Sevgili kardeþim Turgut,
Sana bu mektubu çok uzaklardan, Moskova’dan yazýyorum.
Mektup diyorum da, sahi mektup mu kaldý artýk? Kimsenin mektup falan yazdýðý yok!
Artýk son yýllarda moda olan elektronik mektuplarý bile kimse yazmýyor. Artýk herkes SMS,
Yahoo Messenger, MSN Messenger, ICQ vs gibi internet haberleþme olanaklarýyla kimi zaman
canlý ve sesli olmak üzere, haberleþiyorlar.

Oysa biz, gençliðimizde birbirimize mektuplar yazar, þiirler gönderirdik. Ýkimiz de edebiyata meraklýydýk. Sen tedbirli adamsýn. O mektuplarý, þiirleri sakladýn. Tam otuz yýl sonra nezaket gösterip gönderdin. Keza fotoðraflarý bile. Ýþte o þiirler ve fotoðraflar beni geriye götürdü, sana bu mektubu yazmama vesile oldu.

Dediðim gibi, Moskova’dan yazýyorum sana. Nerden baþlasam; kaderin, benim gibi bir antikomünisti Moskova’ya attýðýndan mý, yoksa gene kaderin bizleri darmadaðýn edip, her birimizi baþka bir diyara mýhladýðýndan mý?

Yurdun en ücra ve en güzel köþelerinden birinde doðmuþtuk. Ben Bacýoðlu’nda, sen Dilan’da.
Sonradan sizin köyün adýný deðiþtirip Sulakbahçe koydular. Farsça GÖNÜLLER anlamýna gelen o güzelim Dilan’ýn nesini beðenmediler bilemiyorum. Her neyse, fýrtýna bizleri baþka diyarlara savurdu.
Sen, önce Ýstanbul sonra Ankara ve son olarak Ýzmir’de karar kýldýn. Ben ise Ýstanbul’a yerleþtim ama diyar diyar dolaþmaktan da kurtulamadým.

Biz seninle teyze çocuklarýyýz ama gerçekten kardeþ gibi bir birimize sevgi ve muhabbet besledik hep.
Gençliðimizde, sen sola ben saða dümen kýrdýk. Sen, devrimci ben milliyetçi-muhafazakâr kanattaydým. Çok sert siyasi tartýþmalara girerdik. Kardeþin kardeþi öldürdüðü günlerdi o günler.
Hatýrlýyor musun, Kars’ta sizin evde, bir gece adeta birbirimizi yercesine tartýþýyorduk. Nur içinde yatsýn Niyazi eniþte. Rahmetli, geldi kýzdý bize:
- Yahu, dedi. Ayný yatakta yatacak kadar birbirinize yakýnsýnýz. Ama utanmadan birbirinizi yiyorsunuz.
Sustuk çaresiz. Niyazi eniþte, bir babaydý, bir aðabeydi, bir dosttu. Allah rahmet eylesin, adam gibi adamdý. Keza teyzem, benim için teyze deðil de bir anne gibidir.

O günler yaman günlerdi be, Turgut! Ýçimizden kimileri inançsýzlýða, kimileri katý milliyetçilik ve þovenizme yöneldi. Biz, gene de o günlerden çok derin izler býrakmayacak þekilde, iyi sýyýrdýk.
Sýyýrmak tabiri biraz amiyane oldu ama gerçekten de daha büyük belalara saplanmaktan kendimizi koruyacak gücü bulduk kendimizde ve zamanla uzaklaþmayý baþardýk. Ve sonradan da daha önce dediðim gibi fýrtýna her birimizi bir baþka diyara savurdu.

Karþý görüþleri savunmamýza raðmen, hep bir dost, hep bir sýrdaþ kaldýk seninle ben.
Sen, önce çocuk hikâyeleri yazdýn sonra büyük romanlarýnla usta bir yazar, usta bir edebiyatçý oldun.
Romanýn Ýþ Bankasý ödülünü kazandý. Gazetelerde günlük makalelerin çýktý. Ailemizin onur kaynaðý oldun.
Ben ise bildiðin gibi, bir baltaya sap olamadým. O ülke senin bu ülke benim gezerek ekmeðimi çýkarmaya çalýþtým. Ama edebiyat merakým hiç dinmedi. Þimdi büyük ustalarýn; Tolstoy’un,
Dostoyevskiy’in, Gorki’nin, Lermontov’un, Pushkin’in ülkesinde bu yaþtan sonra hem Rusça öðreniyorum hem de edebiyat dünyasýna yeniden girmeye çalýþýyorum. Bilirsin, þiir benim naturam da var. Beðenilir ya da beðenilmez ama ben onlarsýz yapamam.

Þimdi diyorum ki, hani kýsmet olsa da oturup çocukluðumuzu ve gençliðimizi yâd etsek. Sen, uydurukça Türkçeden ben de Osmanlýcadan dem vursak ve þu üslup meselesini bir çözsek.

Son ve de en önemli olarak þunlarý söylemek istiyorum sana. Ýkimiz de elli yaþý devirdik. Ama birbirimizi hiç ama hiç kýrmadýk. Bunca yýldýr karþýlýklý olarak sevgi ve saygýyý hiç eksik etmedik.
Sýrlarýmýz o günkü gibi taze ve ihanete uðramadýlar. Dünya fani, ölüm çok uzakta deðil. Ölmeden önce bütün her þey için, sana teþekkür etmek istedim.

Unuttuðum, atladýðým eksiklerim varsa sen tamamla.

Aziz kardeþim, gözlerinden hasretle öperim. Saðlýcakla kal.

Kardeþin Cahit.