Havayla beraber insanlarýn ruhlarýda deðiþiyor sanki.

Hava güzelse daha mutlu, neþeli, heyecanlý.
Etrafýna ilgiyle bakan gözler.
Güleç ve enerjik insanlar.
Sanki havanýn güzelliðiyle umutlarý bile artan insanlar.

Kötüyse olduðundan daha da karamsar, içe dönük bezgin bir hal alýyor insanlar.
Buda insanlarýn hal ve tavýrlarýna, davranýþlarýna, hitaplarýna kadar yansýmakta.
Bu durumda istemesekte, muhattap olduðumuz kiþileri kýrmakta.

Düþünürsek; kim varki sýkýntýsý, derdi, düþüncesi olmayan ?
Ama düþünürsek; herkes bunlarý dýþa yansýtsa ne olur þu dünyanýn hali.
Býrakýn dünyayý yaþadýðýmýz toplumun hali.

Ýnsanlar selam vermekte bile on kere düþünürken.
Herkes asansör kullandýðýndan, kim kimin komþusu bilmezken.
Eski komþuluk kavramlarý ortadan kalkmýþken.
Artýk kafalar hep yerde, düþeni görmediði gibi.
Baþýmýza ne iþler açýlacak kaygýsýyla, görsede kaldýrmaya yeltenmezken.

Herkes birbirine sebepsiz baðýrýp, baðýrarak rahatlamaya çalýþýrken.
Kolay ulaþýlabilir olduklarý halde dostlarýmýza, yakýnlarýmýza, ulaþamamak için sebeplerimiz varken.

Göz ve el temasýndan kaçýnýrken.
Bakýpta kimseyi görmeden, ortalýkta dolaþan bir yýðýn dalgýn ve bezgin insan topluluðu oluþmakta etrafta sessizce.

Etrafýmýza bakýp gözlemlediðimizde.
Hayat; her sahnesi farklý olarak sahnelenmekte olan bir oyun gibi.
Bizlerde; bu oyunda kendilerine düþen rollerini en iyi þekilde oynamaya çalýþan aktörler ve aktristler gibiyiz.
Oyuncular ise her biri bir köþede rollerinin hakkýný vermek için, ne yapmalarý gerektiðini düþünmekteler.

Gerektirdiði yerde ve þekilde ise deðiþik maskeler takýnarak rollerinin gereðini yapmaktalar.
Hayatsa öyle bir hal almýþ durumdaki insanlar maskeleri benimsemiþ bir türlü kurtulamamakta.
Elbette gerektiði yerde takýnýlmasý gereken maskeler olmaktadýr ve olacaktýrda.
Ama tüm hayatýmýzýda maskeler ardýnda geçirmemeliyiz.

O yüzden havalar hep güzel olsun istiyorum.
Ýnsanlarýn deðiþen kýyafetleri gibi ruh halleride deðiþsin diye.
Rahat þeyler giyerek rahatlattýklarý vücutlarýnýn ferahlýðý ruhlarýna yansýsýn diye.
Ahenk içinde giydikleri rengarenk kostümleri düþüncelerinide renklendirsin diye.
Etrafta herþeye raðmen gülümseyebilen insanlar olabilsin diye.

Artýk kaybetmek üzere olduðumuz ananevi deðerlerimize sahip çýkmalý.
Tanýmasakta insanlara saygýlý, seviyeli, hürmetkar ve tebessüm edebilir olmalýyýz.
Böylece daha huzurlu ve güzel bir toplum haline gelmeye çalýþabiliriz.

Büyüklerimize göstereceðimiz hürmet, küçüklerimize vereceðimiz sevgi.
Yarýnlarýmýzýn büyükleri olacak olan küçüklerimize; en güzel örnek.

Küçükler herzaman büyükleri taklit etmeyi sevmiþtir.
Gördükleri , duyduklarý herþeyi bilgisayar gibi hafýzalarýna kaydetmekteler.
Yeri gelincede büyükler gibi konuþup, küçük olduklarýný unutmaktalar ve aslýnda bize birþeyi anlatmaktalar..

Bu yüzden çevremizde, ailemizde, küçüklerimize ve büyüklerimize yaptýðýmýz, söylediðimiz herþey bir kat daha önem kazanmakta.

Yarýnlarýmýzda bunlarý görmemek, yaþamamak ve yaþamamalarý için; þimdiden tohumlarýmýzý ekmeye baþlayalým.
Ekmekle kalmayýp, arada diðer deðerlerimizide öðreterek sulamaya devam etmeli.
Hayatýn zorluklarýna raðmen, býkmadan usanmadan.

Ýnsanlarýn baþkalarý gibi olduðu bir dünyada yaþýyoruz yazýkki.
Baþkalarý gibi olduðumuz bu dünyada, kendimiz gibi olmaya çalýþmalýyýz.