Hayatýmýn bir döneminde çok sevdiðim bir kýz arkadaþým vardý.
Biraz eserikli, ne zaman ne yapacaðý belli olmayan. Ben ona yarým
akýl lakabýný takmýþtým. Herþeyi kendine dert edinen, çorabý dahi
kaçsa oturup aðlayabilen yaradýlýþa sahipti.
Sabahlarý okula birlikte giderdik.Bahar geldiði zaman hepimizin
içinde yeni umutlar olurken, o her zaman hayatý karamsar yönüyle
eleþtirirdi. Elindekilerle mutlu olmasýný pek bilmeyen, kapý kapansa
rüzgarýndan rahatsýz olan bir insandý.
Bütün bu yaradýlýþ özelliklerine sahip olmasýna raðmen, ben yine de
onu bütün kusurlarýyla çok severdim.
Yarýnlarýn bilinmeyen denklemlerle dolu olduðunu,bugünü yaþamasý gerektiðini, söylemekten
dilimde tüy bitmiþti.
Seneler geçti her birimiz baþka yönlere savrulduk,iþ hayatýna atýldýk,evlendik,
çocuklarýmýz oldu falan filan..
Hayatýn getirdiði yarýnlardan hepimiz nasibimizi aldýk.Yollarýmýz
O kýz arkadaþýmla ayrýlmýþtý.Aklýma geldiðinde, yüzümdeki tatlý tebessüm de
eksik olmazdý.
Taaa ki;
Geçenlerde sinemaya gittik.Tam filmin orta yerlerinde arkadan hýçkýrýklar
yükselmeye baþladý. Baþýmý çevirip baktýðýmda acaba dedim kendi kendime..
Evet,evet oydu .
Bir þairimizin mýsralarý geldi aklýma “Huysuz ve tatlý kadýn” benim arkamdaki
sýrada oturuyordu.Sonradan eþi olduðunu anladýðým bir vatandaþ onu kolundan
tutarak sürüklercesine dýþarýya çýkardý.
Bende yerimden kalkýp, yanýmdakilerin soru sormalarýna bile fýrsat vermeden
onu takip edip dýþarý çýktým.
Ýþte karþý karþýya gelmiþtik. Kalbimin yerinden fýrlayacak þekilde çýrpýnmaya baþladýðýný hissediyordum. Çok heyecanlanmýþ,sevinmiþ ve mutlu olmuþtum.Ama aðlamasýna
da anlam verememiþtim.
Birbirimizi görünce sevgiyle kucaklaþtýk.O yine eskisi gibi, baþýný omzuma yasladý
ve aðladý. Hýçkýrýklarýn arasýnda söyledikleri çok zor anlaþýlýyordu.
Meðerse oðlunu trafik kazasýnda kaybetmiþ,filmdeki trafik kazasý sahnesinde de
unutamadýðý acýyý tekrar yaþamýþ.
Bu olayý yaþayana kadar ne kadar gereksiz þeylere üzülmüþüm,
aðlamýþým,kendime dert etmiþim dedi.
Bu konuda ona tevazu göstermedim.
Yaþadýðý trajediye üzülmüþ,gereksiz þeylere canýný sýkmamasý gerektiðini de
bu trajedi de anlamasýna, daha çok üzülmüþtüm.


Er yada geç karþýlaþacaðýmýz,

“ÖLÜMDEN BAÞKA GERÇEK OLAN VARMI”
“ÖLÜMDEN BAÞKA ÇARESÝZ DERT VARMI”
“ÖLÜMDEN BAÞKA DÖNÜLMEYEN YOL VARMI”

O Halde,
GÜLÜÞLERÝNÝZÝN, GÖZYAÞLARINIZLA KÖRELMESÝNE ÝZÝN VERMEYÝN…