Hayatým Roman 6
Yüzüm yara bere dolu,sanki saksý,bu yaralar bitki gibi kökleri yeþeriyor,eziyetli kanlý irinli, meyvesini vermeye baþlýyor.Kaþýdýkça kanýyor,bir tek çenem,gözlerimin çevresi ve alným yara almadan kurtulmuþtu.oralarda bir hasar yoktu.Yüzüm harabe gibiydi.gözlerim ve dalgalý simsiyah saçlarýmdan baþka suratýmda elle tutulacak yerim yoktu.,ve ben çocuk halimle o aðrýlara,aþaðýlanmalara nasýl dayanýyordum,bilemiyordum

.Ailem beni çok seviyordu.Hele babaannem nur içinde yatsýn mekaný cennet olsun,devamlý benden içme suyunu isterdi.Özel bir kulplu kasesi vardý,bana verirdi,soðuk testiden soðuk su doldurur ikram ederdim.bir kase susuzluðunu gidermiyordu,bir daha getir derdi ,ben getirmem kalk sen iç dediðimde,bak ben seni çok seviyorum,babamýn adý Abdulvahap”tý..onu görmedim.1878 Osmanlý-Rus harbinde þehit oldu,askere gitti dönmedi,iþte sana babamýn adýný verdiler.Vehbiye diye

. O zaman ikinci suyu,bu hikayeden sonra verirdim,herhalde üzülüyordum,yetim babasýz annesiz büyüdüðüne.annesini de yeniden ailesi evlendirmiþ,5-6 kardeþi olmuþ,ama o öz baba ve anne hasreti çekiyordu,hiçbir zaman 0nlara yakýn olamadý.zaten ayný kaderi o da yaþamýþ.6 erkek evlat doðurmuþ, 3ü bebekken vefat etmiþ.Mehmet,Rahmetli babam Mustafa ve Mahmut.yaþamýþ.dul kaldýðý zaman Rahmetli Mehmet amcam 9,babam 6 Mahmut amcam 3 yaþýndaymýþ.Mehmet amcam ben 7 aylýkken vefat etmiþ.adýmý koyan da oydu.Babaannem çoðunlukla bizde kalýrdý.

Rahmetli Mahmut Amcam memur olduðu için ilçelerde geziyordu.Annem de 0nu seviyordu,ama Baba annem çok merhametli ve anlayýþlýydý,anneme derdi ki sen çok iyisin ama terzilik yaparak oðluma yardým ediyorsun. Mahmut”un durumu daha iyi biraz da 0nlarda kalayým derdi.Eskiden evlerde banyo deðil de su yoktu.içme suyumuzu sakalar getirirdi.kullanma suyunu da kuyularda biriktirdiðimiz yaðmur sularýndan saðlardýk.umumi hamamlara 15 günde bir gidilirdi.iþte baba annem babamdan para almadan bizimle banyoya gelmezdi,babamý beklerdi,veya sabah banyo parasýný 0ndan alýrdý.

Anneme sana hakkým yok diyordu.namazýnda niyazýnda çok iyi bir babaannem vardý. Nur içinde yatsýn.neyse ben tekrar kendimi anlatmaya devam edeyim,Rahmetli annem ileri görüþlüydü,beni okutmayýp evde býraksa,hizmetçi bile olamam,yüzümdeki yaralardan iðrenir herkes elimden piþmiþ yumurta yiyen olmaz.en iyisi okula yazdýrayým.yüzündeki yaralarýn iyileþmesini bekleyemem.

Almazlarsa þikayet ederim ,diye düþündü.Allah”a tevekkül edeyim ,inþallah bir engel çýkmaz diyerek,evimizin 150 m. ilerisindeki Dumlupýnar ilkokuluna yazdýrdý,neyse ki o yýllar þark çýbaný adý altýnda herkesin bir yerlerinde bu yaralardan vardý.bu halim engel teþkil etmedi.artýk okulluydum.çok sevmiþtim okulu.ilk okumayý sökenlerden bir bendim.Ýkinci sýnýfta hiç unutmam öðretmenim elime dergiyi tutuþtururdu,tahtaya hep ben yazardým,sonra kendi defterime de geçirirdim Dumlupýnar ilkokulu 3 sýnýflýydý. 4-5 sýnýfý merkez ilkokulunda okudum,mezun oldum.

.Bu öðretmenimle ayný okulda beraber çalýþtýk. Ben o yýllar müdür yardýmcýsýydým.

08.07.2008
Vehbiye Yersel