Sevgi bahçesinde gezmek ister misiniz?

Sevgi her yazarýn üzerinde kafa yorduðu ama anlatýlmakla bitirilecek bir konuda da deðildir. Üzerinde ne kadar konuþulursa konuþulsun tam anlamýyla ifade edilemez. Sizlere sevgi üzerine yazýlmýþ yazýlardan bir demet sunmak, sizi sevgi bahçelerinde gezdirmek istiyorum.

Yazar Sayýn Yavuz BAHADIROÐLU: “Sevmek yaþama sanatýný kavramaktýr, aþk bitip tükenmeyen bir cevherdir, her zaman yaþayacaktýr. Belki zaman zaman deðiþik þekillerde farklý boyutlarda olacak, ancak her zaman var olacaktýr. Sevgi þartsýz, saf, temiz ve ölçülü olmalýdýr. Þartsýz sevgilere aþk denir. Mevlana’yý cezbeden asýl güneþin Þems kýlýðýna bürünmüþ sevgi olduðunu, Yunus Emre’yi hak ateþiyle coþturup diyar diyar gezdirenin sevgi olduðunu, Bediüzzaman’a binlerce sayfalýk eser yazdýran þeyin sevgi olduðunu Leyla’sýný ararken Mevla’sýný bulan Mecnun’un içindeki cevherin sevgi olduðunu, Þirin’ine kavuþmak için Ferhat’a daðlarý deldiren gücün sevgi olduðunu unutmayalým.

Sevgi bitip tükenmeyen gerçek bir hazinedir. Dün vardý, bugün var, yarýnda olacak, biz görmesek de o hayatýn her noktasýnda her zaman en güzel bir þekilde yerini alacaktýr. Herkes etrafýnda sevgiyi aramaktadýr. Sevgi bulunduðunda ondan asla vazgeçilmez.

Aþklar ve âþýklar ölmez. Aþkýn ölmediðinin en güzel delili aradan uzun yýllar geçmesine raðmen Yusuf ile Züleyha, Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Þirin, Kerem ile Aslý, Arzu ile Kamber, Tahir ile Zühre’nin dilden dile dolaþtýðýný, sanki bu aþklarýn bugün yaþanýyormuþ gibi bilinmesi deðil mi?” diyor.

Aþk Mevlana’yý gönülden titreten yüce bir duygudur. Bu duygularla bize þöyle sesleniyor. “Gel aramýza katýl. Biz hakka gönül vermiþ insanlarýz. Gel bize katýl da sevgi kapýsýndan içeri giriver, evimizde bizimle beraber otur. Gel gönüllerimizle sarmaþ dolaþ olarak birbirimizle içten konuþalým. Kulaklardan, gözlerden gizli konuþalým. Güller gibi dudaksýz ve sessiz gülüþelim. Düþünce gibi dudaksýz-dilsiz görüþelim. Gel dilimizi tutarak titreyen gönüllerimizle konuþalým.”

Dünya var oldukça sevgi var olacak ve varlýðýný devam ettirecektir. Sevgiyi ancak sevenler fark edebiliyor. Ýnsanlar sevmeseydi yazý ve þiir yazabilir, resim yapabilir deyiþ söyleyebilir miydi? Yüce Rabbimiz sevmeseydi insaný yaratmazdý. Arýnýn sevgisi olmasaydý hiç çiçek çiçek dolaþýr bal yapar mýydý? Arý çiçeðe âþýk. Balýn özünde sevgi var, muhabbet var, aþk var.

Çocuklarýmýza her þeyden önce sevgiyi öðretmeliyiz. Sevgiyi öðrenirlerse gerisi kolay olur. Eðer çocuklarýmýzýn yüreðine aþký, sevdayý yerleþtirirsek, onlar inanmayý, güvenmeyi, baþarmayý, yardýmý, hoþgörüyü, dostluðu, arkadaþlýðý, saygýyý, huzur ve mutluluðu kendisi kolayca öðrenecektir. Ailevi problemlerde, insani iliþkilerde çözüm hep sevgidedir. Sevgi sihirli bir anahtardýr. Baþarýlý olmak isteyen, mutluluðu doyasýya yaþamak istemenin yolu hep sevgiden geçmektedir. Sevgi ýþýl ýþýl yanan bir ýþýk, insanda bu ýþýðýn etrafýnda dönen kelebeklerdir.

ÝMAM-I RABBANÝ Hz: “Seven sevilene itaat eder, gerçek sevgi sevdiðinin sevdiðini sevmesi, sevmediðini sevmemesidir… Seven kimse, sevdiðinin haline girmiþ ve onda kaybolmuþtur…” diyor. Sevginin sembolü olan önderler her zaman karþýmýza çýkacak, sevgi haleleriyle ýþýklarýný saçacaklardýr. Ne demiþler: “Aþk imiþ her ne var ise âlemde, gerisi kîl-ü kâl imiþ.”

Eðitimci Yazar Sayýn Vehbi VAKKASOÐLU: “Kalp sevmekten yorulmaz. Ýnsanýn bütün sermayesi yüreðindeki sevgi olmalýdýr. Sevgi bir gýda, yaþam için bir besin kaynaðýdýr. Ben öðretmendim, benim iþim sevmek, gönüllere girmek, gönül bahçeme sevgi çiçekleri ekmektir. Eðitim ve öðretimin özünde sevgi ve sabýr olmalýdýr.” Diyor.

Karþýsýndaki cývýl cývýl çiçeklere yararlý olmak isteyen öðretmen zaten sevmek zorundadýr. Bunun baþka bir yolu da yoktur. Çünkü sevmeyen öðretemez, sevmeyen eðitemez, sevmeyen sabredemez. Öðreten sevgisiz ve sabýrsýz olamaz. Kalbimiz sevgi doluysa uzaklar yakýn, zorluklar kolay olur. Gerçek sevgiler hasretle beslenir, hasret ateþi sahte sevgileri yok eder, gerçek sevgiler daha da kuvvetlendirir. Sevgisizliði sabýrla, dua ile aþmalý, sevginin çileli, acýlý fakat huzur ve mutluluk veren zirvelerine çýkmak istiyorsak; çevremizle bir sevgi köprüsü oluþturalým, sevgi ailesiyle kucaklaþarak, sevgilerle dolarak hayatýn tadýný çýkarmalýyýz.

Sevgi sözden ziyade öz olmalý, sevgiler kâðýtlara deðil kalplere yazýlmalýdýr. Sevgi bir güzellik aðacýdýr. Sevgimizi konuþarak deðil yaþayarak göstermeliyiz. Konuþanlar çoðaldýkça yaþayanlar da azalýyor herhalde. Sevgi anlatýlmaz ancak yaþanýr diyor. Yazarýmýzýn radyo sohbetlerinde dinleyenlerini sevgi ailesi olarak niteliyor ve “Sevgi ailemin güzel gönülleri” ifadesiyle de sevginin güzel bir örneðini oluþturuyor.

Siz de sevgiyi konuþmuyor musunuz? Diyenlere þunlarý söylemek istiyorum. Evet, þu anda ben de konuþuyorum. Fakat yaþamým boyunca insanlarý, meslek hayatým boyunca da çiçeklerim dediðim öðrencilerimi sevdim. Onlara tüm sevgimi verdim. Gönüllerine girebilmiþ, kalplerinin fatihi olabildimse ne mutlu bana. Ben olabildiðimi söylüyorum ama benim söylemem yetmez. Asýl konuþmasý gerekenler beni tanýyan dostlarým ve caným öðrencilerimdir.

Yazarlar yüreklerinden kopup gelen duygularla, gönüllerinden taþan sevgilerle yazarlar. Sevgi bahçesinde gezerek o güzelim çiçeklerle beraber olan sevgi yüreklilere selam olsun.