Biraz önce ilhamlar dayandý kapýma, hiçte dostane deðillerdi. Korku mu dersiniz, muhatap olmamak mý bunun adýna bilmem ama açmadým kapýyý, açmadým mý açamadým mý onuda bilmem. Daha önceleri hep beklerdim ki gelsinler diye ama bu geliþ olmadý, oldurmadý bende ki ben bu durumu. Sanki saniyelerin biriktirdiði dakikalarca, dakikalarýn yýðdýðý saatlerce, saatlerin yol verdiði günlerce beklediðim onlar deðilmiþ gibi.

"Artýk bir karar verdim, bunun arkasýnda durmalýyým ve durmaktan baþka da çarem yok!" derken, piþmanlýk aþýsý yapýlmýþ gibi, histeriye tutuldu vücudum, terledim ve titredim, titredim ve terledim. Kendimden geçtim, gözlerim kapandý. Sonra aydýnlandý gözlerim, karanlýktan daha beter bir aydýnlýða bulandýlar. Karanlýkta görmeye alýþmýþ gözlerim, bu kadar aydýnlýða katlanamayacak durumdaydýlar. Beklemeye koyulmak zorunda olduðumu kabullendim. Karanlýkta görmeye alýþmýþ gözlerin, karanlýktan daha beter bir durumdaki aydýnlýða alýþmasýný beklemeye... Sanki kendimle dalga geçer gibiydim ve bu hiçte iyiye iþaret deðildi.

Derken alýþtý gözlerim, aydýnlýkta görmeye. Rahatlamýþtým artýk. Sonra düþünmeye çalýþtým durumun mukayesesi adýna, çözüm yollarý üretebilmek adýna. Ama yalnýz kalmýþtým zihin dünyamda, yalnýz býrakmýþtým kendimi biraz önce kapýlarý açmayarak, çözümü sadece benliðim bulacaktý kendi seçtiðim bu yalnýzlýkta. Derken pencereme bir Karga kondu. Sanki konduðu yer doðduðu ve öleceði yermiþ gibi duran bir karga. Bilge ve yalnýz bir karga. Kovmaya yeltendim çünkü bu durumdan ancak benliðim sayesinde kurtulacaktým ve kimseye ihtiyacým yoktu. Ama tecrübeye dayalý olduðunu düþündüðüm bir sezgiyle gagasýný cama vurdu. Baþarýlý oldu beni durdurabilmek adýna. Donup kalmýþtým, artýk onun elinde bir kukla gibiydim. Onun, yapraklarýný bilinçsizce ve acemice harcadýðým yaþam defterime yazacaðý satýrlarý beklemeye koyuldum korku içinde. Korktuðum baþýma tokat gibi indi. Baþladý ilk satýrlarýný yazmaya. "Gak!" dedi gözlerimin içine bakarak. Ardýndan bir "Gak!" daha dedi ama diðerinden farklý olarak sað kanadýný kaldýrdý. Þaþýrmýþtým ve kýpýrdýyamýyordum olduðum yerden. Bir Karga'nýn esiri olmuþtum. Derken bu sefer sol kanadýný kaldýrdý ve yine ayný malum ses "Gak!". Onun tarafýnda herþey rutine binmiþti ve hiçbir sýkýntý yoktu, benim tarafýmda ise herþey allak bullak ve kontrol kaybedilmiþti. Bir tarafta kapýnýn açýlmasýný bekleyen ilhamlar, bir tarafta bu karga. Aðlamak üzereydim. Kurtulmalýydým onlardan.

Artýk bir sonraki hamlesinin ne olabileceði hakkýnda düþünürken, o hiçbir þey yapmamaya baþladý. Sanki bir ödül verir gibi, kontrolü bu küçük insancýða vermiþ gibiydi. Artýk iyice kontrolü ele aldýðýmý düþündüðüm anda, kontrolümü sarsamayacak aksine daha da kuvvetlendirecek birþey oldu. Karga iki kanadýný da açmýþ bir vaziyette gerisin geriye tepetaklak düþtü. Ýçimden bir "Ýþte bu! Sonunda kurtuldum!" yükseldi. Rahatlamýþtým. Artýk kendi baþýma kalacak ve içine düþtüðüm bu histeri krizinden kurtulabilmek adýna kendi baþýma savaþacaktým. Karar verdim. Beni saatlerdir tutsak eden ve türlü türlü korkularýn eþiðine getiren bu "Karga"nýn hiçbir zaman bir saniye önceki ýsýsýna ulaþamayacak vücudunu görmek ve içine girmiþ olduðu þu son saniyelerde düþüþten sonra kafasýnýn aldýðý pozisyonun elverdiði yön dýþýnda baþka bir yöne bakamayacak olan gözlerinin içine bakarak yüzümdeki, zaferin getirdiði mutluluðu ve içinde bulunduðum haklý gururu gösterebilmek adýna kapýyý açmaya ve pencerenin önündeki Yaþlý Karga'nýn yanýna gitmeye. Kapýyý açtým ve yanýna gittim. Gözlerinin içine baktým düþündüðüm gibi. Sýrýttým alabildiðince, gururlandým karþýsýnda saygýsýzca. Artýk yoktu karþýmda bir Karga. Canýný biraz önce vermiþti. Ama sanki yüzünde anlam veremediðim bir þekilde benimkine benzer bir sýrýtma kalmýþtý.