Çocuktum daha hayatý yeni yeni kavramaya baþladýðým dönemlerdi .Taklitler ve çevremdeki insanlarýn gülüþleri bana haz verirdi.Benim çocukluðumda kim o sýralar revaçta ise onlarýn taklitleri yapardým.

Ýlkokulda öðrenciler arasýnda bir yarýþma olduðunu, bendeki ýþýðý; benim o zamanlarda farkýna varamadýðým içgüdüsel olan yeteneðimi kavrayan hocam beni o yarýþmaya soktu.Ne yapacaðýmý bilmiyordum.O yarýþma sayesinde akranlarýmdan hatta onlarýn velilerinden bile hayatta bir basamak yüksekte , sahnedeydim…
Çýktýðým sahneden ödül almadan inmedim,aldýðým ödülün ne olduðunu bana olan getirisinin bile farkýnda deðildim.
Memur bir babanýn çocuðu olarak ve memur çocuklarýnýn yaþadýðý zorluklarý yaþamaktan olsa gerek’’Büyüyünce ne olacaksýn?’’sorusuna verdiðim cevap;’’Futbolcu’’olacaðým cevabýydý. .Bizim çocukluðumuzda hatta günümüz çocukluðunun en gözde olan mesleði.
Memur çocuklarý hayatlarýnda bir veya iki kere tayin görmüþlerdir.Tayinler yada baþka bir kentten baþka bir kentte göç.Çocuklar için çok zor bir adaptasyon dönemi demektir.
Bende tayin yaþadým hatta annemin karnýndayken bile yaþamýþým.
Geldiðimiz kent küçük bir kentti.O zamanlar tuhafýma gitmeyen fakat þuan içimin acýdýðý o kentin bir eksiði vardý;Tiyatro sahnesi yoktu,býrakýn tiyatro sahnesini çok amaçlý kullanýlacak bir salon bile yoktu.Buraya geldiðimiz þehirde bir tane kültür merkezi vardý.Ferhan ÞENSOY’un rahmetli babasý adýna inþa ettirdiði bir kültür merkezi.Þuan ne durumda bilmiyorum.

Bu yeni çevremdeki adaptasyon problemini kýsa sürede aþtým,sýnýftaki arkadaþlarýmla kaynaþtým.O an içimde bir istek uyandý,istek mi yoksa dürtü mü o zamanlar kavrayamazdým.
Kaynaþtýðým arkadaþlarýmla bir grup kurdum,ve bize yanlýþ gelen her þeyi o arkadaþlarýmla gözler önüne serdik.Yaptýðýmýz iþin sanat olduðunu bilmeden.Hatta yýllarca belirli bir fikir ve düþünce seviyesine gelene kadar biz bu iþi sürdürdük.Artýk ‘’Büyüyünce ne olacaksýn?’’sorusuna yanýtým netti:’’Tiyatrocu olacaðým’’.Bu seferde velilerim aç kalýrsýn demeye baþladýlar.Neden aç kalacaktým,bunun cevabýný hiçbir zaman alamadým.
Artýk kendime özgü biraz ergence bir düþünce sistemim vardý.Bu sýralar yine göç yani tayin.Seviniyordum taþýnacaðýmýz yer Ýl merkezi idi, sosyal imkanýn daha fazla olacaðýný sanýyordum.Umduðumu bulamadým,birkaç bu iþe gönül vermiþ insan dýþýnda.Bir belediyenin tiyatro topluluðunun çocuk bölümüne girdim,aldýðým eðitim sonucu bir þeylerin farkýna vardým derken yarým kaldý.

Yaþýmda ilerliyordu,çocukluðumda ispatlamýþtým diðerlerinden farklý olduðumu gençliðimde de farklýydým.Ya da kendimi öyle hissetmek bana haz veriyordu.Siyasi bir fikrim ve o fikri müdafaam bile olmaya baþlamýþtý.Tiyatroyu siyasi fikrimle bütünleþtirerek oynamaya karar vermiþtim.Baþarýlýda olmuþtu.Hayatýmda ilk turnemi de o zaman yaþamýþtým.Þuan reþitim.Bu ne demektir,benimde þeçme hakkým var,benimde temsilcim var.

Þuan devam ettiðim kurum yine belediyeye ait bir konservatuar,iþte o zaman anladým tiyatro benim sandýðým gibi kolay deðilmiþ.Sadece oynamak yada düþ gücünden bir þeyler üretmek deðilmiþ.Beni bunun farkýna vardýran iki hocamdý.Bir birey gibi tiyatronunda bir doðuþu,geliþimi varmýþ.Bunlarýn farkýna genç yaþýmda varmam benim þuan için kendimde gördüðüm övünülecek bir durum.Hiç bir zaman kendime oldum diyemem,çünkü hala emekleme dönemindeyim.Mücadeleye olan inancýmý burada oynadýðýmýz sahnemizin yýkýlýp,yerine park yapýlmasý perçinlemiþti. En büyük emelim bu ülkede diðer hocalarým gibi inanarak bu sanata devam ettirmek,aç kalma olasýlýðý olsa bile.Sanatý yýllarca hor görmü(en)þ,sanatçýyý ez(en)miþ,sanat yapýlarýný yerle bir eden bir ülkede doðdum ben..Genç yaþýmda emekleyerek mücadeledeyim.





Uzun bir uykudan kalkýp bir sabah,
Silkindim kendime geldim…
Ýnsanlar gördüm sokakta,
Ýzledim,acýlarýyla bende iç dünyamda kavruldum.
Siftah yapamadan dükkan kapatan esnafý,
Parasý olmadýðý için hasta çocuðunu doktora götüremeyen insanlarý.
Gördüm…
Bir diðer yanda onlarýn gerçeklerini..
Yüzümüze vuran bir ayna misali insanlar..
Gördüm..
Karar verdim..
Ýnsaný insana çocukça anlatmaya,
Karar verdim…


Cihat Faruk SEVÝNDÝK