Bir Taþýn Suskunluðunda…



Ýçimde bir gizli hüzün var sanki…
Sebebi ne bilmiyorum. Yazýlarým derlenip, toparlanýp neþredilecekmiþ. Artýk bana sorulmayacakmýþ. Susuyorum… Sanki bana ait olmayan daðýnýk bir takým nesnelerden bahsediyorlar. Onlara anlatsam da anlamayacaklar… Ben daha yazmadým ki… Taþýmý bulamadým ki? Gizi mi bulamadým, sýrrýmý bulamadým henüz… Sýrrým bir taþta biliyorum. Yazýlarým, aradýðým kelime iksirleri o taþýn içinde gizli. Çocukluðumdan beri beni çaðýran garip bir sesin peþindeyim… Bu yüzden arkama bakmadan sadece yazýyorum. Bir nevi kelime topraðýnda eþelenmek benimkisi… Geriye avuçlarýmla ne fýrlattýðýmýn farkýnda bile deðilim… Belki de ben bir taþ içindeyim. Sesim, sözüm, sýrrým taþýn içinde. Kendime bakan bir ayna misali üzgünüm… Hatta üzgünden de öteyim sanki. Bazý þeyler kendi anlamlarý dýþýnda bir þeyle ifade edilemezler. Ben soðuk sert taþlar gibiyim; kendi içimi açýp henüz giremedim. Bitmeyen kýþlar gibiyim; aþk ateþiyle yanmadý henüz özüm… Bir gölge kadar yalnýz, kendine bakan bir aynayým sadece…


Buradayým…
Ayýn geceye girmesi gibi içine giriyorum taþýn… Amber renginde bir maðara sanki… Her yer taþlarla kaplý… Papirüs, mermer, taþ, kâðýt, kelime, kül, imge, iþaret… Ýçimde bir gizli hüzün var sanki… Bir gölge kadar yalnýzým taþýn içinde… Çoktan kapanmýþ bir çaðýn kalýntýlarý arasýndayým belki de. Hafýzam da olup biten bu görüntüler de ne? Üzerine kelimelerin ýþýðý düþtüðünde kendimden daha büyük bir gölge görüyorum… Kullanýlmaktan yýpranmýþ kelimeler suskunluk denizine dökülüyor. Karanlýklarda atom otom dönen imgeler yýldýz yýldýz parýldýyor. Soðuk, sert taþlardaki yüzüme, hafýzama yansýyor. Kendime bakan bir ayna misali bu kelimeleri ufalayýp atýyorum savruk yazýlarla… Oysa ben ýþýðýn yansýmasýný deðil, gerçeði istiyorum. O gerçeði bulduðum da kimse bana ödül versin de istemiyorum… Eser, kitap isterseniz hepsi sizlerin olsun…
Ben bir taþý arýyorum.


Ýçimde bir gizli giz var sanki…
Gölgelerdeki bir giz kadar yalnýzým…
Kendine bakan bir ayna misali üzgünüm…
Taþ ve ben her karþýlaþtýðýmýz yer de birbirimize bakýyoruz. Taþýn hafýzasý bulanýk seyrediyor hafýzam da. Bana neler oluyor? Bu donuk, titrek yansýmalar da ne? Bütün yazarlara olur mu? Gölgelerdeki bu resimler, imgeler, kokular, derinliði olmayan bu nehirler de ne? Her bakan gözün kendinden bir mana ve þekil kattýðý bir göz müyüm yoksa ben? Hatlarýný, ifadelerini kaybetmiþ bu kadar yüzü ben nereden tanýyorum Allah’ým? Bu kadar hikâyesiz yüz kendini bulmak için nereden düþmüþler peþime? Ben bilmediðim þeyleri nasýl biliyorum? Gölgelerde gizli giz gibiyim… Soðuk sert taþlar gibiyim… Bir taþýn suskunluðunda, ayazda kalmýþ bir kuþ gibi yüreðim…

Gölgelerde gizli bir gizin içindeyim…
Parmaklarým taþýn içinde gezinirken hayretle seyrediyorum. Parmaklarýmý iyice soksam acaba yanar mýyým? Taþýn esrarý içinde, eþyanýn karanlýðý içinde oturmuþ aðlýyorum. Parmaklarý bir aðacýn kökleri gibi taþa geçmiþ bu yaratýk, içine doðru gitmekten baþka bir þey yapabilirimi ki? Geçmiþ ve geleceðin kesiþtiði bir zamansýzlýkta parmaklarýmýn gücü bir tek karanlýða kelimeler yazmaya yetiyor. Ben bir taþýn suskunluðunda, yalnýz kendine bakan bir ayna misali ayazda kalmýþ bir yüreðim…
Ayazda kalmýþ bir yüreðim…

Saliha Malhun
www.sanatalemi.net