Elleriyle eþelediði çöpün içinden yine bir þey çýkmamýþtý. Akþam ne yapmalýydý? Birden kuþlara atýlan ama kuþlarýn göremediði yemleri aramak geldi aklýna. Tabi bunun için en uygun zaman havanýn kararmasýyla baþlýyordu. O zamana kadar midesinin gurultusu ile oyalanacaktý. Bir banka oturdu ve önünden gelip geçen insanlarý izlemeye baþladý. Tabi ki bütün insanlar onun biraz uzaðýndan geçiyordu. Zaten kendisi de ayný durumda ayný þeyi yapardý.

Önünden ilk geçen orta yaþlý, göbekli bir adamdý. Orta yaþlý göbekli adam; tüm zamanýný evi ile iþi arasýnda geçiren, tek zevki futbol olan ve hayatý boyunca tavizlerle yaþayabilmiþ, basit bir memurdu. Hýzlý adýmlarla bir kadýnýn peþinden gidiyor gibiydi.

Kadýn; sarýþýn, alýmlý ve güzeldi. Çok güzeldi. O kadar hýzlý yürüyordu ki onu bir þeyin durdurabilmesi imkansýzdý. Yürürken ayný zamanda çantasýndan bir þeyler çýkarmaya çalýþýyordu. Baþardý. Buruþuk kaðýdý bir kere daha okudu. Birden yere düþtü, bir þey çarpmýþtý ona. Yerdeyken arkasýna baktý ve bir çocuðun çantasýyla koþtuðunu gördü. Çocuðu tanýyacak gibi oldu.

Çocuk eve geldiðinde annesi yemeði çoktan hazýrlamýþtý. Annesine o gün kazandýðý parayý uzattý. Kiraya yetiyor gibiydi.......................