Her yudum suda, arttýrabilsem ne mutlu bana bir damla ile olan tanýþýklýðýmý.

Gördükçe hüzünle dolu bir sevinç kaplýyor ruhumu, tenimden buharlaþmýþ denizleri.


Ruhumda ses geçirmez bir yelek var, çýkartýrsam üþüyeceðimi sanýyorum.

Hiç konuþamayacaðým onunla, sesim bu yeleði aþacak kadar alçak, iradem ise onu çýkartabilecek kadar kuvvetli deðil.


Bir bilge yanýmdan geçiyor, diyor :”Ýnsanin ömrü sular ile olan tanýþýklýðý kadardýr.”

Her yudumda, bir bardaða dünyayý, dünyayý ise ruhuma sýðdýrmaya calýþýyorum.


Ruhumdaki yelek büyük gelmeye baþlamýþtý, bir yenisiyle deðiþtirdim.

Yenisini giymeye baþlarken ki çýplaklýkta ettiðim birkaç kelime, benim için bir avunç kaynaðý oldu, ama artýk ruhuma fýsýltý gerekiyor.


Ölüm kapýda diyorlar, içecek su da bulamaz oldum.

Konuþmuyorum onlarla, çünkü artýk ruhumla konuþabiliyorum.