Durum vahim. Söze nasýl baþlanacaðýný bile bilmeyen insanlar, nasýl baþlayacaðýný bilmediði gibi nasýl bitireceðini de bilmiyor ve bu ayrým. Yaþanýlan zamanýn tecellisi, bir sonraki ana saklý. Laf salatasý yapýp, söyleyeceðin þeyi anlatamama hastalýðý. Salt kendi menfaatleri cihetiyle, berikini istihfaf eden insan, düþünmeyen insandýr. Neyi düþünmesi gerek. Bunu bilmiyoruz. Bilmemek ayýp deðil. Zihni bulanmýþ, kimseyi sevmiyorum diyor. Herkes o kadar lakayt ve figüran ki þu hayatta. Anlamadým. Kendini, genellemenin dýþýna alma hastalýðý. Kendi genellemenin dýþýnda býrakýrsýn kendini, beriki kendi genellemesinin içine alýr seni. Peki, kim bu denetlemeyi yapan? Yok. Peki, neden bu genelleme? Cevap yok. Var. Kim o? Kimse. Ýçses. Yazýmý yanlýþ. Ýç ses olacak. Susmak bilmeyen þey.
Aklýndan bir lahza bunlar geçiyordu. Caddenin ortasýndan gittiðinden bihaber, elinde sigarasý eve gidiyordu. Sonra bundan vazgeçip, sinemaya doðru meyil etti. Oktay aramýþtý. Ýþ bulmuþtu. Ýþ istememiþti ki. Parasý vardý.-Ýþe girmek. Bazen bu dünyadan kolumu bile kýpýrdatmadan gitmek istiyorum, kimseyle ne konuþmak ne görüþmek istiyorum, çarpýþma; illa ki biri diðerine çarpýyor. Sonra ikisi arasýnda bir konuþma; ne diyor diðeri:- çok pardon. Sonra, sonrasý yok. Artýk bu hayattan, istediði gibi çekip gidemez. Biri onun varlýðýnýn farkýnda.
Arýyordu. Ne aradýðýný biliyordu üstelik. Sonsuz aþký, ölüm gibi kesindi bu isteði. Hayatta kesin olan tek þey, gerisi deðiþebilir. Herkes deðiþir, her þey deðiþir. Ölüm katidir. Kesin aþk istiyordu. Mutlu olacaðý bir aþk deðil. Unutabileceði aþký. Baþkalarýnýn aþkýna benzemeyen aþký, bu fark onun umurunda bile olmayacaktý.-Sever gibi yapma. Masadan kalktý. –Garson! Hesap. Çocuk acemi. Parayý verdi.-Üstü kalsýn. Arkamdan geliyor mu acaba? Gelmiyordur. Aklýnda baþkasý vardý. Ya yoksa. Vardý. Sinemaya gitmek istiyordu. Saat kaç? Bu saatte sinemalar kapalýdýr, tiyatro da yok. Bir kitap alýp okumalý. Bu kadar kolaydý iþte unutmak. Kolay olmayan, unutmak için çabalamak. Bu kolay deðildi. Ve bu çaba, onu meþrulaþtýrýyordu.
Sabah olmuþtu. Telefonun sesine mi uyanmýþtý, yoksa uyandýðýnda telefon mu çalmýþtý. Cam açýk kalmýþ. Kalktý, camý kapatmadý. Telefon sustu. Banyoya girecekken, kapý çaldý. Sonra, banyoya girdi. O gün evden çýkmadý. Kimseyle görüþmedi. Neydi adamýn adý? Cemil, Muhasebe Müdürü Cemil. Tanýþtýklarý gün Cemil de yanlarýndaydý. Yerli yersiz gülüyordu o akþam. Bu adamda unutamayacaðým bir þey varsa o da gülümsemesi. Gülümsemesi, gülmesinden daha vahimdi.
Eli elindeydi. Caddede yürüyorlardý. Sol elinde sigarasý duruyordu. Saðdaki balýk lokantalarýndan birine girdiler. Ýnsan ne kolay alýþýyordu. Az sonra,
—Kimdi o?
—Üniversiteden arkadaþým. Ne o kýskandýn mý?
Anlamýyordu. Kýskandýðým için deðil, merak ettiðim için soramaz mýydým? Çocuksu, güzel. Baðýþlanabilirdi. Birliktelikleri sonunda, onun hayatýný karartacaðýndan habersiz, sigarasýný söndürdü. Ýçkisinden bir yudum aldý. Balýk lezzetliydi. Sonra sandalyeyi biraz daha masaya yaklaþtýrdý.
—Aldýrma, dedi. Kimse anlamak zorunda deðil. Üstelik sen, sen çok güzelsin. Geçelim bu konuyu.
—Aklýndan kim bilir neler geçiyor da bana bunlarý söylüyorsun. Neden sana istediðim laflarý söyleyemiyorum. Bir þey engelliyor. Bu sensin, senden çekiniyorum. Sevgimi bile gösteremiyorum.
—Saçmalama. Benim neyimden çekiniyorsun.
—Laflarýndan. Her an kýracakmýþsýn gibi. Azarlar gibi. Baðýrmadan azarlar gibi.
—Laflarým mý seni bu kalýba sokan? Aðzýmdan çýkanlar deðil duygularýmý tavzih eden. Lisanýhâl bilmez misin sen?
Alýþmýþtý anlatmadan, anlaþýlmaya.