan kahramanlýklar yine dillere destan acýlar oluþtu. Öyle ya, her þeyin bir bedeli vardý mutlaka. Destanlarýnda bir bedeli olmalýydý. Uzun uzun tutarsýz düþünceler sarýyor her yanýmý. Düþünceler, düþünceler. Neredeyse sonsuz hýza sahip o zavallý yaratýk. Saniye bile geçmeden bulup getiriyor seni bana. Beynimin içine, unutulmayan bir yere gelip býrakýyor seni. Sonra bir acýdýr baþlýyor. Anlatýlmasý zor yaþanmasý çile, düþüncesi ölüm gibi aðýr. Bazen nefes bile almak zor geliyor artýk. Bazen aþk yok diyorum. Bir çok insanýn beklide çözülmez sýr diye baktýklarý o sýr yok diyorum kendime. Sanki olmayan bir sýrrýn peþinde beyhude geziyorum. Oysa aþk var. Olmasa, içimdeki bu sevgi niye. Bu sevgiyi kim koydu zavallý gönlüme. Birer birer zavallý hale geliyor en güzel varlýklar. Týpký gözlerimin gördüðü, gece gibi her an gittikçe koyulaþan simsiyah bir hale geliyorlar. Oysa onca karanlýðý umutsuzluða raðmen bir þeylere inanmýyorum. Ýçimden inanmak gelmiyor umutsuzluða. Nedenini bilemediðim bir umudum var. Belki ömrümü harcayacak bu sýr. Ama çözmeliyim. Yoksa gündüzüm haram, gecem haram, uykum haram, mutluluk haram oluyor bana. Kim mutluluðu haram edebilir ki. Böyle bir yürek taþýyabilir mi yaratýlmýþ en güzel varlýk. Ki muhabbet sevgi için yaratýlýp, emrine kainat verilen insan denilen varlýk.
Saat sabah ezanýna yakýn, çoktan uyumuþsundur sende. Öyle ya senin artýk bir aþkýn bir mutluluðun vardý. Muradým umduðundan büyük bir mutluluðun olsun. Artýk seni düþünmemeliyim. Hayatýmý kendi kendime haram etmemeliyim. Dindirmeli susturmalýyým düþüncelerimi. Ah bu düþünceler, yenilmesi imkansýz bir ordu gibi, gelip dikiliyor karþýma. Mutlu insan yaþadýðýn duyan insandýr. Özgürce kana kana seven, bir karþýlýk beklemeden seven insandýr. Öyle ya sevgi bir erdemdi. Kiþinin en güzel yaný. Ýstemeden verilen o muhteþem nur. Vicdanýmý en derin yerinden acýtan sýzlatan o muhteþem nur. Sen yoksun. Ama bir sevgidir ki boðdukça boðuyor beni. Seven sevilen affedebilir ama gel gör ki sevgi hiç affetmiyor. Her fýrsatta boðdukça boðuyor insaný. Artýk sevdayý kimseye söylemek kimselere benim derdim bu demek gelmiyor içimden. Sessiz sakin bir dinmiþ bir sevda, acýsýný kendimin omuzladýðý bir varlýk oldu aþk. Aþk belki de cennetten gelen, belki de Yaradan’ýn insana armaðan ettiði en büyük nurani varlýk. Ne mükemmelsin sen ey sevda. Ve cennetin o nurani varlýðýn kaybetmek. Ýþte hayatýn en büyük acýsý bu. O cennet kokusundan ayrý düþmek. Önümü aydýnlatan o nurdan yoksun, karanlýklar içinde bir hayat sürmek. Zavallý aklýmla daha ne kadar ararým bilmem aþký. Bir gün aþký bulup derinden en güzelinden bir tebessüm düþsün istiyorum yüreðime. Aþk her varlýðýn arzuladýðý dillerdeki o büyük nur. Ýnsaný cennete götürecek karþýlýksýz, kirletilmemiþ her varlýðýn bilmeden peþinde koþtuðu sevme isteði.
Düþünceler. Diyar diyar dolaþan, bir menzile varmayan, çilelerden çile seçip getiren zavallý varlýk. Oysa biliyorum ki o da benim muradým için çýrpýnýp duruyor. Gel gör ki getirdiði her hayal bir yýkým oluyor yine bende. Sanki sinsi bir düþman, þifasý olmayan bir hastalýk gibi yapýþýp kalmýþ bende. Derman getirmeyen uzadýkça uzayan, insaný yordukça yoran düþüncelerle yaþýyorum artýk.
Düþüne düþüne çýldýrmaya varacaðým bu gidiþle.