Hadi kendim! vakit þafak, gök usul
Yol alma vakti. Sevilmekten geliyorum. Çýrýlçýplak soyunup korkularýmdan en gizli lisanlarla gözlerinin oldum. Ama güneþ ýþýnlarýný çoktan pencereme gönderdi.
Vakit þafak, gök sessiz, gitmek için uyunmak lazým.
Ben giderken daha güvercinler bile uyanmamýþtý.

Koþtum
Düþtüm ve kan-a-dým. Bütün masallarýn terkedilmiþ sahaf kokularýnda kaldýðýna inandýðým anda, kapým çaldý. Karþýmda Ýstanbul arkasýnda yanaklarý al olmuþ Kýzkulesi.Tam da gözlerimden akýyordu gözbebeklerim. Olmayan gamzem valizini hazýrlamýþtý. Anlamýþtým yönetmen sevmemiþti bu sahneyi.Hazýr 3.2.1 kayýt dediði anda;Ýstanbul bütün iyot kokusu ile kapýmdan girdi, arkasýnda çýðlýk çýðlýða martýlar.Gözlerimde aç kediler, avuçlarýmda arsýz serçeler vardý.

Martýlar ‘kýsmet niyetin’ masama koyarken balýklarý,
Balýklar suskundu belki de sýkkýn.
Hüzünbaz vapurlar yanaþtý kýyýlarýma kimliksiz kalabalýklar girdi ardýndan.
En çok sevdiði þarkýyý hatýrlamak isteyen bir küçük kýz edasý ile simit sattý umutlarým Ýstanbul kapýdan girince.
Oysa biliyordum ellerimde lekeler ve saçlarýmda aldatmýþlýklar vardý.

Oyuncaklarým tahtadandý ve ben en çok körebe oynamayý seviyordum ayak yalýn. Bir gün kalbim kýrýlacak týpký oyuncaklarýmýn kýrýlacaðý gibi.
Ve kandýrýlýþým saklandýklarý yerden çýkacaktý. Hayal kýrýklýklarým ayaklarýma batacak ve kanatacaktý.
En çok avuçlarým kanayacaktý.

Ben o çok sevdiðim þarkýyý söylerken, sen sus Ýstanbul bütün heybetinle. Ne zamandýr çýkmamýþtým sesimden. Mazi gelir boðazýmda kalýr ve ben sesimi terk edemezdim. Bilirdim sesimde seni taþýrdým. En çok da adýný söylemeyi severdim.Biliyorsun Ýstanbul ben en çok suskunluðu sevdim. Birde kimsenin bilmediði bir lisan ile sana bakmayý. Ben en çok gülüþün olan dalgalarý sevdim. Bakma bana öyle!
Gün batýmý gibi sözlerin,
Neden gemilerin kalkýyor yüreðimden sessizce ve gizlice? Yoksa gidiyor musun?
Daha hayatýn müziðini dinleyecektik.
Seni birine benzettim saçmalýklarý ile sohbeti uzatsam,
Oysa ben bütün iskambil fallarýný sana açmýþtým, sen gelmeden önce.
Sen geleceksin diye ýslattým saçlarýmý.
Gidiyor musun?…


Bakmayýn bana!
Az önce bütün inançlarýmý Ýstanbul ile vurdum. Bu yüzden dalgýn gözlerimde balýk yaþamaz. Kefenim niyetine soyundum rüyalarýmdan. Çýrýlçýplak ruhum. Bütün –hoþça kal'larýn çýplak olduðu gibi. Utançlarýmý doðduðum hastane de kýz beklerken erkek dünya’ya getiren bir annenin umuduna býraktým.

Namusum kalbimdi,
Kirlendi.
Kirletildi en güzel sonbaharlarým. Aynaya baksan da nafile, kirletilmemiþ dünyayý göremezsin! Yorgun bir kadýna benzeyen þiþeye yazdým belki Ýstanbul’a ulaþtýrýr diye;


‘ey Ýstanbul,
*sesini kýyýlara vurma/bana vur…
*Pelin Onay 15.Mayýs.2008
Mayýn tarlasýnda bir adam sevmiþim ‘aþk’ sanýp ta