Belli ki,
Çar çabuk geçen bahardý gençlik!
Rüzgarýnda polendik,
Yeþilinde çimen...
Yüreðimiz kuþtu
Yar göðsünde dinlenen...

Güneþinde sevdaydýk
Bir damla suyu özleyen...
Dalamadýk göllere, denizlere,
Kývrýlýp akan nehre, köpüren...
Çünkü;
Daðlar vardý arada
Önümüzü kesen...

Þaþarým hala!
Ne zaman düþtük topraða
Ve
Ne zaman kýrýldý dallarýmýz?
Acýlarýnda ölüm yeþeren...


Kýrk haramiler mi basmýþtý çiçek tarlamýzý!
Ne zaman çaldýrdýk saçýmýzýn telini,
Gözümüzün karanfilini
Yare meyillenen...

Söyle!
Biz miydik
Kapýyý, kilidi unutup
Yataklara gül seren...

Belki de,
Habersizliðiydi zamanýn
Dudaðýmýzýn alýný silen...
Bilemedik
Bile...nasiplenmeyi dört mevsimden...