Benim olsun istedim,boþa harcadýðý fetihlerinden sonra ayakta kalan tek kule ; benim olsun. Ýsteyemedim alsýn beni yanýna, almazdý da zaten, ister afetler geçirsin her nefes alanýn üzerinden ister kuyuya atsýn da boðsun izleyenlerini ama sadece dokunmasýn istedim benim kuleme. Bu kahverengi yalnýzlýðýn ortasýnda kalakalayým ben kendimde. Ama dur! Ne yapýyorsun! Duymadýn mý, neden yýktýn kulemi! Al, peki. Yýkýntým da senin olsun döküntüm de. Þimdi býrak bana kar yaðsýn. Bu soðuk, bu durgunluk anca örter çehremi. Parmak uçlarýmdan tut ben donarken,korkma uzun sürmeyecek, ben gideceðim. Ve gün gelecek, eriyecek bu karlar. O zaman ne fetihler olacak zamansýz, ne yýkýlacak kuleler kalacak. O zamana dek, hatýrla beni. Ben, sürgün yemiþ, yýkýk kule neferi.