Oniki yýl önce

Gülbahar güzel bir genç kýzdý. Güzelliði kadar dik baþlýlýðýyla da nam yapmýþtý mahallede. Annelerin korkulu rüyasýydý oðullarýný baþtan çýkarma ihtimaliyle. Kara kaþ, kara göz, yanýk ten, uzun boy, uzun kirpik, buðulu bir çift göz. Müthiþ hýrslarla kaplýydý içi. Bu yollarý toprak kaplý mahalleden, çatýsý kýrmýzý kiremitlerle kaplý, bahçesinde tavuklarýn olduðu hatta keçilerin otladýðý birbirinin ayný tek katlý evlerden daha fazlasýný hakettiðini düþündü hep.


Zenginlerin evine temizliðe giden annesini hor görüp, kahvede çaycýlýk yapan babasýna hiç bir zaman saygý duymadý. Ýnsanlarla alay edip hor gördüðü için çok dayak yemiþti annesinden.
Kýsa boylu tombul bir kadýndý anasý.Teninin beyazý, gözünün yeþili hiç bulaþmamýþtý kýzýna. Daha çok babasýna benziyordu Gülbahar.

Teni kara, gözü kara, uzun boylu bu adam yýllara yenilmiþ, saçlarý aðarmýþ, yüzü buruþmuþ ve hayata karþý bükülmüþtü. Bir zamanlar dimdik yürürken þimdi omuzlar çökük boynu öne eðik hafif kambur bir þekilde yürüyordu. Saçýyla bir beyazlayan býyýklarýna sigara dumanýndan sarý izler yer etmiþti. Mülayim kendi halinde ezik büzük bir adamdý. Bu eziklik daha da hýrslandýrýyordu Gülbahar'I.
Ýnsanlarýn babasýný aþaðýladýðýný düþünür buna imkan verdiði içinde ondan nefret ederdi. Ýþte bu yüzden eli yüzü benzese de huyu suyu hiç çekmemiþti babasýna. Annesininde bir tek huyunu almýþtý, o da kýzdýðýnda gözünü karartýp kimseyi tanýmaz tavrýydý.

Onaltý yaþýnýn ilkbahar baþlangýcýnda göðün yavaþ yavaþ kýzarýp karanlýða büründüðü, komþu kýzý Ayþe ile kapý önünde çekirdek çitleyip nedensiz kahkahalarýn atýldýðý bir anda gözleri bir çift göze takýldý. Ýyi giyimli, kravatlý bu adamýn burda neiþi var diyerek düþüncelere daldý. Aklýndan geçen bin düþünceden hiç biri ona gülümseyen bu gence gülümsemesine engel olamadý.

O gece uyuyamadý.Üç beþ saniye gördüðü o yüzü aklýnda tutmaya çalýþtý. Kalbinin arzuladýðý bir ruhlada süsledi. Hayal kura kura iç çeke çeke gecenin gündüze el uazatmasýna iki saat kala uykuya daldý.

Gün doðar doðmaz fiþek gibi kalktý yataktan. Sevmediði rutubetten duvarlarýnýn boyasý akan, çanak çömleðin duvardaki tahta raflara asýldýðý, legenlerin tencerelerin bangonun altýnda kumaþ bir perde ardýnda gizlendiði mutfakta güle oynaya kahvaltý sinisini hazýrladý.

Annesiyle babasý yerde döþeðin üzerinde hala uyuyorlardý. Önce yattýðý divanýn üstündeki yorganla çarþafý katladý, sonra da sobanýn içindeki boþ kovayý usulca dýþarý çýkardý. Kovanýn dolusunu getirip sobanýn içine koyarken boþalttýðý gibi sessiz olamadý. Annesi ve babasý uyanýverdi gürültüden. Þaþkýn gözlerle izlediler güler yüzlü kýzlarýnýn döþeði toplayýp siniyi içeri taþýmasýný. Hep beraber oturdular kahvaltý sofrasýna. Sobanýn üzerinde kýzaran ekmeklere kendi elleriyle yað sürüp uzattý onlara. Ne peynirin tatsýzlýðýna söylendi ne de parasýzlýk yüzünden evlerine giremeyen balýn yokluðuna. Gülbahar annesinin pardüsesini getirirken kapýnýn ardýndaki demir askýdan Fatma Haným daha fazla tutamadý kendini
"Allah canýmý alsýn eðer bir haltlar karýþtýrýyorsan duyarým eninde sonunda, kýrarým bütün kemiklerini"

"Aman be size de iyilik yaramýyo" omuzlarýný silkti, kýzar gibi yaptýysada yüzündeki gülümseme ele verdi onu.
"Ben dicemi diyimde"
Fatma haným kapýdan çýkarken kýzýnýn gözünün içine öyle bir baktý ki Gülbahar gözlerini kaçýrmak zorunda kaldý. Babasý Adem Efendi de on dakika sonra çýktý evden. Kýzýnýn davranýþlarýna sorgusuz memnun olan bir yüz ifadesiyle.