Kariyerinin doruklarýnda, keskin yüz hatlarýna sahip, evliliði bir gün bile aklýndan geçirmemiþ genç adam telefonun diðer ucunda, kariyerinin daha en baþlarýnda, masumiyeti ses tonunda bile hissedilen genç kadýnýn yüzünü çizmeye çalýþýyordu hayalinde. O birkaç dakikalýk zaman diliminde birçok þey konuþmuþlardý iþ adýna ama hiç birini hatýrlamýyordu genç adam. Büyülenmiþti sanki. Günlerce o ses çýnladý kulaklarýnda, günlerce genç kadýnýn hayalinde ki yüzünü seyretti. Genç kadýn bütün bunlardan habersiz günler sonra tekrar aramýþtý genç adamý. Daha kendisini tanýtmadan tanýmýþtý karþýdaki ses genç kadýnýn sesini. Genç kadýn hala habersizdi genç adama neler yaptýðýndan. Adam bir gün bile gidip görme gereði duymamýþtý genç kadýný. Çünkü o telefondaki sese, hayalindeki yüze çoktan âþýk olmuþtu ve korkuyordu hayalindeki yüzün kaybolmasýndan.
Bir gün genç kadýnýn firmasýna gitmesi gerekiyordu ve genç adam heyecandan ölecek gibiydi. Olabildiðince geç gitmeyi planlýyordu genç kadýnla karþýlaþmamak için. Ve öylede yaptý. Ama daha kapýyý açar açmaz karþýsýna dikilmiþ, ona gülümseyerek bakan bir çift göz ile karþýlaþtý ve o an anladý telefondaki sesin sahibiyle karþýlaþtýðýný. Týpký hayallerindeki gibiydi. Ýnsan hiç görmediði birini hayal edebilir mi? O etmiþti ve o hayale umutsuzca âþýk olmuþtu. Kimdi, kimin nesiydi, evlimiydi, bekâr mýydý? Bunlarý hiç düþünmemiþti daha önce…
Genç kadýnýn gözlerinde defalarca kendisini kaybedip-kaybedip geri buldu… Hiçbir þey düþünmüyor, yalnýzca hayalindeki yüzle gördüðü yüzü karþýlaþtýrýyor ve hayretler içinde olduðu yere mýhlanmýþ gibi hareketsizce duruyordu. Kadýnýn gülümseyen yüzüyle söylediði iki kelime bozdu bu gürültülü sessizliði. “kapýda kaldýnýz” genç adam þöyle toparlaya bildi kendisini. “ ah kusura bakmayýn, yanlýþ geldim sandým. Yeni baþladýnýz sanýrým” böylece ilk yalan söylenmiþ oldu…
Genç adam geç kalarak, âþýk olduðu kadýnla karþýlaþmama ihtimallerini düþünürken bilmiyordu, aslýnda toplantý yapacaðý kiþinin genç kadýn olduðunu! Þaþkýndý, heyecanlýydý, hatta kelimeleri yutuyordu ve sadece dua ediyordu genç kadýnýn þüphelenmemesi için.
Hiç belli etmese de kadýnda etkilenmiþti bu keskin yüz hatlarýna sahip, sesiyle her kadýný büyüleye bilecek olan genç adamdan. Bir taraftan iþ konuþuyor ama diðer taraftan söylediklerini saniyesinde unutarak “ Allah’ým ne kadar güzel gözleri var” diyordu içinden.
Genç adam köþeye sýkýþmýþ gibiydi, sesi titriyor, avuçlarý terliyor, hiçbir ikrama dokunmuyordu bile.
Genç kadýnda en az genç adam kadar umutsuzdu. Onu tanýmýyordu, evlimiydi bilmiyordu, kafese kapatýlmýþ bir kuþ gibi çaresizce çýrpýnýyordu. Genç adama belli etmemek için sürekli konuþuyordu hatta farkýnda deðildi belki ama bir söylediðini bir kez daha söylediði oluyordu. Fakat genç adam kadýný dinlemiyordu bile.
Saatler geçmiþti fakat hala bu uzun toplantý bitmek bilmiyordu. Herkes mesaisini çoktan bitirmiþ ve evlerinin yolunu tutmuþtu bile. Son söz kadýnýn dudaklarýndan döküldü. “sizi tanýdýðýma gerçekten çok memnun oldum. Birlikte güzel iþler yapacaðýmýza eminim. Bu günlük bu kadar iþ yeter sanýrým.” Genç adam onaylar gibi baþýný salladý ve çýkýþ kapýsýna doðru yöneldiler. Fakat kapý kilitliydi. Bekçi ofisi boþ sanýp kapýlarý çoktan kilitlemiþti.
Aslýnda o an yapýlacak bir sürü þey vardý. Birilerini arayarak kapýyý açtýrabilirlerdi fakat ikisi de bunu istemiyordu. Çaresizce toplantý odasýna geri döndüler. Atýþtýracak bir þeyler buldular ve koyu bir sohbet baþladý aralarýnda ama ikisi de tehlikeli sorulardan uzak duruyorlardý sözleþmiþçesine. Saatler hýzla akýp gidiyordu ve ikisi de o an zamanýn durmasýný istiyordu. Konuþtular, konuþtular, konuþtular… Saatlerce güldüler birbirlerinin anlattýklarýna. Aralarýnda ki kalýn duvarlar yerle bir olmuþtu çoktan ama yýkýlmayan þeffaf bir duvar vardý hala, ikisinin de çok net görebildiði fakat umursamadýðý. Birlikte iyi vakit geçiriyorlardý, yýllardýr tanýþýyormuþçasýna yakýn ama garip bir þekilde uzak… Dudaklarý baþka konuþuyordu gözleri baþka… Sevmiþlerdi birbirlerini bu kýsacýk zamanda.
Artýk sabah olmuþtu ve uyuyup kalmýþlardý fark etmeden. Daha doðrusu genç kadýn uyumuþtu fakat genç adam sabaha kadar uyumayý aklýndan bile geçirmeden kadýnýn yüz hatlarýný defalarca ezberlemiþti. Kadýn gözlerini açtýðýnda iki çift göz ile karþýlaþtý. Ölecekmiþ gibi heyecanlandý. Genç adam kendisini kaybetmiþ bir þekilde nerdeyse gözleri kadar yakýndý genç kadýna. Tek kelime bile söylemeden bakýþlar tercümaný olmuþtu duygularýna. Genç adam daha da yakýnlaþtý ve kadýnýn yanaðýna küçücük bir buse býraktý. Bir çiçeðe dokunurcasýna narin, bahar rüzgârý kadar yumuþak bir buse…
Genç kadýn konuþamýyordu ve hiç hareket etmeden genç adamýn gözlerine bakýyordu buðulu gözlerle. Genç adam telaþlandý, piþman oldu duygularýna hâkim olamadýðý için. Ayaða kalktý ve hiçbir þey söylemeden çýkýp gitti sessizce.
Bu ilkti belki ama son görüþmeleri deðildi ve ikisi de bunun farkýndaydý.
Bir sonra ki görüþmeleri aylar sonra gerçekleþti. Ýkisi de hiçbir þey yaþanmamýþ gibi davranýyor, her soruya kestirme ve kaçamak cevaplar veriyorlardý. O akþam iþ yemeðine çýkmalarý gerekiyordu yabancý bir gurupla. Deniz manzaralý çok güzel bir yer seçtiler yabancý misafirleri için. Yol boyunca iþ dýþýnda hiçbir þey konuþmadýlar. Mekâna geldiklerinde her þey sýradan bir iþ yemeðiydi ikisi içinde. Ta ki yabancý misafirlerinden biri þu soruyu sorana dek! “madam niþanlýnýz nasýllar acaba?” bu cümle tüm sükûneti bozmuþtu. Sesli olmasa da aralarýnda ve yalnýzca ikisinin bildiði bir dilde gürültülü ve tutku dolu baðýrýþmalar, çýðlýklar kopuyordu. Kýyametler kopuyordu her ikisinin de içinde. Genç adamýn rengi küle dönmüþtü. Genç kadýn ise çaresizlik içinde çýrpýnýp duruyordu.
Yemek bitti, misafirler otellerine býrakýldý ve genç adam tekrar direksiyonun baþýna geçti. Son derece süratli kullanýyordu aracýný. Kadýn içinde fýrtýnalarla boðuþmaktaydý ve farkýnda deðildi genç adamýn öfkesinin. Araç bir kayalýðýn dibinde durduðunda anlaya bildi genç kadýn olup biteni. Söylenmeyenler söylenecek, bozulmasýný istemediði büyü bozulacaktý artýk.
Genç adam aracýn kapýsýný açtý ve dýþarý çýktý. Sert bir þekilde kapýyý geri kapattý. Kadýn korkuyordu ve olduðu yerde kýpýrdamadan sadece aðlýyordu. Aralarýnda bir þey yoktu ki, hesap vermek zorunda deðildi hiçbir þeyden dolayý ama aðlýyordu iþte. Peki ya genç adam; onun da bir gerekçesi yoktu ki bütün bu yaptýklarýna.
Genç adam bir kayanýn üzerine oturmuþ, baþýný ellerini arasýna almýþ düþünüyordu. Öfkesi yatýþmýþ gibiydi. Kadýn arabadan indi ve genç adama doðru yöneldi. Fakat genç adam beklediði konuþmayý yapmak istemiyordu. Hem ne diye bilirdi ki? Ayaða kalktý ve “deniz havasý iyi geldi. Artýk gidebiliriz.” Diyebildi yalnýzca. Ve böylece ikinci yalanda söylenmiþ oldu.
Gittikçe kýsalmasý gereken yol bir türlü kýsalmýyor aksine uzadýkça uzuyordu ama ikisi de müdahale etmiyordu duruma. Onlar konuþmasalar da duyabiliyorlardý birbirlerinin sesini. Ne adam sormak istiyordu cevabýný bildiði soruyu nede kadýn söylüyordu ikisinin de bildiði gerçeði.
Nihayet yol bitti ve genç adam genç kadýnýn kapýsýnýn önünde istemeyerekte olsa frene bastý. Genç kadýn tam inmek üzereyken vazgeçti, geri oturdu. Tuhaf bir þekilde gitmek istemiyordu. Çünkü biliyordu ki bu onlarýn son görüþmesi olacaktý. Adam da farkýndaydý bunun ve hiçbir þey sormadan gaza bastý sadece. Gittiler, gittiler, gittiler… Ve nihayet bir yerde durabildiler. Genç adam kadýna döndü ve artýk bildiðini sandýðý cevaplarý reddederek kadýnýn dudaklarýnda kayboldu. Artýk cevap aramýyorlardý. Çünkü söylemeseler de cevap belliydi “seni seviyorum genç adam, seni seviyorum genç bayan” …