“Eðer sana özlemimi, eðer sana kinimi ve eðer sana duyduðum bitmek bilmez hüznümü yazarsam, biliyorum geçecek, bitecek bu karmaþa. Daðýlacak sonunda yýllardýr gökyüzümü grileþtiren bulutlar…”

Unuttuðumdan deðil kutlayamayýþým doðum gününü. Bir baþka þehrin kapanmýþ perde arkasý oyuncususun artýk. Ben, son doðum gününü sensiz kutladým. Bir tek mum ýþýðýyla odamda, sabaha dek satýrlar üzerinde dolanan ve sonuçsuz kalan parmaklarým ve bir damla anason kokusuyla…

Artýk seni özlemeye bile hakkým olmadýðýný biliyorum. Ne benim dünyamda sana, ne senin dünyanda bana yer yok artýk. Ama bitmiyor tortular içimde, dökülmüyor içimde yýldýzlarýn tozu. Seni özledim. Bakýþýndaki izleri baþkalarýnda, dokunuþundaki tuzu bir baþka dokunuþta aramanýn ne kadar zor olduðunu anladýðýmda sustum, devam etti yaþam.

Artýk sana dair hiçbir þeyin benimle olmamasý gerektiðini biliyorum. Ama bugün kararlýyým. Çünkü sana olan özlemimi, sana olan hüznümü ve sana olan kinimi yazmazsam bitmeyecek kendimle olan savaþým, bitmeyecek kendime düþmanlýðým…

Hayatýmýn her adýmýnda hala aklýmda olmaktan vazgeç artýk. Senin kurduðun hayat, benim akýþýna býraktýðým duygularým birleþtiremez bizi. Senden haber alamamak, nasýl olduðunu bilememek ve en acýsý “mutlu musun” diyememenin sonsuz sancýsý bu. Fýrtýnanýn dinmemesindeki tek sebep içimdeki zehirin. Sýrf senin yüzünden üzüntülerime eklediðim binlercesinden kurtulmanýn vaktidir artýk. Akþam olmadan seni, hiç olmamýþçasýna, tüm varlýðýnla sileceðim hayatýmdan…

Düþmanlýk deðil anlatmaya çalýþtýðým. Tarifsiz ve yarým kalmýþ bir AÞK’ýn yýllardýr dinmemiþ, acý sonlu sancýsý yalnýzca. Beni affet, mecburum seni hayatýmdan çýkardýðým gibi, kalbimden de çýkarmaya… Kelimelerle tarif etmeye çalýþýp da her defasýnda beceremediðimiz kelimelerin hepsini unut. Ben hiç hayatýnda olmamýþým, ben hiç sana aþýk olmamýþým, sen saçlarýmý hiç okþamamýþsýn gibi unut. Ýlgini, sevgini, sonsuz sadakatini, ONA ver artýk… Bense kendi yolumda, kendi tümseklerimle ilerleyeyim. Adýný duyduðum anda derin bir hüzünle sarsýlmadan unutayým seni. Bana senden nefret etmemi saðlayacak bir TEK þey söyle ne olur…

Yapmazsýn deðil mi ? Hala özel miyim senin için ? Yine göz göze olsak, bakýþýr mýyýz saatlerce tek kelime söylemeksizin. Hayýr, birlikte de olmayýz, birbirimize en derin duygularla da bakamayýz. Olmayacak böyle. Sana olan özlemimi, sana olan kinimi ve sana karþý hüzünlerimi anlatmadan uyuyamayacaðým bu gece, yaþayamayacaðým böyle.

Özledim…
Bakýþmalarýmýzý en çok. Turuncularýmýzý, gülüþmelerimizi… Kaçamaklarýmýzý, seni beklediðim o parký, nane kokan günlerimizi, içime çektikçe çektiðim kokunu. Her an býrakýp gidebilme ihtimalini, senin için çarpan kalbimi özledim. Aþktan aðlamayý, acý çekmeyi, kolunda soluksuz kalmayý özledim. Ben seni, BÜTÜN YÜREÐÝMLE özledim…




Kinim sana içimde…
Býrakýp gittin diye. Beni layýk gördüðün þey sensizlik oldu diye, ve en çok da döndüðünde yine sana “hayýr” deme zorunluluðumu bile bile karþýmda olmana, fütursuzluðuna. Sana karþý en kocaman onuru içimde büyütmüþ olmama. En çok kinim kendime aslýnda. Böyle olmamalýydý. Kinim, bunca acýyla geçen ve geçtiði gibi izini býrakan acýmasýz hayata…

Hüznüm sana içimde…
Beni yarým býraktýn diye… Yarýmlýðýmý, senin yarýmlýðýnla tümlemek yerine kendi yarýmlýðýný bir baþkasýyla tümledin diye. Biraz kaygýsýzlýðýna, biraz umursamazlýðýna. Biraz, “sevginin” bal gibi ortada olduðunu göre göre, en acýsý da doðrunun birbirimiz olduðunu bile bile seçmene… Tercihine. Doðru mu yanlýþ mý bilemeden, elde var bir hesabý yolunu çizmene…

Sana olan özlemimi, sana olan kinimi ve sana olan hüznümü anlatmazsam yaþanmaz hale gelecek hayatým. Bunlarý bil… Bunlarý duy… Düþün ve hisset. Bu da bulutlarla göðe karýþmýþ onlarca mektuptan biri olsun. Hayata da, ikimize de geçmiþ olsun, ARTIK YOKSUN…!