nasýl desem
nerden baþlasam
bilemiyorum

bazen
çok lafý oluyor da insanýn
iþte
sözcükler yetmiyor anlatmaya
her bir yeni günü
yeni bir umutla karþýlayýp
bilindik demle kederle eskitmek
koþmak isterken yürümeyi
yürümek isterkense emeklemeyi unutmak
ya da vesaire, vesaire...

sana ulaþmak için çabalýyor olmak
yetmiyormuþ
son halini aklýma yazmak beyhudeymiþ
gözler, çapkýn gülümsemeler
senliliðe sýðýnmýþ o aþk dolu dakikalar
hepsi de ama hepsi de
meðerse yokmuþ
hayalmiþ

sen yokmuþsun örneðin
sözlerin
bana bakýþlarýn
gülümsemen
arada bir gözlerimin içine korsan kaçýþlarýn
bana baðlanýþlarýn falan yokmuþ
sen oturmuyormuþsun örneðin
önümdeki sandalyede
birlikte gülmüyormuþuz
birlikte düþünmüyormuþuz
ya da vesaire, vesaire...

hepsi birmiþ sonunda
aþkla yalnýzlýk
yaþamla ölüm
peki ya senle ben
yarýnlarýmýz ve umutlarýmýz
ya kalbimin içinde var olanla
kalbinin içinde var olmayan
ya da vesaire, vesaire...