Her þeye yeniden baþlayabilirdim. Tüm çiçekleri yeniden ekebilir, tüm yollarý yeniden geçebilir, tüm dalgalarla yeniden boðuþabilirdim. Hazýrlamakta zorlandýðým çok þeyi yeniden hazýrlayabilirdim; yaþamakta zorlandýðým þeyler gibi. Hem belki de tecrübelerim daha anlamlý kýlardý bu kez hayatýmý. Anlamlý anlamsýz tökezlemelerim, sýrtýmdan vuruluþlarým olmazdý belki bu kez. Yollara vururdum kendimi. Kendi izdüþümümü izlerdim karanlýkta ve yüreðime basýp geçenleri her durakta. Belki o zaman daha az kýrýlgan ve daha cesur olurdum sevdalara…

Bütün yaþadýklarýmý tekrar yaþama ihtimaliyle yaþamak da yaþamaksa hani yaþýyorum iþte. Belki öylesine belki keþkesiz ama eksik. Bir yanýn visali arzularken ve çalan her þarký içinde bir yerleri sýzlatýyorken ne mümkün yeni bir hayata baþlamak. Ne mümkün durgun sulara kendini býrakmak. Eksik bir bensem ortadaki, gece karanlýðýnda gerçek seni aramaktan feri sönmüþse gözlerimin ve yýldýzlar þahitse bu çýrpýnýþa, bil ki; hayatý yeniden yaþamak yasak bana.

Gece karanlýðý yüreðimdi sense vazgeçilmez yýldýzým. Seninle aydýnlandým ben. Sende buldum aydýnlýðý. Bir gece ben de gömdüm kendimi seninle. Sen kendi dileðini tutmak adýna kayarken yok oldun boþlukta. Düþtün benden. Sonra yokluðunda sevmeyi öðrendim seni. Yanýmda olup da acý vermendense yokluðunu seçtim.
Ve öðrendim ki var olmak yeterli deðil sevmek ve sevilmek için ve yokluk engel deðil sevmelere. Kalpler birbiri için attýðý sürece hayat vardýr. Hayat yaþandýðý kadardýr ve kalplerde sevgiler yaþadýkça da hayat vardýr.