Çocuklar çiçektir, okullarýmýzýn, evlerimizin vazgeçilmez süsleridir. Her çocuk topraðýn baðrýnda açan bir çiçektir. Kimse çiçeklerin daha az renkli olduðunu söyleyemez. Güllerini budayýp, dikenlerini besleyemezsiniz. Çiçeðin adý farklý bahçesi farklý olabilir. Onlarý yabancý göremezsiniz. Dilimi anlamýyor diye ona dilsiz diyemezsiniz. Onun ýþýl ýþýl yanan renkli gözlerine karalar süremez, bakýþýný boðamaz, dalýný kýramaz, bahçenizden kovamazsýnýz. Ýlla kendiniz gibi olmasýný bekleyemezsiniz. Tek düzeliðe bu kadar sevdalanamaz, hayatý rengarenk yaþadýðýnýzý unutamazsýnýz. Kim bilir yürekleri, akýllarý açýlýnca etrafa en güzel kokularý, rengarenk meyveleri, muþtulu hediyeleri yayacaktýr. Siz bunlarý bilemezsiniz.

Bahçemizdeki her çiçek kendi güzelliði ile gözlerimize, ruhlarýmýza huzur ve mutluluk sunar. Yeteneklerini görünce onlarla iftihar eder seviniriz. Maharetli ellerinden en güzel buluþlar dökülecektir. Çiçekler; varlýk ýrmaðýnýn hayata gülen gözleri, gönlümüzü aydýnlatan, ýþýk saçan yüzleri ve içimizdeki baharýn özlemidir. Topraðýn kirlerden arýnmasýdýr. Her renge hayat hakký tanýnmasý, her çiçeðin kendince açmasý, rengini ve kokusunu çevreye saçmasýdýr. Hoþ olmayan özelliklerin tatlýlýkla düzeltilmesidir. Kalplerin derinliðindeki gizli hazinelerin gün yüzüne çýkmasýdýr. Öðrencilerimi bin bir çeþit renk ve kokudaki çiçeklere benzetirim. Bir þiirimde Gül Çiçeklerime þöyle seslendim.

Týkanan damarlar ayýrdý bizi / Beni aðlatmayýn can çiçeklerim / Unuttu sanmayýn seviyor sizi / Beni unutmayýn gül çiçeklerim. … Þu anda gözlerim sizi arýyor / Sizi düþündükçe içim yanýyor / Derinleþti artýk yaram kanýyor /Beni sýzlatmayýn gül çiçeklerim. …

Her insan aslýnda bir çiçek deðil mi? Güneþin her çiçeðin baþýný okþadýðý, her yüze güldüðü gibi bizler de her çiçeðim baþýný okþamalý, yüzüne gülmeliyiz deðil mi? Eðer böyle yaparsak o zaman çocuklar, güneþe bakan, ýþýða âþýk ayçiçekleri gibi yüzünü aydýnlýða dönecektir.

Hangi çocuk narin, pembe yapraklý, ince nakýþlý bir orkideden daha az hassas ve daha kýymetsizdir? Bir çocuðun doðuþtan deðersiz olduðunu kim söyleyebilir? Çocuk, kadife kumaþlý, kiraz renkli bir gül gibi baþý dimdiktir. Çocuk, rengârenk kanatlý bir kelebek gibi göz alýcýdýr. Çocuklarýmýz yaratýlýþý gereði renk renk, yaprak yaprak açan caným papatyalardan, bizlere gülümseyen hercai menekþelerden daha az renkli deðildir. Leylaklar kadar güveni, zambaklar kadar kahramanlýðý temsil etmez mi? Çocuk, anne sütü kadar temiz, su þýrýltýsý kadar ahenkli, bir elmas parýltýsý kadar ýþýltýlý, güneþ kadar sýcak, pamuk kadar yumuþak, kar kadar beyaz deðil mi?

Çocuk, göz yaþlarýmýza derman, yaralarýmýza merhemdir. Onlar ruhumuza ayýn on dördü gibi parlayarak gönlümüzü hoþ eder. Onlara biraz tahammül, biraz sevgi, birazcýk ilgi gösterdiðimizde dünyalarýný þenlendirecek, pembe umutlara kanat açacaklardýr. Dillerinde en güzel güfte ve bestelerin var olduðunu göreceksiniz. Tek çiçeði kendi bahçesinde, her rengi kendi renginde düþünmek ne kadar doðrudur. Kim böyle bir hakký, hangi gerekçe ile kendinde görebilir. Kime dünyaya gelirken kendisinin torpilli olduðu, baþkalarýna merhamet edilmediði söylenmiþtir. Yüzünde parýltýlar saçan bir iþaret, yüzünde ilahi kudretten bir nakýþ taþýmayan hangi çiçek vardýr ki? Yaratýlana tahammül edememek, kibirlenerek çiçeðe hor ve hakir bakýþ, yaratanýn yaptýðýný çirkin görüp, tenkit etmek kimin haddinedir? Onlar yaratýlýrken, dünyaya gözlerini açarken size mi sorulacak, sizden mi izin alýnacaktý? Sizin gibi olmayan, sizin gibi düþünmeyen, size benzemeyen çiçeklerin nefesleri mi kesilmeli? Sularý mý kurutulmalý? Vücutlarý mý yok edilmeli? Ne dersiniz? Sizin gibi olmadýðýný düþündüklerinize hayat hakký tanýr mýsýnýz? Buna tahammül edebilecek misiniz? Ayný anadan doðmaya önem verenler, ayný sanatkârýn eseri olmaya niçin önem veremezler acaba! O daha deðerli, daha kýymetli deðil midir?

Geleceðimiz olan biricik yavrularýmýzý öpüp koklayalým, onlarý soldurmayalým. Her çocuk bir çiçektir. Onlarýn sevgiye, ilgiye ve bilgiye ihtiyaçlarý olduðunu unutmayalým.