O’nu arýyor viran gönlümün þehirleri,
Teselli yaðmurlarýnda bitmiyor gülleri.
Ruhumun caný,can paresi, pervanesi,
Göz yaþlarým; sabahlarýma düþen çið tanesi

Tebessümler konuyor gamzelerime,
Ýsmin anýlýnca daðýlýyor karabulutlar yüreðimden,
Bir el uzanýr ki , ta on dört asýl evvelinden,
Muhabbetin sarar beni , yokluðun vurur can evimden.

Kelimeler kipayetsiz kalýyor, yitiriyor anlamlarýný.
Tüm zamanlarýn en üstün aþkýdýr,sevgililer sevgilisi.
Er Rahman O’nu Meth etmiþ ,yüceltmiþ þanýný,
Allah’u Tealanýn önce kuludur ,sonra peygamberi.

Ne kadar aksa da gözlerimden yaþlar
Yine de yetmez ki uðuruna gitse baþlar
Kim gelmiþ ki cihana senin gibi bir daha gelsin,
Tüm mahlukat bir araya gelse yine de olmaz ki dengin.

Binlerce ah ý getirseler bir araya,
Yeter mi hiç, sana duyulan özlemi anlatmaya.
Olur da bir gün severse , o rahmetli yüreðin beni;
O aþk’la döne döne kaybetsem hiçlik te kendimi