gördüm seni pencerde herhangi bir günde
doðan güneþle cilveleþiyordun arsýzca
damarlarýn yüzüne vurmuþtu
yüreðindeki yaðmur gözlerinden boþalýyordu
seni izbe bir sokakta koymuþlardý ananýn rahmine
kirli yürekleri vahþi elleriyle

doðduðun gün aç kaldý bütün dilenciler
elleri göðe deðil yere açýlýyordu
bakýþlarý sabitleþip sanki küfleniyordu


yazdým seni en olmadýk yerlere
her yazdýðým kelimeyle
yüzündeki zincire bir halka eklendi
koltuk altlarýnda mermiler taþýyordun hayata karþý
karþý karþýyaydýn kendinle

okudum seni herhengi bir hikayede
içlerindeki en çirkin çocuktun
sanki her yeni güne
intikam için doðuyordun

izledim seni ölürken
yanaklarýnda diþ izleri
bakýþlarýnda azýlý katiller
gülüyordun son nefesini verirken
ama ben inanmadým güldüðüne

sen öldüðünde
saçlarým döküldü çifter çifter
insanlar inatla eksikliðimi gördüler

sen çürürken kelimelerim tükendi
çöplerden kelime ararken bir katilin itiraflarýný buldum
kelimeleri boþluða koyuyordum
boþluk doluyordu

sen çürümüþken
eskicilerden hikayeler topladým
baþý eksik sonu yarým
sonra düþündüm dehþetle
bu ölen yarým kadýn.