yaðmur yaðýyor bu kentin üstüne
usul bir sonbahar edasýnda sürerken gece
yaðmur yaðýyor ýssýz yalnýz aðaçlara
yalnýzlýklarýný bir giz gibi saklayan ve
ýþýltýsý gidenin ardýnda kalan aþklara

kendi yüzümü çiziyorum bu þehrin
uzun büyük kaldýrýmlarýna
baþ harflerimi yazýyorum
sessizliði ömür süren duvarlarýna
oysa çocukken inanýrdým
sonu hep mutlulukla biten yolculuklara

yaðmurda düþlemek için bir kenti
düþlemelisin önce kendini
ne geride kýrýntý halinde bir acý
ne de unutulmaya yüz tutmuþ
kýrýk dökük hatýralarýn
peþini býrakmayan sözcükleri
kýsacasý uzun bir sayfa ayýrmalýsýn anýlara
diyelim öfkeni tutuyorsun kýnýnda
ve bir zaman daha tutmak dileðindesin daha
yasaklarý gizil çekiciliðinde sýnarken
bilirsin bir serüvenin en çok ihtiyacý vardýr
küçük saðlam adýmlara

kendi gülüþümü çiziyorum bu þehrin
kýyýsýna vuran dalgalara