hayat...

bir feryadýn yarattýðý mutlu acýlarýn ürünüyüz.
o feryada feryatla açtýk gözlerimizi.
korunmasýz minik bedenimizi bir feryatla sýðdýrdýk feryadýn acýnýn mutlu sahibinin sinesine.
baþýmýzda dikilip þaþkýn bakan erkek yüreðini seçip anlayamadan.
omuzlarýndan bastýrdýðýmýz yaþamlarýný bilemeden gülümsedik kendilerine.
benim anam benim babam.
gözleri daima neden ýslaktý onlarýn bakarken çakmak çakmak.
ayaklarým üzerinde durmaya çalýþýrken titreyerek havada dans eden ellerini anlayamadým üzerimde.
sendelediðimde ikili bir sarýlýþ yaþadým sýmsýký.
iki nefes arasýnda soluklara anlam veremedim.
oysa onlar benim anam benim babammýþ.
alfebeyi anlamaya çalýþýrken garip seslerine tanýk oldum bilemedim.
baaabbbaaaaaaaaaaaaa annneeeeeeeee!
küçücük insanlar arasýna karýþýp çocuk gibi sesler çýkardýklarýnda okulumda arkadaþlarýmdan sýkýldým zaman zaman bilemedim nedenini.
onlar benim annem babammýþ.
ateþlenip sýzlandýðým anlarda bir koþuþturma bir telaþ.
üzerimde dolaþan sýcacýk eller.
dudaklarýn dansý yanaklarýmda.
yarý aralýk içinden acý geçen gözleri bilememiþtim.
ayaklandýðýmda saðlýkla bir neþe bir bayram duygularýný anlayamamýþtým.
bir feryada teslim oluþlarýný hiç bilemedim.
oysa onlar benim annem benim babammýþ.
güneþin sarhoþ olduðu kýþ zamanlarýnda rüzgarlara dur demelerini anlayamadým.
sarýp sarmaladýklarý küçücük bedenimi koklayýp bir gül edasýyla iç çekmelerini bilemedim.
adamlýðýmý onlara kanýtlamak istediðimde neden çocuklaþtýklarýný bilemedim.
bir arzu bir istek yaratýp gönüllerini o çaðlarda alamadým.
bir kadýn bir adam arkamdan daima sesleniþlerini yaþlarýna verip umursayamadým.
ben onlarý gerçekten çok sevmiþim.
lakin onlarýn sevgilerini anlayamadým.
benim annem benim babam.
bir tas çorbaya bin tat katan eleþtirilerini titizlik sandým.
bir geceye bin titreyiþ katýp kapýmýn neden sabaha dek açýlýp kapandýðýný anlayamadým.
benim neden hiç ince bir yorganým olmadýðýný anlayamadým.
korku kuþkularýnýn nedenini çözemedim.
bir adam bir kadýn!
iki esir yaþam.
neden neden?
yolculuklarýmda yanýmda hiç götürmediðim kurabiyeleri niye yaptýlar bilemedim.
bir saltanat þehzadesi gibi yokluklarýnda bile taht kurup beni beni oturtmalarýný anlayamadým.
nerden bilecektimki?
oysa onlar benim anam benim babamdý.
ve adam yaþlandý!
kar beyazý saçlarý kalýn kaþlarýna sert duruþuna engeller koydu hayat.
zayýflatýp direncini azaltarak.
gözlerinde bana bakýþlarý bir dað gibiydi asil keskin.
içinde kýmýldayan göz bebekleri feryatla gözümü açtýðým günkü gibi þimdi o bakýyordu.
masum ve çocukça.
bir kadýn ellerini sýmsýký kavramýþ gözlerinden süzülen yaþlarý onun dudaklarýndan içeri damlatarak yüreðine yolluyordu.
þaþkýndým neler oluyordu benim anneme benim babama.
ve gözleri kapandý adamýn usulca.
akýn akýn insanlar geldiler gittiler evimize.
bir kadýn þimdi bana sarýlmýyordu!
anlayamýyordum yapayalnýzdým!
ben gidip sarýldým aklý hala o adamdaydý bana baban gibi kokuyorsun diyordu.
sahi onlar benim annem benim babamdý.
adamý beyaz patiskalara sardýlar.
bir tahta sandukaya koyup omuzlara aldýlar.
bir çukur kazýldý ve usulca içine yerleþtirdiler.
üzerini toprakla kapatmaya baþladýlar eyvaaaah babaaaaaaaaaaa...

oðuz gölçik yazar...